Sinners คนบาปไร้รัก

EP.1

21.36 น.

"พี่โทนโต๊ะสามได้รึยังคะ?"

"แป๊บนะเดียวพี่จัดโต๊ะสิบก่อน"

"ค่ะๆ"

ฉันตอบรับพร้อมกับวิ่งไปตักน้ำแข็งต่อทันที ก่อนจะวิ่งไปหยิบแก้วห้าใบมาใส่ถาดและเดินเข้ามาภายในของคลับสุดหรูใจกลางเมืองอย่างรวดเร็ว ด้วยโต๊ะที่ฉันต้องเอาไปเสิร์ฟมันไกลทำให้ฉันต้องเดินเบียดลูกค้าที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยความลำบากเพื่อเอาสิ่งที่ลูกค้าสั่งไปเสิร์ฟ ปากก็เอ่ยขอทางและขอโทษตลอดทางเพราะกลัวว่าจะทำให้ลูกค้าที่กำลังสนุกไม่พอใจที่ฉันเดินแทรกแบบนี้

"ขอโทษนะคะๆ"

ฟึ้บ

"ขอโทษนะคะคนเยอะเลยช้าหน่อย"

"ไม่เป็นไรครับ"

ลูกค้าที่กำลังนั่งอยู่โซนวีไอพีที่ฉันเอามาเสิร์ฟพยักหน้ายิ้มๆ มองมาที่ฉันด้วยความเข้าใจฉันจึงก้มหัวให้พร้อมกับยิ้มให้บางๆก่อนจะรีบเดินกลับมาทางเดิมอีกครั้งขณะที่ตอนนี้คนเริ่มเยอะมากแล้ว

"โลมา!"

"คะพี่มาย??"

"เอานี่ไปชั้นลอยโต๊ะสิบ!"

พรึบ!

"ค่ะๆ"

ฉันรับถาดที่พี่มายยัดใส่มือมาอย่างงงๆ แต่ก็รับมาเพราะกลัวมันจะตกแตกพร้อมกับมองพี่มายที่วิ่งไปหลังร้านอย่างเร่งๆเธอคงจะต้องไปเคลียร์หลังร้านอีกน่ะ ฉันหันมองไปชั้นลอยพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อเจอผู้คนมากมายที่ยืนอออยู่ทางขึ้น...มันไม่ใช่ที่เต้นสักหน่อยเข้าใจนะว่ามันสนุกแต่มันไม่ปลอดภัยนี่สิ

"เฮ้อ..."

ตึกๆๆ

ถึงฉันจะเพลียแต่ขาฉันก็ก้าวเดินไปทางบันไดและเดินเรียบทางซ้ายมือขึ้นไปช้าๆพร้อมกับหลบบรรดาลูกค้าที่กำลังโยกย้ายไปมาด้วย ริมฝีปากฉันยิ้มให้ลูกค้าที่กำลังยิ้มให้บางๆอย่างมีมารยาท

พลั่ก!

"อ๊ะ!?"

มือของฉันจับถาดที่ใส่บรรดาของมึนเมาไว้แน่นทันทีที่ตัวเองถูกชนจากลูกค้าที่เซมาหาพร้อมกับร่างตัวเองที่ถูกลูกค้าที่ยิ้มให้เมื่อกี้พยุงไว้ได้ทันก่อนที่ฉันจะตกบันได ฉันตกน่ะไม่เท่าไหร่แต่ถ้าเหล้าตกนี่ตาย...แค่ขวดเดียวแต่ขวดนี้ราคาหลักพันเลยนะ

"โอเคไหม?"

"ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

ฟึ้บ...

