“ขออภัย” เขาซุกหน้าลงกับซอกคอของนาง เพื่อปรับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านให้สงบลง แต่กลิ่นกายของนางก็ราวกับเป็นกำหนัดชั้นดี ยิ่งสูดดมเขายิ่งอยากจะรังแกนางเสียในคืนนี้เลย
“ท่านอ๋อง” เจียอีเอ่ยเรียกเสียงเบา เมื่อรับรู้ได้ถึงลมหายใจที่เริ่มถี่ขึ้นของเขา
“อีอี เจ้าทรมานเปิ่นหวาง” เขาดูดเม้มที่ติ่งหูของนาง
“เป็นท่านเองที่ทำตัวเอง กลับไปได้แล้ว” นางดันตัวเขาที่คร่อมทับนางอยู่ออก เพราะดูเหมือนส่วนล่างของเขาจะพร้อมรบเสียแล้ว
“ช่วยเปิ่นหวางได้หรือไม่” เขามองนางอย่างอ้อนวอน
“ไปหอคณิกาเลย” นางเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมา
“ไม่เอา ต้องเป็นเจ้าเพียงผู้เดียว” เขาจับมือน้อยๆ ของนางอย่างแฝงไปด้วยความหมาย
“ไม่ได้ ไม่เอา” นางดึงมือกลับ แต่กลับถูกเขาดึงฉุดไปที่ด้านล่างของเขาแทน
“ครู่เดียวเท่านั้น อีอี ได้โปรด” เขามอบจุมพิตที่เร่าร้อนให้กับนาง เพื่อหวังว่านางจะคล้อยตามเขา
เจียอีสะดุ้งตกใจ เมื่อมือของนางสัมผัสเขากับแ
