คลั่งไคล้

EP.2

เวลาต่อมา

"ฮ่าๆ โอ๊ยช่วยด้วยกูหายใจไม่ออกฮ่าๆๆ"

ฉันกอดอกนั่งไขว้ห่างมองหน้าเพื่อนทั้งสองที่กำลังนั่งหัวเราะกันอยู่ตรงหน้าอย่างเอือมระอา เพราะตอนนี้ฉันโอเคขึ้นแล้วถึงจะนกไปเมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อนก็เถอะ

หน้าเสียอยู่หน่อยๆ แต่ตอนนี้โมโหที่เพื่อนทั้งสองกำลังซ้ำเติมมากกว่า

"หัวเราะซะให้สะใจวันไหนมึงสองคนทะเลาะกับผัวมาอย่าหวังว่ากูจะปลอบ"

"โถ่อย่าน้อยใจสิวะใครๆก็นกได้ไม่เว้นแต่คนสวยฉิบหายอย่างมึงนะอลิซ!"

เหมือนจะชม แต่ก็หลอกด่ากูนั่นแหละแต่ก็ต้องเข้าใจเพื่อน เพราะนานๆทีพวกมันจะได้ล้อฉันบ้างน่ะนะ ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆและมองไปรอบๆร้านอาหารที่เรามานั่ง มันคล้ายบาร์นะเพราะที่นี่มีเหล้าเบียร์ขายทุกรูปแบบแต่ราคามันค่อนข้างแรงไม่ค่อยเหมาะกับกลุ่มวัยรุ่นเท่าไหร่ ร้านนี้คงเน้นลูกค้าต่างชาติแล้วก็พวกกระเป๋าหนักเหมือนพวกฉัน แต่มันก็น่านั่งนะ เหมาะสำหรับนั่งให้เพื่อนล้อเรื่องนกดี

"แต่อลิซมันก็ไม่ดูตาม้าตาเรือจริงๆนะ แทนที่จะรอถามทีน่าหน่อยก็ไม่รอ"

"จริง ทำไมมึงไม่ดูลาดเลาก่อนวะปกติไม่ใจร้อนแบบนี้หนิ"

"มึงคิดว่ากว่ากูจะเจอคนที่ตรงสเปกกูมากๆสักคนมันยากขนาดไหนล่ะ"

"อื้ม..ตั้งแต่รู้จักกันเฮียทศก็คนแรกนะที่มึงสนใจขนาดนี้"

"ก็จริง"

ทั้งทีน่าและนามิต่างพยักหน้าไปตามๆกัน ขณะที่ฉันกำลังนั่งหั่นสเต๊กอยู่

"เฮียทศน่ะหล่อแบดบอยขนาดนั้นจะมีแฟนคือไม่แปลก"

นามิว่าต่อขณะที่ฉันก็เหลือบมองทีน่าที่กำลังจะพูดต่อ

"อือ เฮียทศรักใครรักจริงด้วยผัวกูเคยเล่าให้ฟังว่าเขาคบกับพี่เมจิมาเข้าปีที่เจ็ดแล้ว"

"โห นานฉิบหาย"

"นานจนใกล้จะขอแต่งงานแล้วล่ะมึง เห็นเพื่อนๆเขาพูดกันถ้าไม่ติดว่าพี่เมจิต้องบินบ่อยๆเขาคงขอแต่งงานนานล่ะ"

"เธอเป็นแอร์สินะ"

"ใช่ เมื่อกี้นี้คงเห็นแล้วสิลากกระเป๋ามาขนาดนั้น"

ฉันวางส้อมและมีดลงบนจานพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ ขณะที่ปากก็กำลังเคี้ยวเนื้อริบอายในปากอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"เขาเหมาะสมกันมาก"

แต่สุดท้ายฉันก็อดจะพูดคำนี้ออกไปไม่ได้

"ทำใจนะมึง ลองไปร้านสักร้านอื่นไหมคนรูปร่างแบบนี้สักลายแบบนี้เยอะแยะ"

"ถ้ากูชอบคนง่ายแบบนั้นกูไม่โสดมาจนถึงตอนนี้หรอก"

