ธารนางครวญ

4☘️

โรงพยาบาล

ธารธาราร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดพิชาภา ทั้งพิชาภาและมานิตาพูดปลอบใจอยู่ข้างๆ ตั้งแต่รู้ว่าแท้งลูก ธารธาราก็ร้องไห้ไม่หยุด

" น้ำอย่าร้องอีกเลยนะ ฉันรู้ว่าแกเสียใจ แต่คิดซะว่าเขากับแกไม่มีวาสนาต่อกัน เขาเลยมาอยู่กับแกแค่นี้"

" หรือไม่บางทีเขาอยากอยู่กับแก อยากมีแกเป็นแม่ แต่ไม่ต้องการให้คนอย่างอีตาวีเป็นพ่อ ก็เลยไปรอแกอยู่ที่ที่เขาจากมา รอให้แกหาพ่อใหม่ให้เขาได้ เดี๋ยวเขาก็กลับมาอยู่กับแกอีก เชื่อฉันนะ"

" หยุดร้องได้แล้วดูสิตาบวมหมดแล้ว"

พิชาภาดันตัวธารธาราออก เช็ดน้ำตาให้เพื่อน แล้วพูดขึ้นมาด้วยความโมโห

" ถ้าเขาได้รู้ความจริงว่าเป็นคนฆ่าลูกของเขาเองกับมือ เขาจะรู้สึกเสียใจบ้างไหมนะ"

" ไม่ เขาไม่รู้สึกอะไรหรอก ฉันไม่เคยมีค่าสำหรับเขา ฉันเป็นแค่ของเล่น เป็นคนคั่นเวลารอตัวจริงของเขากลับมาอย่างที่ทุกคนพูดกัน"

" โธ่น้ำ แกตัดใจจากเขาเถอะนะ ยังไงเรื่องแกกับเขาก็ไม่มีวันเป็นไปได้ ยิ่งแกทำใจได้เร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีกับแกเท่านั้น"

" แกหิวไหมเดี๋ยวฉันไปหาซื้ออะไรมาให้กิน"

" แกไปซื้อไปนิ เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนน้ำมันเอง"

มานิตาออกไปซื้อของกินขึ้นมา เดินผ่านห้องพิเศษห้องหนึ่ง พยาบาลเปิดประตูออกมาสายตามองตามเข้าไป เห็นอัญญาอรนอนอยู่ในห้องนั้น ข้างเตียงมีอาชวีอยู่ใกล้ๆ พยาบาลสองคนข้างหน้าเดินไปก็คุยไป

" น่าอิจฉาเนาะ คนไข้คนนี้แฟนทั้งหล่อทั้งรวย เห็นว่าเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ด้วย"

" อืม คอยเฝ้าไม่ห่างเลย ท่าจะรักกันมากนะว่าไหม"

มานิตาเบ้ปาก แหวะ เฝ้าไม่ห่าง ไอ้ฆาตกรฆ่าลูกตัวเองอย่างเลือดเย็น นึกถึงภาพที่อาชวีจับธารธาราเหวี่ยงจนท้องไปกระแทกอ่างล้างมือก็ยิ่งสงสาร เพื่อนของเธอรักอาชวียอมเป็นเมียลับๆของเขามาสามปี เขาไม่มีความรู้สึกกับเพื่อนของเธอบ้างเลยหรือไงนะ เพื่อนของเธอทั้งสวยทั้งน่ารักขนาดนั้น มีหนุ่มๆมาจีบมากมาย น่าเสียดายที่เอาชีวิตไปผูกติดกับอาชวีแค่คนเดียว เสียเวลาไปสามปีโดยเปล่าประโยชน์

อาชวีออกไปสูบบุหรี่เขาครุ่นคิดถึงธารธารา นึกขึ้นมาได้ว่าจับเหวี่ยงเธอจนกระเด็น เธอคงจะเจ็บมาก เขาจำได้ว่าเธอนั่งกุมท้องอยู่กับพื้น ตอนนั้นเขาโมโหมากไปหน่อย กลัวว่าถ้าอัญญาอรเป็นอะไรไปธารธาราจะลำบาก เพราะอัญญาอรเป็นลูกของคนมีอิทธิพล หากเธอไม่ยอมจะเอาเรื่องขึ้นมาธารธาราจะแย่ เขากดโทรออกหาธารธารา แต่อีกฝ่ายปิดเครื่อง เขาจึงจะไปหาเธอที่ห้อง

