“ผมอยากมีคุณอยู่ใกล้ ๆ เวลาผมวาดรูป ถ้าเราแต่งงานกันแล้วเราจะมาอยู่ด้วยกันที่นี่...ผมรักคุณ...มีมี่”
น้ำเสียงอันอบอุ่นราวกับเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลือไว้ปลอบประโลมหัวใจอันอ้างว้างดวงนั้น หญิงสาวพยายามดันตัวไปข้างหลังจนชนกับโซฟารับแขก รอบ ๆ บ้านถูกกั้นด้วยกระจกหากแต่มองไปทางใดก็พบแต่ความหมองมัวแห่งราตรีกาล
“ถ้าคุณเคยมาที่นี่ก็คงจะยังไม่ลืมความหลังที่มีกับราช ผมถามหน่อยเถอะมันให้ความสุขกับคุณไม่พอรึไงคุณถึงต้องหาคนใหม่อยู่เรื่อย ๆ ตอบผมสิ!...ตอบผม!” ร่างสูงใหญ่นั่งคร่อมลงบนร่างของหญิงสาว มือข้างหนึ่งยึดไหล่เอาไว้ในขณะที่มืออีกข้างบีบคางเรียวให้ใบหน้านั้นแหงนหงายขึ้น ลักษมีรู้สึกเจ็บไปหมดแต่ก็มิอาจขัดขืนได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างหมดทางสู้
“มีสิ่งหนึ่งที่คุณไม่เคยรู้เลย คุณไม่เคยรู้ว่าคุณฆ่าน้องชายผมให้ตายทั้งที่ยังหายใจ ราชมันตายไปแล้ว มันหมดความเป็นผู้เป็นคนตั้งแต่คุณบอกเลิกม