เพื่อนทั้งสองต่างพยักหน้าเห็นด้วยหลังจากฉันตอบไปแบบนั้น ก่อนฉันจะขมวดคิ้วมองคู่รักที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน...โอ้โห นี่ตามมาหลอกหลอนกันถึงนี่เลยเหรอกะจะให้เพื่อนได้ล้อไปถึงชาติหน้าเลยไหมเนี่ย

"มาแล้วเหรอครับเฮียทศ สวัสดีเจ๊เมจิบินมาคงเหนื่อยน่าดูนะครับเนี่ย"

"ขนาดไปบินเกือบเดือนปากก็ยังเจี๊ยวแจ้วเหมือนเดิมเลยนะเล็ก"

"แหม ก็เป็นพ่อค้านี่ครับ"

"ผู้จัดการร้านเถอะ นี่ไม่ใช่ร้านอาหารตามสั่งนะใช่ไหมทศ"

"อืม ไปนั่งก่อนเถอะเดี๋ยวทำไรให้กิน"

"โอเคค่ะ เค้ารอที่เดิมนะ"

"ครับ"

ฉันจิ๊ปากมองคุณแอร์แฟนเฮียทศที่ขยับไปหอมแก้มเฮียทศโชว์ลูกค้าทั้งร้านอย่างไม่สบอารมณ์อีกครั้งจนเพื่อนต่างพากันหันมองด้วยความเป็นห่วง

"ย้ายร้านไหมมึง?"

"ย้ายได้ไงข้าวที่นามิมันสั่งก็ยังไม่ได้"

ทีน่าเม้มปากมองฉันด้วยความเป็นห่วงแต่ฉันก็ส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ

"กูไม่รู้จริงๆว่าร้านนี้เฮียเขาจะรู้จัก"

"กูไม่ว่าอะไรหรอก ดีเหมือนกันจะได้ตัดใจได้ง่ายๆ"

"เชื่อแล้วว่าชอบเฮียเขามากน่ะ"

นามิว่าเสียงเบา เพราะเพลงที่เปิดคลอให้คนทั้งร้านฟังมันไม่ได้ดังถึงขนาดจะกลบเสียงคุยได้ ฉันนั่งกอดอกมองแฟนเฮียที่เดินไปนั่งที่มุมด้านในที่ดูส่วนตัวกว่าด้านนอกด้วยความสนใจ เธอเป็นคนที่สวย หน้าก็ออกฝรั่งต่างจากฉันที่หน้าไทยจ๋าซะแถมส่วนสูงของเธอยังเกือบจะสูงเลยไหล่ของเฮียอีก เอาง่ายๆคือกูแพ้ตั้งแต่ส่วนสูงเลย

ดูแล้วสเปกเฮียเขาคงไม่ใช่แนวฉันเลย

"เฮ้อ"

"ยังเสียดายอยู่รึไง?"

"อืม มันแบบยังไงล่ะ..ทำไมเวลาเจอคนถูกใจมากๆต้องเป็นแฟนคนอื่นด้วยทำไมเขาไม่ได้เจอกับกูก่อนอะไรแบบนี้อ่ะ"

ฉันพูดออกมาจากใจหลังจากที่เรากินอาหารกันเสร็จ และออกมาจากร้านขณะที่ตอนนี้เฮียทศกำลังนั่งกินข้าวกับแฟนของเขาอยู่ เฮียยิ้มง่ายมากเวลาอยู่กับแฟนเขาอ่ะ พอคิดถึงตอนที่เขาเมินฉันแล้วมันรู้สึกอายแฮะ

"เอาเถอะคนอย่างอลิซเดี๋ยวก็เจอโว้ยคนที่ถูกใจน่ะ"

"เออ อย่าเสียดายไปเพื่อน"

"อืม เดี๋ยวก็คงเจอ"

ฉันตอบกลับเพื่อนทั้งสองจากเบาะหลังขณะที่รถของทีน่าก็กำลังขับออกมาจากหน้าร้านอาหารนั้น ฉันจึงมองพวกเขาเป็นครั้งสุดท้าย เพราะถึงจะโดนใจสุดๆยังไงแต่ถ้ามีแฟนแล้วฉันก็ต้องตัดใจแหละ

ชีวิตมันก็แค่นี้

1 เดือนต่อมา

11.21 am.