ริมฝีปากที่กำลังยิ้มของฉันกระตุกนิดๆเพราะคนที่เพิ่งช่วยพยุงฉันไม่ได้แค่จับแขนฉันอย่างเดียว แต่เมื่อกี้เขากลับลูบไล้ที่แขนฉันเบาๆขณะที่สายตาเขาก็มองมาที่ฉันอย่างมีนัย ฉันก้มหัวให้นิดๆก่อนจะขยับตัวออกมาและรีบเดินขึ้นชั้นลอยของคลับทันที...ไม่ใช่ไม่รู้ว่าสายตาเมื่อกี้หมายความว่าอะไรแต่ทำเป็นไม่รู้มันคงจะดีต่อตัวฉันมากกว่าน่ะนะ

"โต๊ะสิบ..."

เสียงของฉันเอ่ยขึ้นเบาๆพร้อมกับสายตาตัวเองที่กวาดมองไปทั่วทั้งชั้นลอยอย่างเกร็งๆ ตั้งแต่ทำงานที่นี่มาเดือนที่สองฉันเพิ่งได้ขึ้นมาเสิร์ฟด้านบนนี้ครั้งแรกน่ะ...เพราะชั้นนี้สำหรับลูกค้าวีไอพีเท่านั้นและจะแยกออกจากโซนต่างๆโดยเด็ดขาดเลย พูดง่ายๆก็โซนคนรวยคนดังที่ไม่อยากเป็นข่าวเพราะมาเที่ยวน่ะ

"ของที่สั่งได้แล้วค่ะพร้อมเมนูเสริมของวันนี้"

"หืม...เสริมนี่เพิ่มเงินไหม??"

เสียงของหนึ่งในกลุ่มคนภายในโต๊ะที่ฉันมาเสิร์ฟถามขึ้นอย่างอารมณ์ดีขณะที่ตอนนี้ข้างกายเขาก็มีหญิงสาวคนรูปร่างดีมากๆคนนึงนั่งซบอยู่อย่างเมาๆ จำได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นดาราที่เล่นหนังสักเรื่องที่ดังๆน่ะนะ ฉันยิ้มให้เขาบางๆก่อนจะยืดตัวยืนตรงและส่ายหน้าไปมาช้าๆ

"ไม่ค่ะ นี่เป็นเมนูเสริมที่ทางร้านจัดทำขึ้นพิเศษสำหรับลูกค้าวีไอพีค่ะ"

"ว้าว ดีอ่ะว่าไหมนาว??"

"อือ"

"ถ้าไม่วีไอพีก็กินไม่ได้ถูกไหม?"

เสียงทุ้มของผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ที่มุมอับแสงถามขึ้นเสียงเรียบขณะที่สายตาเขาก็มองมาที่เมนูตรงหน้าตัวเองนิ่ง ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันอย่างเกร็งๆก่อนจะค่อยๆยิ้มให้เขาเพราะไม่รู้จะตอบยังไง

"แล้วมึงจะหาเรื่องน้องเขาทำไมไอ้เค"

"สงสัยไง ร้านนี้หลายระดับดีไม่มีตังค์ก็คงไม่ได้แดก"

"ก็ถ้าไม่มีเงินมึงจะมากินทำไมล่ะครับพ่อ??"

"หึ"

ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงมุมอับแสงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะยกแก้วขึ้นดื่มทีเดียวหมดแก้วและวางลงที่โต๊ะเสียงดัง ฉันที่ยืนอยู่โน้มตัวไปหยิบแก้วของเขามาเพื่อจะชงให้ทันที

"เข้มไหมคะ?"

"เพียวเลย"

"คะ...?"

ฉันถามกลับทันทีเพราะไม่แน่ใจว่าฟังถูกไหมว่าเขาอยากได้เพรียวๆ ร่างสูงที่นั่งพิงอยู่ที่โซฟาค่อยๆโน้มตัวออกมาจากมุมอับแสงทำให้ใบหน้าคมสันของเขาต้องแสงช้าๆ ดวงตาฉันค่อยๆเบิกกว้างพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นแรงเพราะไม่คิดว่า...ไม่คิดว่าคนที่กำลังโน้มใบหน้าเข้ามาหาฉันนั้นคือเขา!

"ฉันบอกว่าเพียวเลย หูหนวกรึไง?"

