ภวัฒน์พาร่างอันเมามายเข้ามาในตัวคฤหาสน์กว้าง มือกระด้างถอดสูทสีดำปาบนพื้นพรมด้วยแรงอารมณ์หลากหลาย ทั้งรัก ทั้งแค้น ปะปนคละคลุ้งกันไป
“ได้ข่าวว่าแกไปอาละวาดที่งาน” ราณีวางแก้วทรงสูงแล้วโบกไม้โบกมือไล่หนุ่มรุ่นลูกที่จ้างมาปรนเปรอออกจากวงสนทนา
“ทำตัวขี้แพ้ขนาดนั้นทำไมฮะภาม”
“หมาดมกลิ่นของแม่พลาดไปหลายอย่างนะครับ” เสียงเยือกเย็นหัวเราะในลำคอคล้ายกำลังเย้ยหยันฟ้าดิน
“ผมไม่ได้ลงไม้ลงมืออย่างที่ถูกกล่าวหา แค่ ‘ขู่’ ด้วยคำพูดหวาน ๆ เขาควรรายงานแม่แบบนี้มากกว่า”
“ที่พูดมามันไม่ได้ฟังดูดีสักเท่าไร แกควรใช้สมองมากกว่าหัวใจจะได้เลิกบ้าสักที!”
ราณีดุด่าลูกชายไม่ไว้หน้า น้ำเสียงขุ่นเคืองไม่สบอารมณ์อย่างแรงจนต้องคว้าแก้วทรงสูงข้าง ๆ จิบแก้ร้อนรน
“ฉันสั่งให้แกหาทางเอาเด็กนั่นมาอยู่กับเรา ไม่ใช่ทำอะไร โง่ ๆ ทวงทั้งแม่ทั้งลูก!”
“แต่นั่นเมียผม…”
“ผู้หญิงที่นอนด้วยไม่กี่ครั้ง อย่าเรียกว่าเมียมันดู