"อาจารย์ว่ากลิ่นมันฉุนไปนะ ถ้าจะให้เข้ากับซัมเมอร์จริงๆกลิ่นของน้ำหอมควรออกมาสดชื่นและสดใสกว่านี้"

"ค่ะ งั้นหนูจะปรับอีกทีนะคะ"

"จ้า อาจารย์หวังว่าเธอจะเจอกลิ่นที่ใช่เร็วๆนะ"

"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ"

ฉันก้มหัวให้อาจารย์ประจำคลาสปรุงน้ำหอมที่เป็นวิชาเอกของฉัน ก่อนฉันจะหันมาดมกลิ่นน้ำหอมที่ตัวเองออกแบบมาซึ่งมันก็ยังติดจะฉุนอยู่จริงๆ ฉันกะจะให้มันเข้ากับซัมเมอร์ให้ได้กลิ่นนี้แล้วรู้สึกสดชื่นจนอยากจะฉีดออกไปเล่นน้ำทะเลอีกน่ะสิ

"ต้องปรับอีกเยอะสินะ"

"อลิซทางมึงเป็นไงบ้าง?"

"เป็นไงล่ะ ก็ปรับสูตรอีกตามเคยน่ะสิ"

ฉันหันไปมองร่างสูงที่เพิ่งจะเดินเข้ามาหา ไอ้สกายเพื่อสนิทฉันในเอกนี้เลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยก่อนมันจะโน้มหน้ามาดมหลอดน้ำหอมในมือฉันและพยักหน้า

"มันฉุนไป"

"อาจารย์ก็บอกงี้"

"ปรับอีกนิดเดียวก็ดีแหละ แล้วเที่ยงนี้ไปไหนนะที่มึงบอกกูเมื่อคืนกูจำไม่ได้?"

"ไปเป็นไม้กันหมาไง กูก็บอกอยู่ทำไมลืมตลอด"

"ซอรี่ เดี๋ยวเลิกคลาสแล้วเจอกันที่เดิม"

"อืม"

สกายพยักหน้าก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะตัวเองท่ามกลางสายตาของผู้หญิงในเอกที่แอบมองมัน สกายเป็นผู้ชายสูงหุ่นนายแบบแถมยังหน้าตาดีราวกับส่งตรงจากเกาหลี เพราะงั้นมันถึงฮอตมากๆ แต่ที่แปลกคือมันเป็นคนหล่อคนเดียวที่หลงเข้ามาเรียนที่เอกนี้ เอกที่เรียนเกี่ยวกับการปรุงน้ำหอมโดยเฉพาะ เอกที่ผู้หญิงมากกว่าผู้ชายถึงสามเท่าอ่ะ

แต่ที่ฉันกับมันสนิทกันมากๆ เพราะเคยเจอกันในงานน้ำหอมระดับโลกแล้วก็บังเอิญเรียนที่เดียวกันอีก สกายจึงเป็นคู่หูกับฉันในคณะไปโดยปริยาย ส่วนทีน่ากับนามิมันเรียนคนละคณะกับฉันแต่ที่สนิทกันเพราะครอบครัวเรารู้จักกันแต่เด็ก

เวลาต่อมา

"แล้ววันนี้จะหักอกใครล่ะ?"

"เหมือนจะเป็นเด็กคณะบริหารนะ"

"ทำไมถึงว่าเหมือนจะ?"

"ก็กูจำไม่ได้"

ฉันตอบสกายไปตามจริงระหว่างที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่ที่ร้านประจำแถวมหาลัย

"แล้วนึกไงไปคุยกับคนเด็กกว่าปกติรุ่นพ่อไม่ใช่เหรอสเปกมึงอ่ะ"

"เพราะกูไม่อยากยึดติดกับสเปกตัวเองแล้วไง"

"แล้วเป็นไง?"

