หลายวันต่อมา ขณะที่เขากำลังจะออกไปเรียน เขาก็เจอกับยัยนั่นกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ที่ห้องทานข้าว
"อื้มมไม่เป็นไรเราไปเองได้ ไผ่มีธุระก็ไปเถอะ เราไปเองได้ที่บ้านมีรถตั้งหลายคัน ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ บาย" เท่าที่จับใจความไอ้ไผ่คงไม่ได้มารับพาฝันเหมือนทุกวัน แล้วเธอจะไปเรียนยังไงล่ะเพราะตอนนี้รถตู้คันใหญ่ไม่อยู่เพราะพ่อกับแม่ของเขาพาเด็กๆ ไปเที่ยวบริษัทตั้งแต่เช้าแล้วโดยมีลุงคนขับรถเป็นคนขับไปให้นั่นก็หมายความว่าไม่มีคนขับรถ แม้ตอนนี้จะเหลือรถอีกหลายคันแต่พาฝันขับรถไม่เป็น เขามองดูเวลาตอนนี้ถ้าไม่ออกไปตอนนี้มีหวังรถติดไปเรียนไม่ทันแน่ๆ
"แล้วจะไปเรียนยังไงล่ะ เห้อออ " เขาได้ยินยัยนั่นพูดกับตัวเอง เขาก็ไม่อยากจะใจดำกับแม่ของลูกหรอกนะเขาตัดสินใจเดินเข้าไปถาม
"ทำไมยังไม่ไปเรียนรอเทพบุตรไอ้ไผ่มารับหรือไง " ไอ้เรื่องปากหมาของเขามันแก้ไม่หายหรอกนะแม้คิดว่าจะเข้าไปพูดด้วยดีๆ แต่พอเห็นหน้าก็อดไม่ได้ที
