อีซาพูดพร้อมกับมองหน้าลุตฟีและมามะ
“คงอีกไม่นานพ่ะย่ะค่ะ ที่เราจะรู้ความจริง คำพูดของพวกมันเมื่อสักครู่ได้เบาะแสหลายอย่าง พระองค์ทรงพระปรีชาสามารถนัก”
“มันพูดถึงครอบครัวของพวกมัน”
อีซาบอกด้วยดวงตาเป็นประกายกล้า
“น้อมรับคำบัญชาพ่ะย่ะค่ะ”
ทั้งลุตฟีและมามะได้ยินคำพูดของนายเหนือหัว ล่วงรู้ว่าทรงคิดการใด ทั้งสองมองสบตากันนิ่งเพราะรู้ใจของกันและกันดี
“ดีมาก ไปสืบดูว่าครอบครัวไอ้สองคนนั่นอยู่ไหน มันเป็นพวกเร่ร่อนจริงหรือว่าไม่ใช่”
เสียงทรงอำนาจสั่งกร้าว องครักษ์ทั้งสองจึงรีบรุดไปสืบข่าวทันทีทันใด
อีซารู้ว่าคนในประเทศของเขาเป็นคนที่รักครอบครัวยิ่งสิ่งใด ดังนั้นจุดอ่อนของคนที่นี่คือครอบครัว แม้แต่นายพลสุกรีก็เช่นกัน
เมื่อลุตฟีและมามะเดินออกไปจากตำหนัก มาเลย์น่ามาเข้าเฝ้าสุลต่านหนุ่มทันที
“ถวายบังคับเพคะฝ่าบาท”
“ฮันนี่มาพอดีเลย ฉันกำลังคิดถึงเธออยู่เลย”
อีซาคลายใบหน้าเคร่งเครียดลง
