“ท่านอ๋อง!! เหตุใดเข้ามาไม่บอกเช่นนี้เล่าเพคะ อาเม่ยนี่ละก็จริง ๆ เลย ออกไปก็ไม่บอก”
“อย่าตำหนินางเลย ข้าบอกให้นางออกไปเอง ว่าแต่เจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่ละให้ข้าช่วยเจ้านะ”
“ไม่ต้องหรอกเพคะ เหลือแค่ลวกเส้นบะหมี่ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว อีกเดี๋ยวเด็ก ๆ ก็จะได้ลองชิมบะหมี่แล้ว”
“แล้วของข้าเล่า เจ้ารับปากเอาไว้แล้วนะหยุนเฟย”
“ไม่ลืมเพคะ หม่อมฉันจะลืมได้อย่างไร แต่รอก่อนสิเพคะ พระองค์มายืนเช่นนี้หม่อมฉันไม่ถนัดเพคะ”
“ก็ได้ ๆ เช่นนั้นข้าช่วยใส่ผักลงไปในหม้อนั่นเจ้าจะได้ไม่ร้อน”
“ไม่ได้ ๆ เดี๋ยวกระเด็นเอามานี่ดีกว่าเพคะหม่อมฉันทำเองพระองค์ไปนั่งรอตรงนั้นก่อน”
“ก็ได้ ๆ ข้าเกะกะสินะ”
หยุนเฟยหันมามองพระพักตร์ที่ยิ้มให้นางเล็กน้อยและส่ายหัวกับคำพูดที่เอาแต่ตัดพ้อว่านางไม่ให้ความสำคัญเขาอยู่ร่ำไป นางค่อย ๆ ใส่หัวไชเท้าลงไปและคนให้เข้ากัน ก่อนหน้านั้นนางก็ใส่ไปแล้วแต่เหลืออีกส่วนเอาไว้ใส่ภายหลังเพื่อ
