ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป

ฝันที่เสมือนจริง

ชีวิตของมู่เจียอียามที่อยู่ชายแดนเหนือมิได้ลำบากเพียงใด หวงเต๋อฟานก็ไม่ได้ทำให้นางลำบากใจ เขามักจะพักอยู่ที่ค่ายทหารและกลับมาดูนางที่จวนบ่อยครั้ง

พออยู่ชายแดนเหนือได้สองปี นางกับหวงเต๋อฟานก็ใช้ชีวิตเช่นสามีภรรยากันอย่างแท้จริง ชีวิตของมู่เจียอีมีความสุขไม่น้อย แต่ท้องของนางไม่ยอมตั้งครรภ์เสียที

“มีเพียงอาชุนก็พอแล้ว เจ้าอย่าได้คิดมาก ต่อให้เจ้าไม่ตั้งครรภ์ ข้าก็ไม่คิดจะแต่งอนุเข้าจวน” นี่คือสิ่งที่หวงเต๋อฟานบอกเจียอีทุกครั้งที่นางหวังว่าจะตั้งครรภ์

พอหวงหมิงชุนได้แปดหนาว ทั้งสามก็ถูกเรียกตัวกลับเมืองหลวง เพราะสงครามที่หวงเต๋อฟานนำทัพไปสู้รบนั้นได้รับชัยชนะกลับมา

การกลับมาเมืองหลวงครั้งนี้ หวงเต๋อฟานได้รับแต่งตั้งบรรดาศักดิ์เป็นถึงโห่ว มีจวนแยกจากจวนตระกูลหวงออกมา มู่เจียอีก็ได้รับการยอมรับจากสตรีในเมืองหลวงเพิ่มขึ้น เพียงแต่นางถูกเรียกว่ามู่เฟยหย่าแทน

นางไม่ได้เปิดจวนโห่วต้อนรับผู้ใดมากนัก เพราะหวงเต๋อฟานไม่ชื่นชอบงานรื่นเริง แม้จะงานเลี้ยงด้านนอกนางก็ไม่ได้ไป ได้แต่เก็บตัวอยู่ภายในจวน ดูแลเขาและอาชุนอย่างเต็มที่

จะได้กลับบ้านเดิมก็น้อยครั้ง บิดามารดาที่เห็นหน้าแม้ในใจจะรู้ว่าตรงหน้าคือมู่เจียอี แต่ก็ไม่อาจเอ่ยเรียกนางออกมาได้

แต่พอกลับมาอยู่เมืองหลวง สองพ่อลูกที่ลูกใคร่นางยามที่อยู่ชายแดนก็เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน ทั้งสองเริ่มตีตัวออกห่างจากนาง แม้จะเอ่ยพูดคุยกันเช่นเดิม แต่นางกับรู้สึกได้อย่างแท้จริง

มู่เจียอีมิใช่คนพูดมาก หรือเอ่ยเรียกร้องสิ่งใด นางอยู่ในที่ของนางเท่านั้น ดูเหมือนว่าหวงเต๋อฟานจะเห็นใจนาง บางครั้งเขาก็จะรักใคร่นางเช่นตอนที่อยู่ชายแดนเหนือ แต่วันต่อมาก็เฉยชาเช่นเดิม เป็นเช่นนี้จนมู่เจียอีเริ่มจะชินชาไปแล้ว

เจียอีที่เห็นการกระทำทุกอย่าง ยังได้แต่เบ้ปาก ไม่รู้สตรียุคนี้ทนอยู่ใต้อำนาจของบุรุษได้อย่างไร คนผีเข้าผีออกเช่นนี้ เป็นเธอจะทนได้กี่วัน

รอยยิ้มบนใบหน้าของเจียอีหายไปหลังจากกลับมาอยู่เมืองหลวงได้สองปี นางกลายเป็นคนเฉยชา หากสองพ่อลูกไม่เข้ามาพบนางที่เรือน นางก็ไม่คิดจะออกไปพบพวกเขา

พอหวงหมิงชุนอายุได้สิบห้าหนาว นางก็ได้ยินเรื่องที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ยิน

เมื่อบ่าวข้างกายของหวงหมิงชุนหลุดปากพูดเรื่องที่พระชายาของเว่ยอ๋องมีใบหน้าคล้ายกับฮูหยินจวนโห่วของตน

“เมื่อครู่เจ้าว่าอย่างไรนะ” มู่เจียอีที่เดินออกมาจากเรือนได้ยินเข้าโดยบังเอิญ

“เอ่อ...ข้าน้อยบอกว่าพระชายาเอกของเว่ยอ๋องมีใบหน้าเหมือนฮูหยินขอรับ”

