หลายวันผ่านไปภูตะวันได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลเนื่องจากอาการใกล้เคียงคำว่าหายเป็นปลิดทิ้ง ปรายดาวจึงพาเจ้าตัวเล็กกลับคฤหาสน์ประภากร บ้านหลังใหญ่ไม่อาจทำให้หนุ่มน้อยหวาดกลัวอย่างคนเป็นแม่คาดเดา เขารู้สึกอบอุ่นเสียด้วยซ้ำ เพราะเคยมาวิ่งเล่นที่นี่นับครั้งไม่ถ้วน
“คุกกี้สับปะรดของโปรดน้องภู”
ปรายดาวยิ้มจนตาหยี มือตัดขนมหน้าตาคล้ายสับปะรดแถมไส้ข้างในยังรูปแบบเดียวกันหั่นเล็ก ๆ พอดีคำ
“สนุกไหมวันนี้ ว่ายน้ำกับลุงภามทั้งวัน”
โพล่งถามลูกชายพยักพเยิดมองภวัฒน์ ปรายดาวแนะนำให้ภูตะวันรู้จักชายหนุ่มในฐานะเพื่อนแม่ ส่วนเขาเองก็ยอมรับและทำตามข้อตกลง ไม่ได้เอะอะรุ่มร่ามวุ่นวายกับเธอเหมือนคนนิสัยเสีย เขาทำหน้าที่ให้ความอบอุ่นลูกชายแม้ไม่มีสถานะคำว่าพ่อนำหน้า
“ดีครับ ลุงภามแข็งแรงเหมือนฉลามเลย!”
“ครับน้องภู ตัวแสบของลุง” ชายหนุ่มลูบเรือนผมสีดำขลับ นัยน์ตาคมกริบประสานทางเธอราวอึดอัดใจ
“น้องภูเช็