"อะ...ขอโทษค่ะสักครู่นะคะ"

ฟึ้บ

ฉันรีบก้มหน้าหยิบขวดเหล้ามาเทให้เขาทันทีพร้อมกับมือตัวเองที่กำลังสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่จนได้จับขวดเทพร้อมกันทั้งสองมือ คือฉันไม่ได้เตรียมพร้อมที่จะรับมือกับสถานการณ์นี้...มันตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้เจอกับนักร้องที่เราชอบมากๆแบบนี้

"มือสั่นจังนะตื่นเต้นรึไง?"

เสียงของผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเขาถามขึ้นขำๆเมื่อเห็นมือฉันที่กำลังสั่นอยู่แต่ฉันก็พยายามควบคุมมันและยิ้มให้เขาบางๆ

"เธอต้องเป็นแฟนคลับมึงแน่ไอ้เค แม่ง!ไปไหนก็เจอแฟนคลับมึงถูกไหม??"

ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อเพื่อนของเขาว่าขึ้นแบบนั้นขณะที่ฉันก็เทเหล้าเสร็จแล้ว ฉันเหลือบมองไปที่พีเคที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยสายตาเรียบนิ่งอยู่อย่างเกร็งๆพร้อมกับยื่นแก้วไปวางตรงหน้าเขา

"ได้...ได้แล้วค่ะ"

"เธอ"

ฉันสบสายตากับพีเคอย่างไม่ตั้งใจเมื่อเขาโน้มใบหน้าเข้ามาหาซึ่งมันใกล้ ใกล้จนทำให้ฉันเห็นใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเขาอย่างที่ไม่เคยเห็นชัดขนาดนี้มาก่อน พีเคเหยียดยิ้มออกมาบางๆและมองที่ฉันด้วยสายตาอบอุ่นจนทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก

"ชอบฉันหรอ?"

"เอ่อ...คือฉันติดตามงานคุณพีเคมานานแล้วน่ะค่ะ เลยตื่นเต้นที่ได้เห็นคุณใกล้ๆแบบนี้"

"หรอ...ฉันก็ขอบคุณมากนะที่ติดตามกันมาตลอด"

ริมฝีปากฉันค่อยๆยิ้มออกกว้างออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่ขณะที่พีเคก็ยิ้มให้ฉัน ก่อนที่เขาจะหยิบแก้วและเอนตัวเองไปพิงกับโซฟาอีกครั้งทำให้ฉันเห็นใบหน้าเขาที่อยู่มุมอับแสงได้ไม่ถนัดตานัก

"แต่ฉันโคตรเบื่อเลยเวลาที่เจอแฟนคลับในตอนที่ตัวเองไม่ได้ทำงานแบบนี้"

หัวใจฉันที่กำลังเต้นแรงแทบจะหยุดเต้นทันทีที่พีเคเอ่ยประโยคเมื่อกี้ออกมา เขายกแก้วขึ้นจิบพร้อมกับแสงที่เล็ดลอดมาทำให้ฉันได้เห็น...เห็นแววตาเขาที่มองมาที่ฉันเมื่อกี้

"เธอก็ทำงานอยู่ไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟเธอก็ควรทำหน้าที่แค่เสิร์ฟอย่าทำอะไรให้ลูกค้ารำคาญ"

"..."

"ฉันมาพักผ่อนไม่ได้มาปั้นหน้ายิ้มให้ใครเข้าใจนะ"

"มึงนี่ก็นะไอ้เค"

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองจนมันรู้สึกเจ็บเมื่อพีเคพูดจบ พร้อมกับเพื่อนของเขาที่พูดแทรกพร้อมกับหันมองฉันยิ้มๆ ก่อนจะหยิบเงินออกมาและยื่นมาให้ฉันที่กำลังยืนอยู่ทำให้ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ

"น่า...วันนี้พีเคมันอารมณ์ไม่ค่อยดีเพราะข่าว ยังไงก็เข้าใจมันหน่อยนะ"

พรึบ!

