ต้าเหรินเพนต์เฮ้าส์
เช้าของวันหนึ่งในเดือนที่อากาศดีเป็นพิเศษ แต่สำหรับเพนต์เฮ้าส์หรูกลางเมืองที่ตอนนี้มีเต่าเด็กหนึ่งตัว หมอนพยุงหลังหกใบ และน้ำรากบัวห้าขวดในตู้เย็น...อากาศดีหรือไม่ ไม่สำคัญเท่าเสียงบ่นจากหญิงท้องแก่กลางห้อง
ลี่เหม่ยเดินวนไปรอบโต๊ะกาแฟเป็นรอบที่ห้า มือหนึ่งกุมเอว
“โอ๊ย!...ปวดหลัง ปวดหลังเหมือนโดนเหล็กทับ”
“ก็แค่ปวดหลังปกติ คนท้องใกล้คลอดเป็นกันทั้งนั้น” เสียงหวานพึมพำแบบคนชิน
ทว่า เสิ่นจวิ้นที่นั่งอยู่บนโซฟาในระยะสามเมตรกลับนิ่งเหมือนหุ่น...ยกเว้นสายตาที่จ้องเมียเด็กไม่วาง เขาไม่ได้กะพริบตา ไม่ได้กระดิกตัวเหมือนกำลังสแกนเธอทุกเซลล์ร่างกาย
ทันทีที่เธอเผลอหยุดเดิน หายใจแรงขึ้นนิดเดียว มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดทันทีแบบไร้ปรึกษา
“หานเฟย เรียกรถพยาบาล จัดทีมแพทย์ ครบชุด”
“ไม่ต้องรอให้เมียบอก เธอเดินเอวคดอยู่ตรงหน้าแล้ว เดี๋ยวลูกเกิดกลางพรมเปอร์เซีย!”
ลี่เหม่ยตาโต
