มื้อเช้ายังไม่ทันที่จะทานได้เรียบร้อยดี พ่อบ้านมู่ก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาภายในห้องโถง
“นายท่านขอรับ นายท่าน ท่านวังหลวงให้ท่านรีบเข้าวังเป็นการด่วนขอรับ”
“เกิดสิ่งใดขึ้น” รองเจ้ากรมมู่วางตะเกียบลงแล้วลุกขึ้นทันที
สวีซื่อก็รีบร้อนนำเสื้อคลุมตัวนอก แล้วหมวกขุนนางมาแต่งตัวให้เขา
“ไทเฮาประชวรหนักขอรับ” เจียอีเบิกตากว้างอย่างตกใจ
ครั้งที่แล้วที่นางเข้าวังไทเฮายังแข็งแรงไม่น้อย เพียงไม่กี่วันนางจะล้มป่วยเช่นนี้ได้อย่างไร
“ท่านพ่อ” เจียอีเอ่ยเรียกบิดาเสียงเบา
“กลับมาพ่อจะเล่าให้เจ้าฟัง” เพราะรู้ดีว่าไทเฮาโปรดปรานเจียอีมากเพียงใด และตัวบุตรสาวของเขาก็คงเป็นห่วงไทเฮาไม่แพ้กันอย่างแน่นอน
“เจ้าค่ะ” เจียอีพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ก่อนจะเดินไปส่งบิดาที่หน้าประตูจวน แล้วช่วยประคองมารดากลับเข้าไปที่ห้องโถง
“ทำอย่างกับว่าเจ้าจะช่วยเหลือสิ่งใดได้” มู่เฟยหย่าปรายตามองน้องสาวอย่างกับมองคนโง่
“ก็ไม่แน่”