เขายัดใส่มือฉันทันทีที่เขาว่าจบพร้อมกับใบหน้าเขาที่ยิ้มให้ฉันอย่างเข้าอกเข้าใจทั้งๆที่...ทั้งๆที่พีเคเพิ่งพูดแบบนั้นใส่ฉัน ฉันหันมองพีเคที่นั่งเงียบอยู่อย่างไม่เข้าใจก่อนจะหันหลังและรีบเดินออกมาจากชั้นลอยทันทีพร้อมกับมือตัวเองที่กำเงินแบงก์พันที่อยู่ในมือตัวเองแน่น

"อึ่ก."

มันเหมือนตัวเองถูกย่ำยีศักดิ์ศรีที่ไปยืนให้เขาด่าและยัดเงินปิดปากแบบนั้นแถมยัง...แถมยังโดนนักร้องที่ตัวเองชอบมานานหลายปีทำแบบนั้นใส่อีก

"โลมา"

"อ๊ะ!? พี่มาย"

"เป็นไง??"

"คะ...อะไรหรอ?"

พี่มายที่เพิ่งเดินเข้ามาหาฉันขมวดคิ้วเข้าหากันทันทีก่อนที่เธอจะดึงฉันเข้าไปในมุมที่ไม่มีลูกค้าผ่านเยอะเท่าไหร่ทันที

"ก็ที่พี่ให้เอาขึ้นไปเสิร์ฟไง"

"..."

"ได้ยินว่าโลมาชอบพีเคไม่ใช่เหรอเป็นไงได้เจอเขาตัวเป็นๆ อ่ะตอนเขามาพี่ก็ตกใจเลยอยากให้เราเจอนักร้องที่ชอบด้วย"

ริมฝีปากฉันเม้มเข้าหากันทันทีที่พี่มายถามแบบนั้นเพราะสิ่งที่ตัวเองเพิ่งเจอมันทำให้ฉันยังงงอยู่ ฉันกำเงินในมือตัวเองแน่นและซ่อนมันไปด้านหลังก่อนจะยิ้มให้พี่มาย

"เขา...หล่อมากค่ะแถมยังใจดีเหมือนในทีวีเลย"

"จริงๆด้วยสินะ ดีใจล่ะสิ"

ฉันยิ้มแทนที่จะตอบอะไรไปแทนก่อนที่เธอจะแยกไปทำงานและฉันก็เดินกลับเข้าหลังร้านเพื่อพักรอลูกค้ากลับ...ตอนนี้ลูกค้าเต็มทุกโต๊ะและมันก็เลยเที่ยงคืนมาแล้วด้วย มือของฉันค่อยๆคลี่แบงก์พันที่ถูกกลับไว้ขึ้นมาดูช้าๆพร้อมกับภาพเหตุการณ์เมื่อกี้ที่เกิดขึ้น

พีเคเขา...ต่างจากในทีวีลิบลับหรือเพราะเขากำลังมีปัญหาจากในข่าว ฉันไม่รู้รายละเอียดมาก แต่เขาถูกโจมตีจากหลายสำนักข่าวจากรูปที่ถูกปล่อยออกมาแถมยังเรื่องที่เขาไปปกป้องผู้หญิงที่เป็นข่าวกับเขาซึ่งในตอนแรกฉันว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษมากที่ไปปกป้องผู้หญิง เขาดูเป็นคนดีจริงๆนะ

"แต่ฉันก็ไม่ควรจะรับเงินนี้"

ใช่ ฉันต้องเอาไปคืน...ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่ตัวเองนั่งทันทีพร้อมกับเดินเข้ามาภายในคลับอีกครั้งและเดินฝ่าลูกค้าที่กำลังเต้นกันอยู่ขึ้นไปชั้นลอยแต่ แต่ตอนนี้เพื่อนเขากับพีเคไม่อยู่แล้ว

เพล๊ง!!

"โอ๊ย!!"

