ร่างเล็กพยายามจะจดจ่อกับงานตรงหน้าที่มุกดามอบหมายให้ แต่ท่าทางที่โลกนี้มีเพียงแค่เราสองคนของพายุและมุกดามันทำให้ม่านไหมปวดใจจนต้องหันมองไปทางอื่นเพื่อเอาสายตาหนี
คนใจร้ายแทบจะไม่สนใจเธอเลยราวกับโลกนี้มีเพียงแค่หญิงสาวข้างกายเท่านั้นที่สำคัญ
เสียงตัวเรียกเพื่อไปรับเครื่องดื่มและอาหารว่างที่มุกดาสั่งดังขึ้น หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นไปรับแต่พายุกลับปรายตามาทางม่านไหม
"มุกไม่ต้อง ให้ม่านไหมไปรับมาเถอะ"
"แต่...."
"เอ่อ ไม่เป็นไร เดี๋ยวไหมไปรับให้"
ทุกคนรู้ทั้งวันว่าม่านไหมเป็นเด็กรับใช้ที่บ้านพายุมาก่อน ไม่มีใครแปลกใจที่เธอโดนเขาเรียกใช้งาน
"เดี๋ยวฉันไปช่วย"
ขุนเขาที่นั่งอยู่เงียบๆ เอ่ยปากขึ้นมา ม่านไหมหันไปมองอย่างแปลกใจ เพื่อนของพายุคนนี้ ไม่เคยจะสนใจใคร เขาเงียบขรึมและเป็นคนเก็บตัว
"มึงทำงานไปเถอะ กาแฟแค่ไม่กี่แก้ว ให้คนบ้านกูไปยกมันคงไม่หนักหนาหรอก"
"กูจะออกไปช่วยม่านไหมถือ ไปเถอะ
