"แปลว่าอะไร แปลว่าที่โรงพยาบาลตลอดเวลาที่อยู่ด้วย เธอตอแหลทั้งนั้นเหรอ" เสียงเข้มของพ่อเลี้ยงหนุ่มตะโกนไล่หลังมา ทำให้ร่างบางต้องหยุดอยู่กับที่
"ใช่ แก้มตอแหล แก้มโกหกทุกอย่าง" คนตัวเล็กหันมาสบตากับใบหน้าคมคาย ดวงตาเขาแดงและตัดพ้อ คล้ายกับสัตว์ป่าที่กำลังได้รับบาดเจ็บ
"เธอแสดงเก่งนะ จนฉันเชื่อแทบหมดใจ ว่าเธอน่าจะมีความรู้สึกดีๆให้ฉัน" ร่างสูงยิ้มหยันคล้ายเยาะเย้ย
"...."
"ฉันคิดว่าเธอรักฉัน เหมือนที่ฉันรักเธอเสียอีก" คำว่ารักของเขา มันทำให้มือบางที่จับก้อยอยู่ บีบแน่นจนคนเป็นแม่รู้สึกได้ ใบหน้าสวยมองเขาอย่างตกตะลึงคล้ายกับไม่อยากเชื่อสิ่งที่หูได้ยิน เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ก้อยที่จับมือเธออยู่ เผลอบีบมือของแก้มบุ๋มแน่น เพื่อเตือนสติลูกสาวตัวเอง
"คุณจะให้ฉันรักคนที่ทำให้พ่อตัวเองตายอย่างนั้นเหรอ คุณจะให้ฉันรักคนที่ฉันบากหน้าไปบอกว่าท้องแล้วโดนไล่กลับเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนั้นเหรอ เร
