ตอนที่ 53
ปะทะด้วยจิต
แล้วตอนนี้จิตของพ่อครู ...จะถูกดึงไปที่แห่งไหนกัน?
ลานกว้างแห่งหนึ่งที่มองไกลๆเห็นภูเขาพนมดงรักเป็นแนวทอดยาวนั้น แม้จะพอรู้ว่าเป็นแนวเขตที่เชื่อมต่อระหว่างสยามประเทศกับเขมร แต่ก็ยังไม่อาจทราบแน่ชัดว่าเป็นเขตแดนช่วงไหนกัน เนื่องด้วยเพลานี้เป็นช่วงบ่ายคล้อยคล้ายดั่งตะวันกำลังจะโพล้เพล้
ร่างสูงเดินตามทางอย่างมั่นคง มือของเขากำกริชไว้ข้างกายไว้แน่น จิตของ ไกรศร บอกกับตัวเองไว้เสมอไม่ว่าตนจะอยู่แห่งหนใด ให้ตั้งมั่นอยู่ในธรรมและระลึกถึงวิชาของครูบาอาจารย์ที่ได้บำเพ็ญมาตลอดชีวิต
และสิ่งนั้นมันสร้างความเชื่อมั่นให้ จิตของเขาเสมอ
“กูนึกแล้วว่ามึงต้องมา”
ร่างหนาของ หมอจเร ยืนหันหลังอยู่ตรงหน้า มือของมันถือดาบยาว คล้ายกำลังรอคอยเขามานานอย่างใจจดใจจ่อ ซึ่งไกรศรตระหนักได้ทันทีว่าทุกอย่างที่มันกระทำมาทั้งหมดนั้น เพียงเพื่ออยากจะให้เขาถอดจิตเพื่อออกมาสู้กับมันตัวต่อตัว
มันตร
