“ไม่ไปศาลาว่าการแล้วไปที่ใด จวนท่านรึ” ผิงหยางกล่าวออกมา ราวกับล่วงรู้ว่าชายผู้นี้ต้องมีผู้ที่มีอำนาจกว่ากดอยู่ แล้วเขาก็หลอกถามไปเรื่อย
“จวนหันไม่ต้อนรับผู้ใด” หันถงให้คนเหล่านี้ไปที่บ้านตนก็ไม่ได้ ไปศาลาว่าการก็ไม่ดี บิดามารดาคาดโทษเขาไว้หนัก วันก่อนไม่น่าเชื่อนังแม่หม้ายเหอเจียวเลย เขาเห็นว่านางถูกจับไป จึงไปสมน้ำหน้าที่เมื่อก่อนเคยหลอกให้เขาไปฉุดหลันฮุ้ยเจินแต่ไม่สำเร็จ จึงได้รับรู้ข่าวบางอย่างเกี่ยวกับ
หลันฮุ้ยเจิน
วันนี้เพียงเดินเล่นไม่คิดว่า จะเจอเข้ากลับสตรีที่ตนหมายปองเก่าก่อน จึงคิดจะมารังแกแต่ไม่คิดว่าสามีนางและลูก ๆ ของนางก็มาด้วยทั้งหัวหมอแล้วก็ร้ายกาจกันทุกคนเช่นนี้
“เช่นนั้นเรื่องวันนี้...ก็...” ผิงหยางดึงเสียงให้ยานให้บุรุษผู้นี้กล่าวออกมาเอง
‘ตอนนี้ข้ายังไม่มีอำนาจไม่เหมาะมีเรื่องกับผู้ใด’ เด็กชายคิด
“ก็แล้วไปเถอะ” หันถงรีบกล่าว ทั้งเสียหน้าให้กับเด็กหญิงทั้งสองไม
