พอเห็นว่าหน้าผากของนางยังมีรอยแดงหลงเหลืออยู่ไม่น้อย เว่ยอ๋องก็คว้านหายาที่เก็บไว้ใต้หมอนของนาง แต่ก็หาไม่พบ เว่ยอ๋องจึงเดินไปรื้อกล่องที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งของนาง
สายตาของเขาไปสะดุดอยู่ที่หยกสีดำกลมขนาดเล็กเท่าหัวแม่มือที่คุ้นตา จึงได้หยิบขึ้นมาส่องกับแสงจันทร์ดู
“เป็นนางเช่นนั้นรึ” เขามองไปที่เตียงอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนจะเก็บหยกเข้าไปในกล่อง แล้วหยิบตลับยากลับมาที่เตียง
“เจ้าจำเปิ่นหวางมิได้เลยรึ” เขาลูบผมของนางอย่างแผ่วเบา
เว่ยอ๋องหวนคิดไปถึงเรื่องเมื่อเกือบสิบปีก่อน ตอนที่เขาหนีออกจากวังหลวงมาเที่ยวเล่น ด้วยเสื้อผ้าที่สวมใส่และถุงเงินใบใหญ่ที่อยู่ข้างเอว ทำให้อันธพาลที่อยู่ในเมืองลากตัวเขาไปทำร้ายเพื่อจะแย่งถุงเงินและเสื้อผ้าของเขา
“หยุดนะ!!!” เสียงของเด็กน้อยร้องห้ามดังขึ้น นางรีบวิ่งมาดูเขาที่นอนใบหน้าบูดบวมอยู่ที่พื้น
“จัดการพวกเขาเลย” นางชี้นิ้วสั่งไปที่บ่าวสองคนที่ติดตามนา
