ผิงหยางเดินไปถึงบ้านก็พบว่าเจ้าสุนัขทั้งหมดก็ตามเขามาด้วย ทำให้ตัวเองเริ่มคิ้วกระตุกเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าตนต้องรับอุปถัมภ์เลี้ยงดูเจ้าสุนัขที่ไปช่วยงานเขาหรอกนะ
ขณะที่ตนกำลังคิดเจ้าจงเช่อก็เหมือนจะรับรู้ว่าเจ้านายคิดอันใดอยู่จึงไขความกระจ่างให้
“เอ่อ...นายน้อยเจ้าสี่ขาสุนัขจรพวกนี้อยากมาอาสาเฝ้าบ้านให้นายน้อยขอรับ” จงเช่อกล่าว
ผิงหยางรู้สึกว่าจะยิ้มก็ไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออกเป็นเช่นนี้เอง เขาเดินเข้าไปหากระเป๋าเป้ของตนเอง แล้วหยิบขนมปังออกมาแบ่งเป็นสี่ชิ้นเท่า ๆ กันแล้วให้พวกมันรองท้องไปก่อน
“นี่กินเจ้านี่ก่อน เดี๋ยวข้าจะไปดูว่ามีข้าวเพียงพอหรือไม่” เห็นทีว่าเขาต้องหยิบข้าวสารออกมาเพิ่ม แล้วต้องทำอาหารที่มีน้ำแกงแล้วจะได้มีน้ำแกงคลุกข้าวให้พวกมันสี่ตัวอีกด้วย
“จงเช่อบอกพวกมันว่าห้ามซุกซน ใครซุกซนข้าจะไม่เลี้ยง” ผิงหยางเห็นทางสว่างที่จะสื่อสารกับเจ้าพวกนี้ได้ก็มีแต่จงเช่อเท่านั้น ส่วนม้
