Fast Love รักร้ายๆ ของยัยตัวแสบ

Jack of spade. 09

Ep.9

Prikgang talk.

ตอนนี้ฉันนั่งตัวสั่นอยู่บนรถแท็กซี่ ที่ขับออกมาจากหน้าผับได้สักพักใหญ่ๆแล้ว ก่อนหน้านี้ ฉันมัวแต่คิดว่าจะต้องหนีไอ้บ้าแจ็คให้ได้ จนลืมไปเลยว่าตัวเองกลัวแท็กซี่แค่ไหน!! และตอนนี้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะกดรับโทรศัพท์ที่มันกำลังสั่นอยู่ในมือตัวเอง เพราะตอนเด็กๆฉันเคยมีความทรงจำไม่ดีมากๆเกี่ยวกับรถแท็กซี่ เลยทำให้ฉันไม่คิดจะขึ้นมันอีกเลยตลอดชีวิต แต่ครั้งนี้..มันเป็นความสะเพร่าของฉันเองจริงๆ ที่คิดแต่อยากจะเอาชนะ จนลืมความกลัวของตัวเองไป...

เอี๊ยดดด!

และเหตุการณ์ที่ฉันกลัวที่สุดมันกำลังจะเกิดขึ้น เมื่อรถแท็กซี่ที่ฉันนั่งมาหักเลี้ยวเข้าข้างทาง แล้วมันก็เป็นทางที่ฉันไม่รู้จัก ไม่คุ้นเลยด้วยซ้ำ! ถึงมันจะไม่ใช่ทางที่เปลี่ยวอะไรมาก แต่นี่มันก็ดึกมากๆแล้วเลยไม่ค่อยมีรถวิ่งผ่านไปมาสักเท่าไหร่ พ่อจ๋า~ ช่วยหนูด้วย หนูกลัว TT น้ำตาฉันค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าๆ

ตอนนี้ฉันได้แต่ก้มหน้ามองโทรศัพท์ในมือตัวเองที่ยังสั่นไม่หยุด ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองคนขับแท็กซี่เลย ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ เพราะฉันกลัว กลัวไปหมดเลยตอนนี้

"ฮึก!"

"เอ้า นังหนูร้องไห้ทำไมละเนี่ย!?" คนขับแท็กซี่ถามฉันขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนคนตกใจเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมาของฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองหรอกค่ะ

"ฮึก! หนู..หนู กะกลัว อึก!" ฉันตอบพร้อมกับพยายามกลั้นเสียงสะอื้นของตัวเอง ถ้าจะไม่ตอบก็กลัวเขาจะโมโห แล้วทำร้ายฉัน

"กลัว? กลัวอะไรล่ะนังหนู?" คนขับแท็กซี่ถามฉันต่อ

"กะ กลัวไม่ได้กลับบ้าน ฮึก! อย่าทำอะไรหนูเลยนะ หนูกลัวแล้วจริงๆ" ฉันทำใจเงยหน้าขึ้นแล้วพูดพร้อมกับยกมือไหว้อ้อนวอน ขอความเห็นใจ ฉันรู้ว่ามันไม่ได้ผลหรอก ตอนเด็กๆฉันก็เคยร้องไห้แล้วก็ไหว้วอนแบบนี้เหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจใดๆ แต่ตอนนี้มันคือวิธีเดียวที่ฉันพอจะทำได้ในการเอาชีวิตรอด ฉันก็เลยต้องทำ!