" ผมจะโทรให้กุ้งนางมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ"

" ทำไมคุณไม่อยู่กับฉันหล่ะแล้วคุณจะไปไหน"

" ผมมีธุระ"

" ถ้าธุระของคุณคือเรื่องผู้หญิงชื่อน้ำ ฉันจะไม่เอาเรื่องเธอ แต่คุณต้องอยู่กับฉันที่นี่จนกว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาล ไม่งั้นฉันจะแจ้งความให้เธอติดคุกโทษฐานที่ทำร้ายร่างกายฉัน จะให้ติดคุกนานเท่าไหร่ดีน้า คุณก็รู้ว่าพ่อฉันเป็น ผบ.ตร "

อาชวีหยุดชะงักกำมือแน่น

วันต่อมาหลังทำเรื่องให้อัญญาอรออกจากโรงพยาบาล อาชวีก็รีบเข้าบริษัท เขาตรงไปที่แผนกการตลาดแต่ไม่มีธารธารา

" น้ำไปไหนหรือว่าไม่มาทำงาน"

" เธอไม่มาทำงานแล้วค่ะลาออกไปแล้ว"

มานิตาตอบเสียงแข็ง

" ลาออก ใครอนุมัติให้เธอออก"

" เธออนุมัติตัวเองค่ะ ก็บอสบอกเองว่าบริษัทไม่มีพนักงานใช้ความรุนแรงเธอเลยพิจารณาลาออกเอง "

พิชาภาพูดประชดประชัน มานิตาก็พูดเสริม

" เธอเป็นแค่พนักงานยังพิจารณาตัวเองลาออก คนเป็นหัวหน้าก็สมควรพิจารณาตัวเองด้วยเหมือนกันนะคะจะได้ยุติธรรมเพราะเรื่องที่เกิดไม่ได้มีแค่น้ำคนเดียว อ่อมีคนแอบถ่ายคลิปเอาไว้ด้วยนะคะตั้งแต่ต้นจนจบเลย บอสอยากดูหรือเปล่าจะได้เปิดหูเปิดตา"

อาชวีนั่งมองดูคลิปในมือถือด้วยสายตาแข็งกร้าว ภาพที่ธารธาราพยายามเดินหนีแต่ถูกอัญญาอรจิกหัวเอาไว้ ภาพที่เธอถูกกุ้งนางจับตัวให้อัญญาอรตบ ก่อนที่เพื่อนของเธอจะเข้ามาแล้วเธอสลัดหลุดเข้าไปคร่อมตบอัญญาอรเอาคืน และเขาก็เข้าไปเห็นฉากนั้นพอดี เลยโทษแต่เธอ แล้วยังทำร้ายเธออีก

" ไปเรียกกุ้งนางมา"

กุ้งนางยืนก้มหน้าไม่กล้าสบตา

" เล่ามาให้หมดตั้งแต่ต้นจนจบ อย่าคิดจะเติมแต่งแม้แต่นิดเดียว ไม่งั้นหล่ะก็"

" เล่าค่ะเล่า เล่าเดี๋ยวนี้เลย"

อาชวีกดโทรหาธารธาราแต่ก็ไม่มีคนรับสาย ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบกลับ พอได้ยินจากปากกุ้งนางว่าอัญญาอรเห็นธารธาราอาเจียนในห้องน้ำก็สงสัยว่าท้องจึงพยายามทำร้ายธารธารา ใจของเขาก็กระตุกวูบ นึกถึงตอนที่เขาจับเหวี่ยงเธอเขาได้แต่ภาวนาไม่ให้เธอท้อง จึงรีบไปถามเพิ่อนสนิททั้งสองของเธอ แต่แล้วเขาก็แทบทรุดเมื่อพิชาภากับมานิตาบอกว่าธารธาราท้องจริงๆ แต่แท้งไปแล้ว เพราะเขา เพราะเขาจับเธอเหวี่ยงจนท้องไปกระแทกอ่างล้างมือวันนั้น เขาทำอะไรลงไป เขาฆ่าลูกด้วยมือของเขาเอง

