แฟนเช่าของฉันเป็นท่านรอง

สละโสด

ตอนที่ 1

สละโสด

เสียงไลน์กลุ่มดังอย่างต่อเนื่องมาประมาณเกือบ 30 นาทีแล้วตั้งแต่ พรชนกเพื่อนในกลุ่มส่งการ์ดแต่งงานและแจ้งข่าวว่าเธอกำลังจะสละโสดในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า เพื่อนในกลุ่มต่างพากันสนใจและสอบถามจนเสียงไลน์ดังไม่หยุดเพราะพรชนกเป็นเพื่อนคนแรกในกลุ่มที่จะเข้าพิธีแต่งงานหลังจากที่พวกเธอนั้นเพิ่งเรียนจบมาได้ไม่ถึงหนึ่งปี

อัญญารินทร์เหลือบมองโทรศัพท์ที่ยังคงแจ้งเตือนขณะที่มือก็ระวิงกับการชงกาแฟให้ลูกค้าในช่วงบ่ายแก่ๆ หญิงสาวเปิดร้านกาแฟเล็กๆ โดยเช่าพื้นที่ใต้หอพักขนาดสามคูหา ด้านหน้าเปิดเป็นร้านกาแฟส่วนด้านหลังเป็นบริเวณห้องครัวที่เธอมีไว้สำหรับเตรียมขนมที่จะวางขายหน้าร้านนอกจากนั้นยังมีห้องเล็กๆ ที่เธอใช้เป็นห้องนอนเผื่อเวลาที่เหนื่อยมากจนไม่อยากจะขับรถกลับบ้านซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ไม่ถึงห้ากิโลเมตร

แม้จะเรียนจบมาทางด้านบริหารธุรกิจ แต่เส้นทางอาชีพของอัญญารินทร์กลับไม่เป็นไปตามที่วาดฝัน เธอใช้เวลากว่าสองเดือนในการหางาน แต่กลับไม่มีบริษัทไหนตอบรับ หญิงสาวจึงตัดสินใจนำเงินที่ได้จากประกันอุบัติเหตุของบิดามารดามาลงทุนเปิดร้านกาแฟแห่งนี้

การเป็นนายของตัวเองทำให้หญิงสาวรู้สึกสนุกกับการลุ้นว่าในแต่ละวันจะมีลูกค้ามากน้อยแค่ไหน ในช่วงแรกที่เปิดร้านใหม่ๆ ร้านของอัญญารินทร์แทบไม่มีลูกค้าเลยแต่พอเปิดไปสักพักก็เริ่มมีลูกค้าประจำมากขึ้น ตอนนี้ที่ร้านของเธอมีพนักงานในร้านถึงสองคนคนหนึ่งจะช่วยเธอชงกาแฟอยู่หน้าร้านส่วนอีกคนก็ค่อยทำขนมอบอยู่ด้านหลัง ร้านหญิงสาวมีความสุขมากที่ในทุกๆ วันขนมบริเวณหน้าร้านหมดเกลี้ยง

อัญญารินทร์ไม่ได้เรียนมาทางด้านการทำขนมโดยตรง แต่ด้วยความที่เมื่อครั้งมารดายังมีชีวิตอยู่ อัญญารินทร์กับแม่มักจะช่วยกันทำขนมบ่อยๆ และบางครั้งก็นำไปฝากขายตามร้านกาแฟต่างๆ เธอจึงจดจำสูตรของแม่ได้ขึ้นใจ และนำมาต่อยอดเป็นเมนูเด็ดของร้าน

“พี่อัญญาคะเดี๋ยวกวางเอากาแฟไปเสิร์ฟให้ลูกค้าเองค่ะ” กวางเด็กสาวในร้านบอกเมื่อเจ้านายชงกาแฟเสร็จแล้ว

“ขอบใจนะ” เมื่อเด็กในร้านเอากาแฟไปเสิร์ฟอัญญารินทร์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความที่เพื่อนกำลังคุยกันเธอยิ้มเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆ ต่างพากันตื่นเต้นที่จะไปร่วมงาน

แต่ก็มีสิ่งที่หนักใจอยู่เพราะเพื่อนๆ ส่วนใหญ่ก็มีแฟนกันหมดแล้วเหลือแค่เธอคนเดียวในกลุ่มที่ยังไม่มีแฟนแต่เหตุผลที่อัญญารินทร์ไม่มีแฟนไม่ใช่เพราะหน้าตาเธอขี้เหร่หรือดูไม่ได้หากแต่มันกลับตรงกันข้ามเพราะอัญญารินทร์เป็นผู้หญิงที่สวยมากผิวเธอขาวเนียนอมชมพูใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตผมสีดำสนิททำให้กรอบหน้าเธอเด่นชัดมากยิ่งขึ้น

