Sinners คนบาปไร้รัก

intro

'เรื่องจริงหรือหลอกแร็ปเปอร์หนุ่มอักษรย่อพีที่โผล่ประกาศคบกับสาวที่ถูกปล่อยรูปที่ยืนคุยกันอยู่ชายหาดด้วยออกมาว่อนเน็ตตอนนี้กลับถูกดัดหลังเพราะแร็ปเปอร์อักษรย่อวอออกมาบอกว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นคนคบกับหญิงสาวคนนั้นเอง...เอาแล้วไงเป็นไปได้ไหมว่าตอนนี้เรือลำใหญ่ทั้งสองลำกำลังขับเคลื่อนชนกันเพราะเรื่องผู้หญิงคนเดียว จุ๊ๆนี่แค่อักษรย่อนะคะอย่าเพิ่งเอ็ดไป'

พรึบ!

"ให้ตายทำไมไม่บอกชื่อไปเลยล่ะถ้าจะย่อแบบนี้??"

เสียงของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้จัดการส่วนตัวของศิลปินหนุ่มที่ถูกถึงว่าขึ้นอย่างหัวเสีย ขณะที่สายตาเขาก็มองไปที่ร่างสูงเจ้าปัญหาที่กำลังเป็นข่าวแต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจแถมยังนั่งนิ่งมองตู้ปลาภายในห้องทำงานห้องใหญ่ของบริษัทค่ายเพลงที่เขาสังกัดอยู่ด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาอยากจะด่าเป็นพันคำแต่พอเห็นสายตานั้นของศิลปินในความดูแลกลับพูดไม่ออก...พูดไม่ออกเพราะตัวเองก็มีส่วนในเรื่องนี้เช่นกัน

"คุณพีเคครับถึงเวลาต้องเข้าพบประธานแล้ว"

เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ดูนาฬิกาแล้วพบว่าถึงเวลาที่ต้องไปพบประธานค่าย ร่างสูงที่เอาแต่มองตู้ปลาละสายตาจากมันก่อนจะค่อยๆยืนขึ้น พีเคเอื้อมมือขึ้นจัดเนกไทตัวเองและจ้องมองร่างสูงที่อยู่ในชุดสูทสีขาวด้วยสายตาราบเรียบติดจะเฉยชาเสียด้วยซ้ำ

"พี่ไม่ต้องพูดอะไรนะเดี๋ยวผมพูดเอง"

"ตะแต่..."

"อยากออกจากงานรึไง?"

ผู้จัดการเงียบไปทันทีที่พีเคถามขึ้นแบบนั้นพร้อมกับหางตาเขาที่ปรายมองผู้จัดการตัวเองด้วยสายตานิ่งเรียบ ผู้จัดการหลบสายตานั้นทันทีพร้อมกับเดินตามร่างสูงที่เดินนำเขาออกจากห้องอย่างเพลียๆ ใช่ว่าเขาเป็นผู้จัดการแต่ก็เป็นได้แค่ในนามเพราะพีเคเขาจัดการชีวิตตัวเองได้ดีอยู่แล้ว

ตึก ตึก ตึก

"สวัสดีค่ะรุ่นพี่"

"สวัสดีครับ"

เสียงทุ้มของพีเคตอบกลับพร้อมกับก้มหัวรับคำทักทายจากรุ่นน้องศิลปินในบริษัทที่ก้มโค้งทักทายเขาอย่างเป็นมิตรทันทีต่างจากภายในห้องที่เจ้าตัวแทบจะไม่เหยียดริมฝีปากยิ้ม แต่เมื่อออกมาด้านนอกห้องพักเขาต้องเปลี่ยนเป็นคนละคนเพื่อรักษาภาพลักษณ์ของตัวเอง

ตึกๆๆ

เด็กๆยิ้มกว้างออกมาอย่างตื่นเต้นทันทีที่พีเคศิลปินเบอร์หนึ่งของค่ายตอบกลับมาแบบนั้นและยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง...เขาเป็นแบบอย่างที่ดีที่สุดคนนึงของค่ายและจะเป็นต่อไปในความคิดของทุกคน

"สวัสดีค่ะคุณพีเค"

"สวัสดีครับ ผมมาพบท่านประธานน่ะ"

เสียงเลขาหน้าห้องประธานทักขึ้นทันทีหลังจากที่พีเคเดินทางมาถึงชั้นที่ประธานอยู่ก่อนที่เธอจะโทรไปบอกประธาน และหันมองมาที่พีเคด้วยยิ้ม

"เชิญด้านในเลยค่ะ"

"ขอบคุณครับ"

แกร๊ง...