เขาลงจากรถก็รีบวิ่งไปที่ลิฟต์กว่าจะลิฟต์จะมาเขารู้สึกว่านาน นานเหลือเกิน ถึงห้องรีบเปิดประตูเข้าไปก็พบกับความว่างเปล่า

" น้ำ น้ำผมกลับมาแล้ว"

ข้าวของของธารธาราหายไปไหนหมด เขารีบไปเปิดตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าของเธอก็หายไป สายตาเหลือบไปเห็นบางอย่างในถังขยะ เขาค่อยๆหยิบมันขึ้นมาดู ที่ตรวจครรภ์ขึ้นสองขีด เธอท้อง เธอท้องจริงๆด้วย แต่เพื่อนของเธอบอกว่าเธอแท้งไปแล้ว เพราะเขา เพราะเขาทำร้ายเธอในห้องน้ำตอนนั้น

" น้ำคุณไปไหน ผมขอโทษ ผมผิดที่ทำร้ายคุณ ผมมันชั่ว ผมมันเลวที่ฆ่าลูกตัวเอง ขอแค่คุณกลับมาผมยอมทุกอย่าง "

เขากดส่งข้อความแต่ถูกบล็อค น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมา เขาเสียใจ เสียใจจริงๆ

ธารธารานั่งกินบะหมี่อยู่ร้านริมทาง

" ขอโทษนะครับขอนั่งด้วยคนได้ไหม"

เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ เห็นว่าทุกโต๊ะเต็มหมด มีเพียงแค่โต๊ะของเธอที่ยังว่างอยู่เพราะเธอนั่งคนเดียว จึงพยักหน้าตอบรับ

" ได้ค่ะ"

" เอ๊ะ น้ำ ใช่น้ำไหม"

ธารธารามองดูชายตรงหน้าที่คุ้นเคย ชายหนุ่มร่างผอมสูงใส่แว่นตา แล้วก็นึกได้ว่าเขาเป็นพี่รหัสของเธอ

" พี่กรุ๊ป"

" อือพี่เอง ดีใจจังที่ได้เจอน้ำอีก ว่าแต่ตอนนี้น้ำทำงานอะไรอยู่"

" ฉันตกงานหน่ะ"

" หือ คนเก่งอย่างน้ำเนี่ยนะตกงาน"

ธารธาราพยักหน้า

หลังกินบะหมี่เสร็จกิตติศักดิ์พี่รหัสของเธอก็เป็นเจ้ามือจ่ายค่าบะหมี่ แล้วยังซื้อชานมไข่มุกกับขนมให้เธออีก

ตอนนี้เธอก็มายืนอยู่หน้าสถาบันวิจัยแห่งชาติแบบงงๆ มีกิตติศักดิ์ยืนอยู่ข้างๆ สะกิดแขนให้เธอตามเขาเข้าไป

" ศาสตราจารย์"

" โอ้ นี่มันธารธารานี่นา ไปไงมาไงเนี่ยถึงมาที่นี่ได้ รึว่าเธอเปลี่ยนใจจะมาเข้าร่วมกับเราแล้ว"

" ฉัน ไม่สายไปใช่ไหมคะ ที่ฉันจะขอเข้าร่วมด้วย"

" โอ้ไม่สาย ไม่สายเลย ฉันดีใจนะที่เธอคิดได้ คนเก่งมีความสามารถอย่างเธอจะต้องช่วยทำให้งานวิจัยของเราสำเร็จได้แน่"

" ขอบคุณค่ะศาสตราจารย์ที่เชื่อมั่นในตัวฉัน ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุดไม่ให้ศาสตราจารย์ผิดหวังเลย"

เธอหันไปยิ้มให้กิตติศักดิ์ที่ยกนิ้วโป้งให้เธอ