แต่ที่เธอยังโสดเพราะเพิ่งจะเลิกกับแฟนที่ทำงานเป็นวิศวกรได้เพียงสองเดือนและตอนนี้อัญญารินทร์ก็ยังไม่พร้อมที่จะเปิดใจคบกับคนใหม่ไม่ว่าเพื่อนในกลุ่มจะแนะนำใครให้รู้จักแต่อัญญารินทร์ก็ยังรู้สึกเข็ดกับความรักอีกทั้งเธออยากทุ่มเทให้กับการทำงานที่ร้านของเธออย่างเต็มที่ ร้าน อัญญาคาเฟ่ ของเธอแม้จะเปิดมาเพียงแค่แปดเดือนแต่ตอนนี้กำไรของร้านก็มากพอที่จะทำให้เธอใช้จ่ายในชีวิตประจำวันได้โดยไม่เดือดร้อน

อัญญารินทร์ไม่ได้พิมพ์ตอบข้อความอะไรในไลน์กลุ่มเพราะเพื่อนที่อยู่ในนั้นมีเกือบสี่สิบคนและบางคนเธอก็ไม่ได้สนิทด้วย

หญิงสาวมองข้อความที่เพื่อนพิมพ์โต้ตอบกันแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเธอรู้สึกหนักใจและไม่อยากจะไปงานแต่งงานครั้งนี้เลย แต่เธอก็ไม่อยากจะปฏิเสธเนื่องจากพรชนกก็ค่อนข้างสนิทกับเธอในระดับหนึ่ง

เมื่อลูกค้าในร้านเหลือเพียงไม่กี่โต๊ะอัญญารินทร์ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาสิรดาหรือใบเตยเพื่อนสนิทของเธอ

“ใบเตยยุ่งอยู่หรือเปล่า” อัญญารินทร์รีบถามเพราะรู้ว่าช่วงกลางวันแบบนี้บางครั้งเพื่อนของเธอก็ค่อนข้างจะยุ่ง สิรดาเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของเธอซึ่งหลังจากเรียนจบก็เข้าไปทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง

“ไม่ยุ่งเท่าไหร่อัญญามีอะไรหรือเปล่า”

“ไม่หรอกแค่จะคุยเรื่องงานแต่งงานของยัยต่ายน่ะ” เธอหมายถึงพรชนกเพื่อนที่กำลังจะแต่งงานในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า

“ฉันก็กำลังอยากจะคุยเรื่องนี้กับแกอยู่เหมือนกันเดี๋ยวเย็นนี้เลิกงานแล้วแวะไปหานะ”

“ได้รอที่ร้านเหมือนเดิมนะ จะกินอะไรไหมจะได้ทำไว้รอ”

“ไม่เป็นไรตอนเย็นต้องงดอาหารเดี๋ยวใส่ชุดเพื่อนเจ้าสาวไม่สวยน่ะ”

วางสายจากเพื่อนแล้วหญิงสาวก็เดินไปหลังร้านเพื่อดูว่าลูกจ้างของเธอนั้นกำลังทำงานตามที่เธอสอนอยู่หรือเปล่า

“เป็นไงบ้างคะพี่อัญญาฝีมือแต่งหน้าเค้กของน้ำหวาน”

“เก่งมาก น้ำหวานจะแต่งหน้าเค้กสวยกว่าพี่แล้วนะ”

“ไม่ต้องมาแกล้งชมเลยค่ะ ยังอีกนานเลยกว่าฝีมือน้ำหวานจะเท่าพี่”

“เอาน่าฝึกอีกนิดก็จะดีขึ้น” อัญญารินทร์ยิ้มและพูดอย่างให้กำลังใจ

“ตอนนี้น้ำหวานเริ่มทำคล่องแล้ว พี่อัญญาจะไปนั่งพักก็ได้นะคะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ ช่วยกันดีกว่าจะได้เสร็จเร็วๆ อ้อ....ขนมที่เหลือหน้าร้านพี่กันไว้ให้เราสองคนเอาไปทานที่บ้านแล้วนะ”

“จะกันไว้ให้ทำไมคะพี่อัญญากว่าขนมจะหมดอายุก็ตั้งพรุ่งนี้”

“ถ้าเกิดพรุ่งนี้มันขายไม่ได้ก็จะเสียดายเอานะน้ำหวานกับกวางเอาไปกินเถอะ”

“ขอบคุณมากค่ะพี่ตั้งแต่น้ำหวานมาทำงานที่ร้านพี่อัญญาน้ำหนักก็ขึ้นมาเยอะเลย แต่น้ำหวานก็ชอบนะคะได้กินของฟรีและก็ยังอร่อยอีกด้วย” น้ำหวานพูดแล้วหัวเราะ

ตลอดบ่ายอัญญารินทร์ก็ทำขนมกับน้ำหวานในครัวหลังร้านสลับกับออกไปช่วยกวางที่หน้าร้าน เป็นกิจวัตรที่ทำอยู่เหมือนเดิมทุกวัน บางคนอาจมองว่าน่าเบื่อแต่สำหรับเธอแล้วมันคือความสุข