“สมน้ำหน้า....นังผู้หญิงจอมมารยา คราวนี้คุณรามคงตัดสินใจได้ซะทีว่าจะเลือกใคร” เด็กสาววัยกำดัดมองตามคนทั้งสองด้วยแววตาที่สำแดงความเย้ยหยันและสะใจ ทั้งคำพูดและสีหน้าของนีรนุชในยามนี้ทำให้พงพจน์มองดุบุตรสาวพลางก็นึกลำดับเหตุการณ์อย่างช้า ๆ เมื่อคิดได้ชายวัยกลางคนถึงกับใจหายวาบ
“ลูกนุช...ทั้งหมดนี่ ไม่ใช่เหตุบังเอิญใช่มั้ยลูก”
“คุณพ่อไม่เคยได้ยินหรือคะว่าในโลกนี้ไม่มีคำว่าเหตุบังเอิญ......หนูเชื่อที่ฌองปอล ซาร์ตว่าไว้นะคะ เรามีแต่ เจตจำนงค่ะคุณพ่อ!”
ความมืดโรยตัวลงมาปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้า คืนนี้ดูมืดหมองราวเบื้องบนปิดประตูตายมองไม่เห็นแม้เพียงระยิบของดาวดวงน้อย ลักษมีค่อย ๆ พาร่างกายที่อ่อนแรงกลับสู่บ้านพักอันเป็นที่สุดท้ายที่เธอปรารถนาจะพักพิง หลังจากเหตุการณ์เมื่อบ่ายเธอเฝ้าคอยที่จะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้รามได้ฟัง แต่ก็ไม่เห็นแม้เงา เขาคงจะโกรธมากจนแม้แต่หน้าเธอก็ไม่อยากเห็น หญิงสาวรออ
