หนึ่งเดือนผ่านไป
มือถือถูกวางบนโต๊ะข้างโซฟา หลังจากนภัสสรได้รับสายจากคุณย่าวิลาวรรณ วันนี้ช่วงค่ำให้ไปทานข้าวที่บ้าน เธอกลับจากมหาวิทยาลัยไม่กี่นาที
ความอ่อนเพลียและเหนื่อยล้าจึงโอนกายลงนอนตะแคงเพื่อให้หายเหนื่อย วันนี้คงไม่ได้ไปทำงานจึงโทรศัพท์ไปลางานกับพี่โรซี่หัวหน้างาน เธอหลับไปจนใกล้ถึงเวลานัด หากไม่สะดุ้งตื่นคงเลยเวลาที่นัดเอาไว้ นภัสสรรีบเด้งกายวิ่งขึ้นห้องนอนไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่
เวลาหกโมงเย็นบ้านคุณย่าวิลาวรรณ หญิงสาวร่างเล็กถักผมเปียยาวกลางหลัง นั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขกกลางบ้าน แม้จะเคยมาที่บ้านนี้แล้วแต่ความประหม่าก็ยังมี
เธอกวาดสายตามองสิ่งรอบ ๆ ตัวอย่างไม่ชินตา ครั้งแรกเธอก็เหลียวมองจนเจ้าของบ้านนั่งยิ้ม ความตระการตากับความหรูหรา นภัสสรไม่รู้ตัวว่าเธอถูกเจ้าของบ้านมองดูพฤติกรรมอยู่
“รอนานไหมหนูภัส” คุณย่าวิลาวรรณเดินมาพร้อมแม่บ้านคนสนิท
“สวัสดีค่ะคุณท่าน หนูรอไม่น
