เว่ยอ๋องเงยหน้ามามององครักษ์เงาที่ดูจะตื่นตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อย ท่าทางเช่นนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในตัวขององครักษ์ของตน
การฝึกที่โหดร้าย หล่อหลอมให้องครักษ์ทั้งหมดภายใต้คำสั่งของเขาเป็นผู้เลือดเย็น แม้แต่ดาบมาจ่ออยู่ตรงคอยังไม่มีความหวาดกลัวเกิดขึ้นเลย แล้วนี่เขาไปเจอเรื่องอันใดมา
“เจ้ามิได้ตามคนร้ายไปหรืออย่างไร แล้วปล่อยให้นางถูกลักพาตัวไปได้อย่างไร” เว่ยอ๋องมีโทสะไม่น้อย เขาคว้าดาบขึ้นมาหมายจะฟันไปที่ตัวขององครักษ์ที่ละเลยหน้าที่
แม่จะยังมีโทสะเรื่องของนางอยู่บาง แต่พอได้ยินเรื่องที่นางหายตัวไป ภายในอกของเขาก็สั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว
“นางมิได้ถูกลักพาตัวไปพ่ะย่ะค่ะ แต่นาง แต่นาง หายวับไปต่อหน้าข้าน้อยพ่ะย่ะค่ะ” เว่ยอ๋องชะงักมือค้างอยู่กลางอากาศ
เขาลดดาบลง พร้อมทั้งนั่งลงใคร่ครวญความหมายที่องครักษ์เงาพูดขึ้น
“เจ้าเล่ามาให้ละเอียดอีกครั้ง ว่าเห็นสิ่งใดบ้าง”
องครักษ์เงาเ
