“เจ้ารู้ได้อย่างไร” เขาก้มลงมองเจียอีที่ซุกอยู่ที่อกของเขาอย่างแปลกใจ “หรือว่าเจ้าเป็นปีศาจที่หยั่งรู้เรื่องภายภาคหน้า เช่นนั้น เจ้าก็ทำให้เปิ่นหวางลุ่มหลงเจ้าเพียงผู้เดียวมิได้เลยรึ”
เจียอีมองค้อนเขา ก่อนจะทุบไปที่อกของเขา “หม่อมฉันจะเป็นปีศาจไปได้อย่างไรเล่า สักวันท่านก็จะรู้เอง”
“ไม่อยากพูดก็ตามใจ นอนเถิด เปิ่นหวางไม่ได้นอนดีๆ มาหลายคืนแล้ว” ตั้งแต่ที่เขากลับไปตำหนักคืนนั้นก็แทบจะข่มตาหลับไม่ลงเลยสักคืน
เจียอีทุบไปที่หน้าอกของเขาอีกที เว่ยอ๋องจำต้องรวบมือของนางมาจับไว้ แล้วหลับตาลงเพื่อนอนพัก เจียอีโกรธเขาไม่น้อย แต่เมื่อเห็นว่าเขาหลับไปแล้วจริงๆ นางจึงได้ยอมหลับตามไป ด้วยวันนี้นางก็เหนื่อยมาไม่น้อยแล้ว
ก่อนฟ้าจะสว่างเว่ยอ๋องก็ถูกองครักษ์เงาที่อยู่ด้านนอกปลุกเรียกเพื่อให้กลับตำหนัก
“อื้ม...” เขาลืมตาขึ้นมากระชับคนในอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “เปิ่นหวางอยากจะพาเจ้ากลับไปตำหนักด้วย” เขาบรรจง