สกายเลิกคิ้วถามฉันด้วยท่าทางยียวนเหมือนจะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่คิดจะโกหกมัน

"ไม่ได้เลย คุยมาจะเป็นเดือนไม่ได้ทำให้ใจกูเต้นแรงสักนิดแล้วเด็กนั่นมันคงคิดว่ากูโง่ดูไม่ออกมั้งว่ามันหวังจะเคลมกูอยู่น่ะ"

"พวกเด็กเห่อไง ได้คุยกับสาวสวยแถมยังรวยขนาดนี้มันก็ต้องอยากได้เป็นธรรมดา"

"เฮอะ อยากได้จนออกนอกหน้าแถมยังทำตัวเป็นเด็ก อายุก็จะยี่สิบอยู่แล้วแต่ไม่มีความรับผิดชอบ เข้าเรียนก็ไม่อยากจะเข้าอยากแต่จะมาหากูน่ารำคาญเป็นบ้า"

"เพราะงี้ไงมึงเลยหลุดจากสเปกที่ตัวเองตั้งไว้ยาก"

สกายที่กำลังมองฉันด้วยรอยยิ้มทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่ามันจริง

"ก็พยายามเปิดใจแล้วนะ แต่แบบ...มันไม่ได้จริงๆว่ะ"

"แล้วจะยังไงนัดมันมาแล้วเหรอ?"

"อืม มาแล้วนั่นไง"

"นี่มึงนัดมาร้านเลยเหรอ?"

"อืม ไปที่อื่นก็เสียเวลาอ่ะ"

ฉันตอบสกายก่อนจะเหลือบมองน้องดรีมที่กำลังเดินเข้ามาในร้าน และทันทีที่เด็กนั่นเห็นฉันเขาก็ยิ้มให้ และเดินมาที่โต๊ะก่อนจะชะงักเมื่อเห็นไอ้สกายนั่งอยู่ข้างๆฉัน มันเร็วไหมล่ะที่สามารถย้ายที่นั่งมานั่งข้างฉันได้โดยใช้เวลาไม่ถึงเสี้ยววิน่ะ

"เอ่อ ใครอ่ะครับอลิซ?"

"โห นี่อายุน้อยกว่าไม่เรียกอลิซว่าพี่เลยเหรอ?"

"ก็เราคบกันอยู่"

"แค่คุยยังไม่ได้คบ"

ฉันตอบดรีมด้วยเสียงนิ่งเรียบ ก่อนจะพยักหน้าให้เขานั่งลงซึ่งเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามฉัน และมองมาที่ฉันสลับกับสกายด้วยความสงสัย

"อลิซนัดดรีมมากินข้าวเหรอ?"

"เปล่า พี่นัดมาเพื่อตอบเรื่องที่เราถามพี่เมื่อคืนน่ะ"

"เอ่อ..งั้นเราคุยกันสองคนดีไหม?"

"ไม่ต้องหรอก คุยที่นี่แหละพี่แค่จะบอกเราว่าพี่คบด้วยไม่ได้แค่นั้นเอง"

"คบไม่ได้?"

"อืม พี่ไม่ได้ชอบเราเลยน่ะตอนแรกก็อาจจะชอบที่หน้าตาแต่พอคุยกับน้องแล้วมันไม่ใช่ จริงๆพี่ก็เคยบอกดรีมแล้วแต่ดรีมไม่ฟัง"

"แต่พี่ครับดรีมไม่ดีตรงไหนอ่ะพี่บอกดรีมดิ เดี๋ยวดรีมเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อพี่เอง"

ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบา เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันปฏิเสธดรีมยังไงล่ะถึงได้ขอให้สกายมันมาด้วย

"เปลี่ยนแปลงไปมันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก เพราะน้องไม่ใช่สเปกมัน"

"ฮะ?"

"จริงๆน้องเองก็โชคดีสุดๆแล้วนะที่อลิซมันให้โอกาสถึงขนาดได้เป็นคนคุยแบบนี้ แต่ทำไมไม่ใช้โอกาสนี้เผด็จศึกวะ?"

"แล้วพี่เป็นใครมายุ่งอะไรด้วยวะ!?"