"เห้ย! นังหนูใจเย็นๆก่อน" คุณลุงคนขับแท็กซี่ทำหน้าตกใจที่เห็นฉันยกมือไหว้ ก่อนจะพูดขึ้นแล้วเอื้อมมือมาเพื่อที่จะจับตัวฉัน

"กรี๊ดดดดดด! อย่าทำอะไรหนูเลยนะ หนูกลัวแล้ว กลัวจริงๆ ฮรืออๆ!" ฉันกรี๊ดออกมาสุดเสียงพร้อมกับถอยหลังมาชิดกับประตูรถแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวขั้นสุด

"เห้ย! จะกรี๊ดทำไม!? เป็นบ้าหรอวะ!!" คนขับแท็กซี่พูดเสียงดังขึ้นมาด้วยความโมโห

"ฮรืออๆ ฮึก! T^T" ฉันไม่พูดอะไร ได้แต่พยายามนั่งก้มหน้าร้องไห้ให้เสียงเงียบที่สุด เพระกลัวลุงเขาจะโมโหขึ้นมาอีก

"นี่นังหนู! ตั้งสติแล้วฟังนะ...ลุงไม่ได้คิดจะทำอะไรหนูเลย จริงๆ ลุงสาบานได้" พอลุงพูดจบ ฉันจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าลุงที่มองฉันอยู่ก่อนแล้วอย่างพิจารณา

"..." แต่ฉันก็ยังไม่กล้าพูดอะไรออกไปอยู่ดี

"ลุงพูดจริงๆ ลุงก็มีลูกมีเมียรออยู่ ลุงไม่ทำอะไรที่มันทำลายอนาคตตัวเองหรอก" คุณลุงอธิบายขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าฉันยังนั่งเงียบอยู่

"ละ แล้วลุงจอดรถทำไม?" ฉันถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ

"ก็ลุงถามหนูตั้งหลายครั้งว่าจะให้ไปส่งที่ไหน แต่หนูก็เอาแต่นั่งตัวสั่นไม่ตอบลุง ลุงก็ไปต่อไม่ถูกสิ ก็เลยคิดว่าจอดรถดีกว่า ดีกว่าไปแล้วไม่ถูกทาง" ลุงพูดอธิบายให้ฉันฟัง ตอนที่ฉันขึ้นรถ ฉันแค่บอกให้ลุงรีบออกรถจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด แล้วพอฉันนึกได้ว่าฉันอยู่บนแท็กซี่ ฉันก็ไม่มีสติรับรู้อะไรอีก เพราะกำลังจมอยู่กับความกลัวของตัวเอง

"..." แต่ถึงลุงจะพูดมาแบบนี้แต่ฉันก็ยังกลัวอยู่ดี... ฉันสาบานได้เลยว่าถ้าฉันผ่านวันนี้ไปได้ ฉันจะไม่มีทางขึ้นแท็กซี่อีกเป็นอันขาด!

"แล้วจะบอกได้หรือยัง ว่าจะให้ไปส่งที่ไหน? ...ถ้ายังคิดไม่ออกลุงจะได้ลงไปดูดบุหรี่รอ- -" คุณลุงถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เริ่มจะหงุดหงิดฉันขึ้นมา

"..." คุณลุงเปิดประตูลงรถไปทันทีด้วยสีหน้าหงุดหงิดทันทีที่เห็นฉันยังนั่งร้องไห้เงียบๆอยู่ ใครไม่มาเป็นฉันในตอนนี้ไม่รู้หรอกว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ถึงลุงจะบอกว่าไม่ทำอะไร มันก็ไม่ได้ทำให้ความกลัวที่มันอยู่ในใจฉันมันลดลงไปได้เลยจริงๆ

ผั๊วะ! ตุ้บ!

"อั๊ก! โอ้ย!!" แต่อยู่ๆคุณลุงคนขับแท็กซี่ร้องขึ้นมาเหมือนคนที่กำลังเจ็บปวด จนฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ารถ ฉันก็เห็นผู้ชายคนนึงซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้ ฉันมองไม่ถนัด กำลังกระชากคอเสื้อคุณลุงก่อนจะชกหน้าคุณลุงก่อนจะใช้เท้าถีบจนคุณลุงล้มลงไปกับพื้น

ผั๊วะ!! พลั่ก!!