เสียงขวดแตกทำให้ฉันที่กำลังยืนอยู่หันหน้ามองไปทางต้นเสียงทันทีพร้อมกับดวงตาที่เบิกกว้างหลังจากที่เห็นว่าเสียงขวดที่แตกนั้นมันเพราะใคร

"เชี้ยเคกูบอกว่าใจเย็น!!"

พรึบ!!

"ปากดี มึงคิดว่ากูห่วงภาพลักษณ์ตัวเองขนาดที่ไม่กล้าฟาดหัวมึงรึไงไอ้พวกปลายแถว!!"

มือของฉันยกขึ้นปิดปากตัวเองทันทีที่เห็นพีเคถือขวดที่เพิ่งฟาดใส่หัวลูกค้าอีกคนที่กำลังนอนจมกองเลือดอยู่ พีเคที่ถูกกระชากไว้โดยเพื่อนของเขาเดินเข้าไปหาผู้ชายที่นอนอยู่พร้อมกับมือของเขาที่เอื้อมไปกระชากเสื้อชายคนนั้นเข้ามาหาตัวพร้อมกับเอาปลายขวดแหลมคมจ่อไปที่คอหอยเขาคนนั้น

"คนอย่างกูขึ้นมาตรงนี้ได้เพราะตัวกูเองไม่ใช่แบบพวกมึง!!"

"แม่งเอ๊ยไอ้เค เธอเธอคนนั้นน่ะ!!"

"คะ!?"

"มานี่!!"

ฉันเบิกตากว้างและมองไปที่เพื่อนพี่เคที่เรียกฉันอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ขาตัวเองจะรีบก้าวเข้าไปหาเขา พร้อมกับเขาที่ผลักพีเคที่ยืนเซจะล้มเข้ามาให้ฉันรับไปพยุงแทนจนฉันเกือบจะล้มเพราะตั้งตัวไม่ทัน

"ขับรถเป็นไหม!?"

"..."

"ฉันถามว่าเป็นไหม!!?"

"ปะ เป็นค่ะ"

ฟึ้บ!

คนที่เพิ่งส่งพีเคมาให้ฉันพยุงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพีเค และยัดกุญแจมาใส่มือฉันพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาจริงจัง

"รถมันจอดอยู่โซนวีไอ้พีพามันกลับไปที่คอนโดSLชั้นสิบทั้งชั้นนั้นห้องมัน"

"คะ...ว่าไงนะ!?"

"เธอได้ยินฉันรู้ และถ้าเพื่อนฉันไม่ถึงห้องฉันเอาเธอตายแน่!"

"แล้วทำไมคุณไม่พา..."

"ฉันจะจัดการเรื่องทางนี้!"

"แต่ฉันก็ต้องทำงาน!"

"ไม่มีปัญหาหรอก รีบพามันกลับเดียวพวกนักข่าวจะมา!"

ฉันเหรอ...ฉันเนี้ยนะ!? ฉันหันมองคนที่ตัวเองกำลังพยุงอยู่อย่างหนักใจแต่สุดท้ายก็ต้องรีบพาเขาเดินออกทางสำหรับลูกค้าวีไอพีที่จัดไว้ด้วยความยากลำบากเพราะร่างสูงที่ฉันกำลังพยุงเอาแต่เซไปเซมาไม่หยุด

"แม่งเอ๊ย!!"

เสียงคนข้างๆฉันตวาดลั่นอย่างหัวเสียโดยที่เขาไม่รู้ตัว ฉันว่าเขาไม่รู้ตัวหรอกเพราะเมาขนาดนี้แถมยังเอาแต่บ่นอะไรก็ไม่รู้ที่เป็นภาษาที่ฉันฟังไม่ออกแล้วนี่...มันเรื่องอะไรที่ฉันต้องมาพาเขากลับคอนโดด้วยล่ะ!?

01.06 น.

