บ้านคุณย่าวิลาวรรณ… นภัสสรมาตรงตามเวลา เธอถูกให้นั่งรอที่ห้องรับแขกภายในบ้าน ความใหญ่โตกว้างขวางของห้องรับแขกมันใหญ่กว่าบ้านของเธอมาก หญิงสาวกลอกกลิ้งดวงตาไปรอบ ๆ แม้กระทั่งโซฟาที่เธอนั่งคงหลายแสน มันใหญ่และนั่งสบายมาก ๆ
สายตาปะทะเข้ากับรูปภาพติดที่ผนัง เธอคุ้นกับชายหนุ่มในรูปถึงกับดวงตาเบิกโพลงกว้างอ้าปากหวอ รู้สึกร่างกายไม่คงที่มันกระสับกระส่ายนั่งแทบไม่ติด
เหงื่อเริ่มซึมตามฝ่ามือทั้งที่ในห้องนั้นไม่ได้ร้อน ใจเต้นระรัวไม่คิดว่าจะเป็นบ้านของคนที่เธอเคยมีสัมพันธ์ด้วย
“รอนานไหมหนูภัส” คุณย่าวิลาวรรณเดินเข้ามาในห้องรับแขก ท่านยิ้มละมุนอ่อนโยนให้เด็กสาวที่นั่งเหมือนตื่นตกใจอะไรบางอย่าง
“เอ่อ ไม่นานค่ะคุณท่าน” นภัสสรผ่อนลมหายใจเบา ๆ ยกมือไหว้ผู้สูงอายุ
“เดี๋ยวตาปัณลงมานั่งรอก่อนนะ” ท่านมองเด็กสาว ท่าทางของนภัสสรดูลุกลี้ลุกลนแปลก ๆ
ขณะที่คุณย่าวิลาวรรณกำลังจะเอ่ยถามอาการของแม่หญิงสาว
