ทันทีที่พายุปิดประตูออกไป ขาทั้งสองข้าฃ
ฃของม่านไหมที่เคยแข็งแกร่งก็สั่นระริกและค่อยๆทรุดตัวลงร้องไห้ในที่สุด
น้ำตาหยดร้อนๆไหลรินออกจากดวงตาคู่สวยไม่ขาดสาย คำพูดของเขาจริงทุกคำ ถ้าเธอตัดใจได้ง่ายๆ เธอคงทำไปนานแล้ว แม้เขาจะใจร้ายใจดำกับเธอขนาดไหน หัวใจดวงนี้มันก็ยังไม่ยอมเลิกรักเขา
คนตัวเล็กส่งเสียงสะอื้นออกมาเบาๆ ปล่อยให้ร่างกายได้ระบายความเศร้าในจิตใจออกมา และหวังว่า เธอจะเข้มแข็งมากพอ ที่จะทำเป็นไม่รักเขาได้สำเร็จในที่สุด
เพียงแต่ในวันนี้ ที่หลุดร้องไห้ออกมาเพราะว่ามันอ่อนแอเหลือเกิน ทั้งที่พยายามทร่จะเข้มแข็งมากแค่ไหนก็ตาม
"ยุค่ะ ยุ ยุ!"
"ครับ"
"ยุเป็นอะไรค่ะ ทำไมเหม่อจัง"
"ก็ปกตินิครับ"
"ปกติอะไรกันล่ะคะ น้องพนักงานเขามารอรับเมนูนานแล้วนะคะ ยุก็ไม่ยอมสั่งสักที"
พายุหันไปมองพนักงานชายที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มเฝื่อนๆให้เขาอยู่
"เอาสเต็กเนื้อมาก็แล้วกัน สุกแบบมีเดียมนะ"
"ครับคุ
