“เอ๊า!....แล้วแม่เด็กนีรนุชนั่นล่ะ เห็นควงไปกินข้าวเที่ยงกันทุกวัน ไม่ทราบว่าหล่อนอยู่ในฐานะอะไรจ๊ะ”
“เด็ก ๆ แบบนั้นคุณรามเขาก็คงเอ็นดู ฉันเห็นหล่อนเที่ยวนำเสนอตัวเอง พรีเซ้นต์ตัวเองตลอดว่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของคุณราม เชอะ!...ถ้าพ่อแม่ไม่รวยซะขนาดนั้น จะได้มาเสนอหน้าอยู่แบบนี้เหรอ แล้วนึกดูสิ ใคร๊...จะควงเด็กกะโปโล”
“ต๊าย!...สนุกกันล่ะงานนี้ จะว่าไปคุณรามเขาก็หล่อเหลาเอาการ ฐานะก็ดี ชาติตระกูลก็ดี ใคร ๆ ก็อยากด๊าย...ฉันเองเวลาเห็นคุณรามเดินผ่านหน้าล็อบบี้งี้ใจสั่นรัวเลย เฮ้อ!....ต้องคอยดูกันแล้วล่ะว่าศึกครั้งนี้พรรคสุริยันหรือจันทราจะคว้ากระบี่มังกรหยกไป”
“ดูหนังจีนมากไปแล้ว รีบชงซียะ กาแฟน่ะ รีบกินจะได้ออกไปข้างนอก”
นีรนุชรีบเดินออกไปจากที่ตรงนั้นเมื่อบทสนทนาของคนในห้องกำลังจะจบลง เด็กสาวรู้สึกคั่งแค้นในใจจนน้ำตาคลอหน่วย พนักงานต่ำต้อยพวกนั้นเห็นเธอเป็นอะไรจึงได้ว่าเหน็บแนมอย่างไร้มารยาท