"โอ้ย!!!! อะไรวะเนี่ยย!!?" ผู้ชายคนนั้นไม่สนใจที่จะตอบคำถามของคุณลุง แต่กลับรีบเดินมุ่งหน้ามาทางรถที่ฉันกำลังนั่งสั่นเพราะความกลัวอยู่ ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้เท่าไหร่ ความกลัวฉันก็ยิ่งมีมากขึ้น ฮรือๆ ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ฮึก! ฮือๆ ฉันได้แต่นั่งชิดริมประตูให้มากที่สุดแล้วก้มหน้าลงกับเข่าตัวเอง เพราะไม่กล้าที่จะมองอะไรเลย

หมับ!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!" ฉันกรี๊ดขึ้นมาจนสุดเสียงเมื่อผู้ชายคนนั้นเปิดประตูหลังเข้ามาพร้อมกับยื่นมือมาจับแขนฉัน

"พริกแกง! นี่ฉันเอง! เธอเป็นอะไร? มันทำอะไรเธอ!? พริกแกงมองหน้าฉัน" เขาเรียกชื่อฉันแล้วพูดขึ้นมาพร้อมกับเขามานั่งใกล้ๆฉันที่ตัวสั่นก้มหน้าร้องไห้ขึ้นมาหนักกว่าเดิม

"ฮืออๆ ฮึก! T^T"

"ฉันแจ็คไง พริกแกง! มองหน้าฉัน!" เขาจับหน้าฉันให้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าตัวเอง ที่กำลังนั่งมองหน้าฉันอยู่เหมือนกัน เป็นเขาจริงๆด้วย! เป็นแจ็คจริงๆด้วย!

"ฮรือๆๆ แจ็ค ฉันกลัว ฮึก! T^T" ฉันโถมตัวเข้าไปกอดเขาทันทีที่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือแจ็คพร้อมกับร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิม ส่วนเขาก็กอดตอบฉันพร้อมกับใช้มือลูบหัวฉันเบาๆอย่างปลอบโยน และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูก

"มันทำอะไรเธอ พริกแกง?" แจ็คถามทั้งๆที่ยังกอดและลูบหัวฉันอยู่

"..." ฉันส่ายหัวตอบเขาไป ซึ่งก็ไม่รู้หรอกว่าเขาจะรู้เรื่องกับสิ่งที่ฉันทำหรือเปล่า

"หมายความว่าไง!?" แจ็คค่อยๆดันตัวฉันออกแล้วถามฉันด้วยสีหน้างงๆ

"ไม่...ไม่ได้ทำ ฮึก! คุณลุงไม่ได้ทำอะไรฉัน" ฉันตอบเขาไป

"ไม่ได้ทำ?" เขาถามฉันด้วยสีหน้าที่งงหนักกว่าเดิม

"..." ฉันพยักหน้าตอบเขาไป

"แล้วเธอร้องไห้ทำไม?"

"ฉันกลัว ฮึก!" ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้รู้สึกกลัวมากเท่าตอนแรกแล้ว แต่ฉันก็ยังห้ามตัวเองไม่ให้ร้องไห้ไม่ได้

"มันขู่เธอใช่มั้ย? ไอ้เวรเอ้ย!!" แจ็คถามฉันก่อนจะสบถขึ้นอย่างหัวเสียพร้อมกับเตรียมจะออกจากรถ แต่ฉันกลับดึงตัวเขาเอาไว้ก่อนที่เขาจะออกไปได้

"ไม่...ไม่ได้ขู่ ลุงไม่ได้ทำอะไรฉันเลยT^T" ฉันพูดแล้วซบหน้าลงที่อกกว้างของเขาอย่างหาที่พึ่ง...

Prikgang talk end.

Jack talk.

