ยังไม่ตรงสเปก
1103 Words
ตอนที่ 3
ยังไม่ตรงสเปก
อัญญารินทร์ส่งข้อมูลสเปกของ แฟนเช่า ที่เธอต้องการไปยังบริษัทสานฝันซึ่งเป็นบริษัทจัดหาแฟนเช่าที่เพิ่งเปิดได้ประมาณสามเดือน วันนี้เธอได้นัดให้ชายหนุ่มคนนั้นมาพบที่ร้าน ข้อมูลที่เธอระบุไปนั้นค่อนข้างละเอียดชัดเจน เขาต้องเป็นชายหนุ่มผิวขาว สูง หน้าตาดี อายุประมาณ 25-30 ปี ไม่สูบบุหรี่และที่สำคัญต้องไม่เคยรับงานใดๆ มาก่อน
ทางร้านส่งรูปผู้ชายมาให้อัญญารินทร์ดูแล้วหญิงสาวคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีใช้ได้เลยทีเดียว
“กวางว่าเขาหล่อนะพี่อัญญา”
“พี่ก็ว่างั้นนะ แต่เขาจะมารับงานจริงๆ ใช่ไหม” อัญญารินทร์ไม่ค่อยแน่ใจเพราะไม่แน่ใจว่าผู้ชายหน้าตาดีที่เห็นในรูปจะมารับงานแฟนเช่า ซึ่งบางครั้งมันก็ไม่ต่างจากการทำงานเป็นเด็กเอ็นเตอร์เทรนเลยแต่บริษัทนี้เลือกใช้คำว่าแฟนเช่าแทน
“กวางเขาจะมาจริงๆ ใช่มั้ย” เธอเห็นว่าตอนนี้ก็เลยเวลานัดมาแล้วเกือบยี่สิบนาทีจึงคิดว่าเขาอาจจะไม่เข้ามาแล้วก็ได้
“จริงสิพี่อัญญา ตอนที่กับน้ำหวานกับกวางลองใช้บริการพวกเขาก็มาตามนัดนะคะ”
“นี่พี่อัญญาจะเอาจริงๆ เหรอ” แม้จะนัดคนจากบริษัทเช่าแฟนมาแล้วแต่น้ำหวานก็ยังถามเจ้านายของเธออีกครั้ง
“ทำไมถามพี่แบบนั้นล่ะ”
“ก็น้ำหวานคิดว่าหน้าสวยๆ อย่างพี่อัญญาน่าจะหาแฟนเองได้นะ”
“แต่พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปหาแฟนล่ะ งานแต่งงานของเพื่อนพี่ก็อีกไม่ถึงเดือนแล้วตอนนี้ก็ต้องหาผู้ชายคนอื่นมาควงไปแก้ขัดก่อน ถ้าเกิดผู้ชายที่เขานัดมาเจอเราวันนี้เขาไม่ตรงที่พี่ระบุไปที่สามารถเปลี่ยนคนได้ไหม” อัญญารินทร์หันไปถามกวาง
“ได้สิเขาให้เรามีโอกาสเปลี่ยนผู้ชายได้สองครั้งค่ะพี่อัญญา”
เมื่อถึงเวลาที่นัดไว้ผู้ชายรูปร่างผอมสูงก็เดินเข้ามาในร้าน อัญญารินทร์ไม่แน่ใจเท่าไหร่เพราะใบหน้าของเขาค่อนข้างต่างจากรูปถ่ายที่ได้รับจากบริษัท แต่พอเห็นกระดาษสีชมพูในมือก็รู้เพราะทางบริษัทแจ้งว่าคนที่มาในวันนี้จะถือหนังสือสัญญาของบริษัทที่เขาถือมาด้วยโดยบอกอย่างจัดเจนว่ามันเป็นสีชมพู
“สวัสดีค่ะคุณมาจากบริษัทสานฝันใช่ไหมคะ”
“ใช่ครับคุณคือ....”
