เมื่อกลับจากสำนักศึกษาอาจารย์หลีเหยา นางก็กลับมาตั้งหลักที่ร้านก่อน แต่เผิงเหยียนกลับมาพบนางพร้อมกับบิดา
ใช่ไม่รู้พวกเขาลาพักร้อนกันได้นานขนาดนี้ เช้าถึงเย็นถึงเรียกได้ว่าเดินกันจนทางเลื่อมไปหมดแล้ว แต่ดีที่ท่านแม่วางตัวดี ไม่เป็นที่ครหา หรือพูดให้ถูกคือไม่ได้เห็นผู้ใดสำคัญกว่าผู้ใด ทุกคนล้วนแต่เท่าเทียมกัน แม้พี่ไป๋ของนางจะอิดออดอยู่เป็นประจำ แท้ที่จริงแล้วเขาอยากสำคัญกว่าคนอื่นนั่นเอง
ที่จริงพี่เฟยเฟยของนางก็สวยปานนางฟ้า เหตุใดพวกเขาถึงไม่มองบ้างเล่า สาวใช้ของนางทุกคนสวยวันสวยคืน กระทั่งท่านยายยังแข็งแรงด้วยน้ำพุวิเศษของนางทั้งนั้น
แต่ช่างเถอะเรื่องหัวใจมันบังคับกันไม่ได้ ใครจะรักจะชอบใครนางจะไม่สนใจแล้วกัน ให้ท่านแม่จัดการเอง ส่วนนางจะจัดการเรื่องเล่าเรียนให้สี่จิ๋วก่อน
“ได้ยินว่าเจ้าพาพวกเขาไปสมัครเรียนใช่หรือไม่”
เผิงเหยียนเอ่ยขึ้นหมายจะสร้างหัวข้อสนทนาระหว่างเขาและนาง
“ใช