"ผมขอโทษนะครับลุง นี่ครับ..ค่ารักษาพยาบาลแล้วก็ค่าเสียเวลา" พอผมได้ฟังความจริงทั้งหมดจากคุณลุงคนขับแท็กซี่แล้ว ผมก็รีบยกมือไหว้ขอโทษคุณลุงอย่างรู้สึกผิดทันที หลังจากที่พาพริกแกงเข้าไปนั่งรอในรถไอ้กราฟที่ผมขับมาเสร็จเรียบร้อย ผมถึงได้เดินมาจัดการถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดจากลุงที่นั่งเจ็บอยู่หน้ารถแท็กซี่ของตัวเอง เพราะถ้าจะให้ผมรอฟังจากพริกแกง ผมว่าผมรอทั้งคืนก็ไม่มีทางรู้เรื่องหรอก เพราะเธอเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด

"คราวหน้าคราวหลังก็ดูให้มันดีๆก่อน ไม่ใช่พุ่งเข้ามาต่อยกันเลยแบบนี้! - -" คุณลุงรับเงินจำนวนหนึ่งจากมือผมไปก่อนจะบ่นผมสีหน้าเซ็งๆ แล้วเดินขึ้นรถตัวเองก่อนจะขับออกไป คือตอนนั้นผมไม่ทันได้คิดอะไรหรอกครับ ผมพอจะจำสีรถแท็กซี่ที่พริกแกงวิ่งขึ้นไปนั่งได้คร่าวๆ แล้วพอผมเห็นรถมันจอดอยู่ข้างทาง ผมก็คิดว่าต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ เพราะรถดูรถท่าทางก็ไม่น่าจะเสีย บวกกับลุงเดินลงรถมาเหมือนคนหงุดหงิด ผมเลยไม่รอช้า รีบลงไปชกต่อยลุงอย่างที่เห็นนั่นแหละ แต่ผมก็ชดใช้ให้ลุงด้วยเงินจำนวนที่เยอะอยู่นะ มากจนลุงไม่ต้องขับแท็กซี่ได้อีกหลายวัน แล้วดูหน้าลุงก็เหมือนจะพอใจมากๆกับเงินจำนวนนั้น ใครจะว่าผมชอบแก้ปัญหาด้วยเงินก็ไมื ผิดนักหรอก ก็ผมเป็นแบบนั้นจริงๆ

ผมเดินกลับเข้ามานั่งในรถที่มีพริกแกงนั่งรออยู่หลังจากที่เคลียทุกอย่างเรียบร้อย คราวนี้ก็เหลือแต่ไปส่งคนที่ยังคงนั่งสั่นอยู่ข้างๆผมเงียบๆด้วยความกลัว ผมไม่รู้หรอกว่าอะไรที่ทำให้เธอกลัวมากขนาดนี้ เพราะพริกแกงตอนนี้ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้ที่ทะเลาะกับผมที่หน้าผับเลยล่ะ เฮ้อ!~ แต่จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะ! ถ้าผมถามเธอไปตอนนี้เธอก็คงไม่ตอบผมหรอก เอาเป็นว่ารอให้เธอพูดเองดีกว่า ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเธอจะพูดเมื่อไหร่ก็ตาม...

"พริกแกง ถึงบ้านแล้ว" ผมพูดขึ้นเมื่อผมขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของเธอหลังจากที่นั่งขับรถเงียบๆมาตลอดทาง ระหว่างทางที่ขับรถมาส่งเธอผมก็ลอบมองหน้าเธอเป็นระยะๆ เพราะอาการเธอไม่ได้ดีขึ้นเลย แม้ว่าจะหยุดร้องไห้ไปแล้ว แต่พริกแกงนั่งเหม่อมาตลอดทาง มันก็ดีขึ้นมาจากตอนแรกแหละ แต่ก็ยังดูแย่อยู่ดี...

"พริกแกง..."

"แจ็ค" ผมกำลังจะพูดบอกเธออีกรอบว่าถึงบ้านแล้ว แต่เธอกลับเรียกผมด้วยเสียงเบาๆขึ้นมาซะก่อน

"?" ผมมองหน้าพริกแกงเพื่อรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ ส่วนพริกแกงก็ก้มหน้ามองมือตัวเองเล็กน้อยพร้อมกับเม้มปากตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่ผมกลับได้ยินมันชัดเจน!

"คืนนี้...ฉันขอไปนอนกับนายได้มั้ย?"

"!!!?"

Jack talk end.