ม่านไหมลงมาหาซื้อทั้งกับข้าวและของใช้ในห้องที่ทุกอย่างทยอยหมดพร้อมกันทุกอย่าง
เธอไม่ได้นัดใครเอาไว้อย่างที่บอกพายุหรอก แค่จะพูดให้เขาเจ็บบ้างแค่นั้นแหละ แต่ก็ก็คงจะไม่ได้ผล เขายังคงรู้ทันเธอเหมือนเดิม ว่าเป็นแผนที่เธอใช้เรียกร้องความสนใจ
ขณะที่คนตัวเล็กพยายามจะเอื้อมมือไปหยิบของจากชั้นวางที่อยู่บนสุด พยายามจะยืดตัวจนสุดแล้วก็ยังหยิบลงมาไม่ได้ อดนึกสงสัยว่า อีกชั้นด้านบนทำไว้ให้ใครหยิบ เปรตรึยังไงกัน ไม่เอาก็ได้ว่ะ ในเมื่อคว้าไม่ถึง ก็คงเหมือนเขา อยู่สูงเสียดฟ้าขนาดนั้น คงมีนางฟ้าอย่างมุกดาแหละที่คู่ควร
ทำไมทุกอย่างต้องโยงเข้าหาคนใจร้ายแบบนั้นด้วย บางทีก็เหนื่อยกับตัวเอง
"จะเอานี้รึเปล่า"
เสียงผู้ชายคุ้นๆด้านหลัง ทำให้เธอหันไปมอง
"ขุนเขา..."
"เอามั้ย เห็นเอื้อมอยู่ หรือฉันเข้าใจผิด"
"เอาสิ ขอบคุณมากเลย แล้วนี้ มาทำอะไรแถวนี้"
ก็ร้านนี้มันอยู่แถวหอพักเธอ ก็ออกจะแปลกอยู่ที่มาเจอเข