ผู้จัดการรีบวิ่งไปเปิดประตูให้พีเคเดินเข้าไปภายในห้องทันทีขณะที่ร่างสูงก็ก้าวเดินเข้าไปภายในห้องของประธานค่ายด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย เขาเบื่อที่ต้องเขามาในนี้เต็มที

"สวัสดีครับท่านประธาน"

เสียงผู้จัดการว่าขึ้นพร้อมกับตัวของเขาที่โค้งทักทายประธานค่ายที่กำลังนั่งมองพวกเขาอยู่อย่างเกร็งๆต่างจากพีเคที่ก้มหัวให้แบบส่งๆ และเดินไปนั่งที่เก้าอี้ทันทีโดยไม่ได้สนใจว่าประธานจะให้นั่งรึยัง

"ทำไมชอบยกเว้นฉันในการสร้างภาพด้วยล่ะ สร้างภาพกับฉันด้วยไม่ได้รึไง?"

ประธานค่ายเอ่ยขึ้นทันทีที่พีเคนั่งลงบนเก้าอี้ พีเคเค้นหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับเหลือบตาขึ้นมองประธานค่ายด้วยสายตากวนๆ

"รู้สันดานผมอยู่แล้วหนิครับ ให้ผมได้เป็นตัวเองบ้างเถอะ"

"หึ...นี่ก็ให้เป็นมากแล้วนะทำไมยังไปทำอะไรบ้าๆที่ส่งผลเสียกับตัวเองอีก?"

"ก็มันสนุกดี"

ปึก!!

ผู้จัดการสะดุ้งสุดตัวเมื่อประธานทุบโต๊ะเสียงดังพร้อมกับลุกขึ้นมองที่พีเคอย่างเหลืออด เขาอดทนกับคนคนนี้มามากแล้วแต่พีเคกลับไม่สนใจเลยสักนิดว่าเขาต้องพยายามจัดการเรื่องเสียๆ หายๆ ที่พีเคไปทำลับหลังเขาเสมอแบบนี้

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ นี่แกโง่หรือแกล้งโง่ที่ไปปล่อยรูปตัวเองแบบนั้น!!?"

"..."

"หึ แค่ผู้หญิงคนเดียวกล้าเอาชื่อเสียงตัวเองไปเสี่ยงขนาดนี้ได้ยังไง!?"

"มันเป็นการแข่งขัน"

"แล้วมันคุ้มไหม??"

"อ่า..ก็นะครั้งนี้ผมพลาดเองที่เทไปหมดหน้าตักแบบนี้"

พีเคตอบกลับอย่างสบายอารมณ์พร้อมกับตัวของเขาที่เอนพิงพนังเก้าอี้ ประธานค่ายกระตุกยิ้มอย่างเหลืออดพร้อมกับมองศิลปินลูกรักของค่ายตัวเองอย่างหาทางออกกับปัญหานี้ของเขาไม่ได้

"ทำไมไม่รู้จักห้ามมันบ้างคิมฉันจ้างแกมาเพื่อดูแลมันนะ!?"

"ผะผมขอโทษครับท่าน!"

เสียงของผู้จัดการดังขึ้นทันทีพร้อมกับเขาที่ก้มโค้งอย่างรู้สึกผิดแต่พูดอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้เพราะถูกสั่งไว้ ประธานเหลือบมองพีเคอีกครั้งอย่างหนักใจ ใช่เขาทำอะไรมากไปกว่าด่าไม่ได้เพราะพีเคเป็นเหมือนเสาหลักของบริษัทเขา พีเคเป็นเหมือนเอกลักษณ์เดียวที่บริษัทจะเสียไปไม่ได้จริงๆ

"ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับข่าว มันเรื่องใหญ่เกินไป"

"ก็ยอมรับไปสิครับ"

"ว่าไงนะ!?"