"ใจเย็นครับพ่อเลือดร้อนพี่แค่เป็นไลฟ์โค้ชเท่านั้นเอง แล้วก็นะถ้าอลิซมันมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่ยอมคบก็คือไม่คบอ่ะครับ ต่อให้น้องเปลี่ยนตัวเองยังไงมันก็ไม่เอาสู้น้องไปหาจีบคนอื่นดีกว่า"

"แต่ว่าผมชอบพี่อลิซ พี่จะมาให้ผมตัดใจง่ายๆแบบนี้ได้ไง!?"

"หน้าตาเอ็งก็ไม่ใช่ขี้ๆไง เพราะงั้นตัดใจจากอลิซมันเถอะแล้วไปหาเป้าหมายใหม่ซะ"

ฉันยิ้มออกมาบางๆหลังจากที่ดรีมยอมสงบลงไปมาก จะว่ายังไงล่ะเพราะสกายรู้ใจฉันทุกอย่างแบบนี้ไงฉันเลยไว้ใจพามันมาด้วยน่ะ

"พี่ขอโทษจริงๆนะดรีมที่ทำให้เสียเวลากับพี่"

"พี่ไม่มีโอกาสให้ดรีมจริงๆเหรอครับ?"

ฉันส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบจนดรีมเม้มปากแน่น ก่อนจะลุกขึ้นและมองมาที่ฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด

"พี่ขอโทษนะ"

"ใจร้ายฉิบหายเลย"

"โอ้ว"

พรึบ!

น้องดรีมที่พลุ่งพล่านออกไปจากร้านทำให้สกายหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนมันจะหันมามองล้อฉันอย่างขำๆ

"ใจร้ายฉิบหายเลยว่ะ"

"ขอบใจนะที่ซ้ำเติม กลับไปนั่งที่เดิมได้แล้ว"

ฉันผลักไอ้สกายออกห่างจนมันเดินไปนั่งลงที่ตรงข้ามฉันด้วยรอยยิ้ม ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆและกินข้าวต่อ

"มึงรู้สึกผิดบ้างไหมวะเวลาทำแบบนี้?"

สิ่งที่สกายถามทำให้ฉันเลิกคิ้วและเหลือบมองมัน

"แบบไหน?"

"ก็ให้ความหวังคนอื่นไปทั่วแล้วสุดท้ายก็ปฏิเสธเขาแบบนี้"

"รู้สึกผิดสิ แต่มันผิดเหรอถ้ากูอยากมีความรักบ้าง"

"ก็ไม่ผิดนะ เพราะถ้ามึงเจอคนที่มึงถูกใจเร็วๆคงไม่จบแบบนี้"

"หรือจริงๆกูอาจจะไม่มีแฟนคงดีที่สุดก็ได้นะ แต่มันก็เบื่ออ่ะเพื่อนทุกคนก็มีแฟนกันหมดล่ะ"

"กูไง กูก็ยังโสดไหมล่ะ?"

เราสองคนมองสบตากันทันทีที่สกายมันพูดแบบนั้นพร้อมกับผายมือใส่ตัวเอง เราสองต่างมองสบตากันเป็นนาทีจนเราต่างหลุดขำกันออกมา เพราะคิดยังไงมันก็ไม่ได้จริงๆ

"ถ้าเราคบกันคงมีแต่คนว่าเหมาะกันมากเยอะแน่ๆ"

ฉันตอบสกายไปอย่างขำๆขณะที่สกายกำลังยิ้มขำพร้อมยักไหล่อย่างกวนๆ

"คู่รักนักปรุงน้ำหอมก็ไม่เลวนะ"

"อ่าฮะ แต่พักก่อนเถอะถ้าวันไหนมันหมดหนทางจริงๆค่อยว่ากันใหม่นะ"

"โอเค เพราะคิวทางกูก็เยอะเหมือนกันอ่ะ"

"ฮ่าๆ"

"แต่มึงดีลกะกูไว้แล้วนะว่าคืนนี้จะไปดูหนังด้วยน่ะ"

"ก็บอกแล้วไงว่าจะเลี้ยง"

"สุดยอด!"

ฉันยิ้มตอบสกายก่อนเราสองคนจะกินข้าวกันต่อก่อนจะแยกย้ายกลับไปพักผ่อนที่คอนโดตัวเองแล้วค่อยออกมาเจอกันใหม่ตอนหนังรอบค่ำ