หยุนเฟยหันไปมองพระพักตร์ท่านอ๋องที่หันมาสบตากับนาง เขาดึงมือนางขึ้นมากและมองตานางอีกครั้ง
“หยุนเฟย เรื่องวุ่นวายก็จบแล้ว ที่จริงหากเจ้ายังอยากสอนอยู่ที่นี่ ข้าก็ไม่ขัดข้องอะไรแต่เจ้าเคยนึกถึงเรื่องในวันข้างหน้า….เรื่องของ….ข้าบ้างหรือไม่”
“หม่อมฉัน….”
(เหตุใดข้าจะไม่คิดกันเล่า แต่เพราะเส้นเรื่องที่เริ่มแปลกออกจากนิยายแต่จู่ ๆ ก็กลับเข้ามาเช่นนี้เริ่มทำให้ข้าไม่แน่ใจต่างหากว่าควรจะทำเช่นไรดี)
“หยุนเฟย เจ้าคิดสิ่งใดอยู่งั้นหรือ”
“หม่อมฉัน….ท่านอ๋องเพคะหากหม่อมฉันอยากจะขอให้พ้นฤดูใบไม้ร่วงนี้ไปก่อนและจะให้คำตอบพระองค์ มันจะช้าไปหรือไม่เพคะ”
“เหตุใดต้องรอให้ผ่านฤดูใบไม้ร่วงด้วยเล่า”
“นั่นเพราะว่า…”
ตามเนื้อเรื่องในนิยายแล้วฟางหยุนเฟยตายก่อนจะสิ้นฤดูใบไม้ร่วงหลังจากที่ท่านอ๋องล้มเสนาบดีฟ่งได้และรับฟ่งลี่เซียนเข้ามาในจวน ถัดจากนั้นเพียงไม่นานฟางหยุนเฟยก็วางยาพระเอกและถูกพระรองจับได้
นาง