"บอกไปว่าข่าวนั้นเรื่องจริง และผมก็อกหักมาจริง"

"..."

"โถ่ ประธานนี่เริ่มแก่ขึ้นมากแล้วนะครับทำไมคิดไม่ได้กันว่าตอนนี้มันสามารถเรียกคะแนนสงสารจากข่าวนี้ได้มากแค่ไหน อ่าพาดข่าวว่าไงดี..พีเคศิลปินเดี่ยวเบอร์หนึ่งของบริษัทเอสเอจริงๆก็แค่ผู้ชายคนนึงที่รักได้ และอกหักเป็น...สุดท้ายแล้วผมก็จะออกไปขอโทษและก็จบเรื่อง"

"นี่แก"

"แล้วท่านประธานมีวิธีที่ดีกว่านี้ไหมครับ?"

พีเคเหยียดยิ้มออกมาช้าๆพร้อมกับใบหน้าของเขาที่เอียงไปมาช้าๆเหมือนกำลังคลายเมื่อยแต่มันกลับกวนอารมณ์สุดๆ

"วิธีผมนี่ดีสุดแล้วเชื่อใจผมเถอะ"

"แล้วเรื่องคัมแบ็ค?"

"เลื่อนไปก่อนตอนนี้ผมยังไม่มีสมาธิกับงาน"

"แกอย่าพูดเหมือนมันง่าย!"

"หาพวกงานถ่ายแบบไม่ก็แสดงอะไรก็ได้มาแทนดิวะ อีกอย่างประธานก็เก่งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอเรื่องใช้ชื่อผมเพื่อขายพวกของโง่ๆเรียกเงินเข้าบริษัทน่ะ!?"

ทั่วทั้งห้องเงียบไปทันทีที่พีเคตวาดออกมาแบบนั้นอย่างเหลืออด ริมฝีปากพีเคเหยียดตรงพร้อมกับมือของเขาที่ยกขึ้นเสยผมช้าๆ คล้ายกำลังสงบสติอารมณ์แบบสุดๆ

"วิธีหาเงินมาใส่บริษัทตัวเองมีเยอะแยะไปหัดคิดซะบ้าง...มาเป็นประธานยังไงไม่มีสมองแบบนี้??"

"มันจะมากไปแล้วนะพีเค!"

"มันไม่มากไปสำหรับเงินที่ผมหามาให้บริษัท"

ฟึ้บ

ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้และก้มโค้งให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นประธานตัวเองนิดๆ และเหยียดยิ้มให้เขาในแบบที่เขาชอบทำก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากห้องแต่ก็หยุดยืนอยู่ตรงประตูและหันมองประธานอีกครั้ง

"อ่อแล้วก็นะถ้าปัญหาแค่นี้ยังแก้ไม่ได้ก็ควรพิจารณาตัวเองได้แล้วนะท่านประธาน"

"ไอ้พีเค!!"

แกร๊ง!

ลมหายใจร้อนๆของพีเคถูกพ่นออกมาช้าๆ หลังออกมาจากห้องประธานได้

ติ๊ง..

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้นทำให้พีเคต้องล้วงมือไปหยิบมันขึ้นมาดู เขาจ้องมองข้อความที่ถูกส่งมาจากกลุ่มเพื่อนตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆเมื่ออ่านข้อความจบ...

ฉลองการโดนผู้หญิงเทครั้งแรกของกูเนี่ยนะ??

"ตลกสิ้นดี"

ใช่...สำหรับการแข่งขันที่เขาพ่ายแพ้แบบนี้มันตลกสิ้นดี แต่มันก็ทำให้เขารู้ว่าความรู้สึกเสียหน้านั้นมันเป็นยังไง...ทั้งๆที่เขาดีกว่ามันเป็นไหนๆ