“ฉันชื่ออัญญาค่ะ เป็นคนที่ติดต่อไป”
“สวัสดีครับคุณอัญญาผมชื่อปิงครับ”
“สวัสดีค่ะคุณปิง ก่อนที่เราจะตกลงเซ็นสัญญากันฉันขอถามข้อมูลอะไรเพิ่มเติมหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้ครับ”
“คุณอายุเท่าไหร่คะ”
“ผมอายุ 25 ครับ”
อัญญารินทร์ถามเรื่องอายุเพื่อยืนยันกับข้อมูลที่ได้อีกครั้งแต่เรื่องส่วนสูงหญิงสาวไม่ต้องถามเพราะเธอก็เห็นแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายที่สูงมากๆ แต่ติดตรงที่บุคลิกไม่ดีเลย
เขาเดินหลังค่อมดูไม่สง่า เวลาพูดคุยก็ไม่กล้าสบสายตาและไม่ค่อยมั่นใจ
“คุณทำงานอะไรคะ”
“ตอนนี้ผมตกงานอยู่ครับ กำลังหางานทำอยู่ก็เลยมารับงานนี้”
“ไม่เคยทำมาก่อนเหรอ”
“ไม่เคยครับ นี่เป็นครั้งแรก”
อัญญารินทร์ยิ้มอย่างพอใจกับเงื่อนไขแต่มันก็มีอะไรบางอย่างในตัวผู้ชายคนนี้ที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าไม่ค่อยปลอดภัยและไม่สบายใจที่จะอยู่ข้างๆ
“คุณขับรถยนต์เป็นไหมคะ” หญิงสาวถามเพิ่มซึ่งข้อมูลนี้เธอไม่ได้ระบุไปที่บริษัทมาก่อนเพราะเพิ่งนึกได้
“ผมหัดขับรถมาแล้วครับ คิดว่าขับได้สบาย”
“ที่บอกว่าหัดขับรถมาแล้ว คุณหัดมานานกี่เดือนแล้วคะ”
“อาทิตย์หนึ่งแล้วครับ”
“อะไรนะอาทิตย์หนึ่ง” หญิงสาวถามย้ำ
“ใช่ครับ แต่ผมคิดว่าผมขับได้สบาย ไม่พาคุณขับไปชนใครหรอกครับ” ชายหนุ่มยืนยัน
“ค่ะ ฉันว่าวันนี้เราทำความรู้จักกันแค่นี้ก่อนนะคะ ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีงานต้องทำต่อแล้วฉันจะติดต่อไปที่บริษัทนะคะ ว่าจะให้คุณเริ่มงานได้ตอนไหน”
“ขอบคุณครับถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ” ชายหนุ่มบอกลาแล้วลุกขึ้นออกจากร้านไป
อัญญารินทร์ยืนมองเขาผ่านกระจกของร้านเห็นท่าทางเดินที่ไม่สง่าก้มหน้าตลอดแล้วก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ ไม่น่าจะใช่คนที่จะควงไปงานแต่งงานเพราะเพื่อนของเธอคุยเก่งกันทุกคน ดูแล้วชายคนนี้ต้องทำความแตกอย่างแน่นอน
“เป็นยังไงบ้างคะพี่อัญญา” น้ำหวานรีบเข้ามาถาม
“น้ำหวานเห็นว่าไงล่ะ” หญิงสาวย้อนถาม
“เขาก็หล่อดีนะคะพี่อัญญา”
“กวางก็ว่าเขาหล่อนะคะ แต่ผอมไปนิด”
“ใช่ พี่ก็ว่าเขาผอมไปนิดดูไม่สง่าเลยเวลาเดินก็หลังค่อม อีกอย่างเขาเพิ่งขับรถได้แค่อาทิตย์เดียวแล้ววันงานเขาจะต้องเป็นคนขับรถไปด้วยถ้าเกิดเพื่อนพี่เห็นเขาขับไม่คล่องก็คงจับได้แน่”
“พี่อัญญาเปลี่ยนคนดีไหม น้ำหวานว่าลองหาคนที่ดีกว่านี้ผู้ชายคนนี้เขาก็ดูดีนะแต่เหมือนที่พี่อัญญาพูดเลย เขาเดินไหล่ตกมากๆ เวลาคุยกับพี่อัญญาเขาก็ก้มหน้าตลอดแบบนี้คงช่วยพี่อัญญาไม่ได้แน่”
“เวลาไปเจอเพื่อน พวกเขาจะต้องสอบถามว่าแฟนพี่เป็นใคร มาจากไหนแล้วผู้ชายคนนี้เขาดูไม่มีความมั่นใจเลย เดี๋ยวพี่จะแจ้งไปทางบริษัท เผื่อว่าพรุ่งนี้เขาจะส่งคนใหม่มาให้เลือก ถ้าหากคนที่เขาส่งมาครั้งหน้าไม่โอเคพี่ก็ว่าจะเลิกทำแล้วแหละ ไปมันแบบโสดๆ นี่แหละใครจะว่ายังไงก็ช่าง”
“อย่าเพิ่งคิดในแง่ร้ายแบบนั้นสิพี่อัญญา น้ำหวานว่าเผลอๆ พรุ่งนี้ผู้ชายที่ทางบริษัทส่งมาจะหล่อเนี้ยบกว่านี้ก็ได้”
“ขอบใจนะที่พูดให้กำลังใจพี่ เอาล่ะพี่ว่าเราไปทำขนมอบกันดีกว่าหน้าตู้พร่องไปเยอะแล้ว”
- Writer