---คอนโดSL---

แกร๊ง

เสียงประตูดังขึ้นเบาๆเมื่อฉันเปิดประตูเข้าห้องพร้อมกับแขนอีกข้างที่กอดเอว เพื่อพยุงคนร่างสูงกว่าที่กำลังเมาไม่รู้เรื่องอยู่ข้างๆไฟในห้องใหญ่ถูกเปิดขึ้นอัตโนมัติ ซึ่งมันดีแล้วเพราะถ้าจะให้ฉันหาวันนี้คงไม่ได้เปิดกัน ฉันมองไปรอบๆห้องก่อนจะหันมองพีเคที่กำลังจะทิ้งตัวหลับอีกครั้งอย่างทำอะไรไม่ถูก

"คุณ...คุณพีเคคะ!"

เงียบแบบนี้หมายความว่าไง!? ฉันมองพีเคที่กำลังโอนเอียงไปอีกทางอย่างร้อนรนเพราะตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าห้องนอนเขามันเป็นห้องไหนมันมีหลายห้องเกินฉันมองไปรอบๆอย่างหนักใจ

ติ๊ดๆๆ

"อ๊ะ!?"

เสียงโทรศัพท์ของพีเคดังขึ้นเสียงดังทำให้พีเคที่กำลังเหมือนจะหลับลืมตาขึ้นมาช้าๆ เขามองมาทางฉันที่กำลังพยุงเขาอยู่ก่อนจะหรี่ตาลงเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

"โทรศัพท์คุณดังค่ะ...คุณพีเค?"

ฉันลอบถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าหาโทรศัพท์ที่กำลังดังของเขาเพราะเขาไม่ยอมทำอะไรเลยนอกจากมองหน้าฉัน ฉันจึงหยิบมันออกมาจากกางเกงก่อนจะมองเบอร์ที่โทรมา

'เหี้ยตัวที่สาม'

"ใครกัน!?"

แล้วมันบ้าอะไรถึงไปเม้มชื่อคนอื่นแบบนั้น? ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจก่อนจะตัดสินใจกดรับและเอาแนบหูตัวเองไม่ได้ตอบอะไรไป

(ถึงห้องรึยัง!?)

"...ถึงแล้วค่ะ แล้วฉันกลับเลยได้ใช่ไหมคะ?"

(อืมกลับเลยทางนี้ฉันบอกให้แล้วขอบใจมาก)

"ค่ะ"

แสดงว่าเหี้ยตัวที่สามคือเพื่อนของเขานี่เอง ฉันหันกลับมองพีเคอีกครั้งก่อนจะชะงักอย่างไม่เข้าใจ เพราะเขายังเอาแต่มองอยู่แถมพีเคยังโน้มใบหน้าตัวเองเข้ามาหาฉันพร้อมกับมือของเขาที่เอื้อมขึ้นแตะที่ใบหน้าฉันเบาๆ

"เคส..เธอ"

ริมฝีปากของคนตรงหน้าเหยียดยิ้มออกมาช้าๆเหมือนกำลังดีใจอะไรสักอย่างพร้อมกับแขนของเขาที่ตวัดรัดร่างกายฉันเข้าหาตัวเองแน่น มือของฉันยกขึ้นดันพีเคไว้ทันทีพร้อมกับมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกลัว...นี่เขากำลังจะทำอะไรกัน!?

"ฉันจริงใจ จริงใจกับเธอจริงๆนะเคส"

"คุณพีเค ฉันไม่ใช่เธอนะคะ!"

"เคส...ฉันรักเธอไม่ได้น้อยไปกว่ามัน!!"

พรึบ!!

ดวงตาฉันเบิกกว้างทันทีที่พีเคกระชากฉันที่พยายามจะดันตัวออกเข้าหาพร้อมกับใบหน้าเขาที่โน้มต่ำเข้ามาหาฉันใกล้...ใกล้มากจนได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่พ่นออกมาจากลมหายใจของหนักๆของเขา และพีเคกำลังเมา..เมามากจนคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ชื่อเคส

"ฉันให้เธอได้มากกว่ามันทุกอย่างถ้าเธอต้องการ!"