ตะวันสาดส่องผ่านม่านหน้าต่าง ปรายดาวขยับกายคลายอาการเมื่อยล้า นัยน์ตาคู่งามเบิกกว้างรับฟ้าวันใหม่ สมองยังประมวลผลไม่ชัดแจ้งเท่าไรนัก กระทั่งเหลือบมองซ้ายหันขวาบรรยากาศรอบข้างกระแทกใจอย่างจัง…
ที่นี่บ้านใคร?!
เธอไม่คุ้นถึงกระทั่งรีบดีดกายจากเตียงกว้างโดยไว เมื่อวานจำได้ว่ามีปากเสียงกับภวัฒน์รุนแรง เขาดึงเธอเข้ามาจูบแทบสูบลมหายใจ แล้วอยู่ ๆ สติทุกอย่างพลันเลือนหาย… อย่าบอกนะว่า
มองดูเข็มนาฬิกาบนฝาผนัง นี่มันสิบโมงกว่าเสียด้วยซ้ำ วันนี้คนใจร้ายต้องเข้าพิธีหมั้นเป็นเจ้าบ่าวของอรนิชา หวังว่าเขาคงไม่สิ้นคิดหนีงานดังกล่าวอย่างที่ประกาศกร้าวให้เธอฟัง
“ต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
สัญชาตญาณเบื้องลึกสั่งการทันควัน ลุกลี้ลุกลนหาโทรศัพท์เครื่องบางซึ่งพกติดกาย อย่างน้อยต้องติดต่อให้ใครสักคนรับรู้พิกัดตนเองเสียก่อน ครั้นยกดูหน้าจอปรากฏเพียงสีดำ
แบตหมด! บ้าจริง!
นับหนึ่งถึงสิบซ้ำ ๆ สุดท้ายต