“นางแซ่อันใด” มู่เจียอีเดินเข้าไปใกล้บ่าว

“แซ่ แซ่มู่ขอรับ” มู่เจียอีทรุดนั่งลงกับพื้น

สาวใช้ของนางต้องรีบประคองกลับเรือนแล้วเรียกหมอมาตรวจอาการ เพราะยามนี้มู่เจียอีนางหมดสติไปเสียแล้ว

หวงเต๋อฟานและหวงหมิงชุนได้ยินข่าวก็รีบเข้ามาดูนาง พอรับรู้จากบ่าวข้างกายของหวงหมิงชุนว่า ที่นางเป็นลมมาจากสาเหตุที่นางรู้แช่ของพระชายาเว่ยอ๋อง

สองพ่อลูกใบหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที หวงเต๋อฟานนั่งรออยู่ภายในห้องเพื่อรอให้นางตื่น ส่วนหวงหมิงชุนรีบร้อนออกไปด้านนอกทันที

“เป็นเช่นใดบ้าง” เขาเอ่ยถามนาง เมื่อเห็นว่านางรู้สึกตัวแล้ว

“ท่านรู้เรื่องนี้หรือไม่” นางเอ่ยถามเสียงสั่นออกมาอย่างน่าสงสาร

“อืม”

“ฮึก...นานเพียงใดแล้ว” นางสะอื้นออกมา เมื่อคิดว่านางคงเป็นคนเดียวที่ไม่เคยรับรู้เรื่องนี้มาก่อน

“ตั้งแต่เดินทางไปชายแดนเหนือ”

มู่เจียอีหันมามองเขาอย่างไม่เชื่อหูตนเอง

“แต่ท่านไม่บอกข้า ท่านปล่อยให้ข้าเป็นผู้เดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย” นางกรีดร้องออกมาอย่างคนเสียสติ

“ข้ากลับมาถึงนางก็แต่งเข้าจวนอ๋องไปแล้ว จะให้ข้าทำเช่นใด หากเจ้าไม่ใช้ชื่อของนางตระกูลเจ้าและตระกูลข้าคงสิ้นชื่อไปแล้ว"

“พวกท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร” มู่เจียอีเอ่ยถามออกมาด้วยความเจ็บปวดถึงที่สุด

“เจ้าพักผ่อนเถิด ถึงอย่างไรก็แก้ไขอันใดไม่ได้แล้ว ต่อให้เจ้าจะไปโวยวายก็ไม่ได้สิ่งใด มีแต่จะทำให้เรื่องทุกอย่างแย่ลง” เขาเดินออกไปจากห้องโดยไม่ได้หันมามองนาง

เจียอีที่ได้ยินยังต้องตกตะลึง ทำไมทุกคนถึงได้ใจร้ายแบบนี้ มู่เจียอีนางทำกรรมอะไรไว้ ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

หลังจากนั้นมู่เจียอีไม่เคยออกจากเรือนของนางอีกเลย เพียงสามเดือนก็เกิดเรื่องร้ายกับครอบครัวของนาง เมื่อมีโจรเข้าปล้นจวนตระกูลมู่ คนภายในเรือนไม่มีผู้ใดรอดชีวิตไปได้แม้แต่คนเดียว

ความเจ็บปวดครั้งเก่ายังไม่ทันหาย ความโหดร้ายครั้งใหม่ก็ประดังเข้ามาซ้ำเติมนาง มู่เจียอีรับศพของบิดามารดามาทำพิธี

นี้คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่นางพบเจอพี่สาว นางช่างสูงส่งใบหน้ามีรอยยิ้มน้อยๆ แม้แววตาจะเศร้าหมองก็ตาม ข้างกายของนางมีเว่ยอ๋องที่สง่างามเคียงข้างจนเป็นที่อิจฉา

ตอนที่นางอยู่ชายแดนได้ยินเรื่องที่เว่ยอ๋องสาบานในวันงานมงคล ว่าในตำหนักของเขาจะมีเพียงพระชายาเพียงผู้เดียวเท่านั้น มู่เจียอีไม่คิดเลยว่าจะเป็นพี่สาวของนางไปได้

“พี่หญิง ท่านหักห้ามใจเสียเถิด ทางการกำลังเร่งตามจับตัวคนร้ายมาลงโทษ ท่านอ๋องรับปากเรื่องนี้แล้ว ท่านอย่าได้เศร้าใจจนป่วยไข้ได้เล่า” มู่เฟยหย่าเดินเข้ามาเอ่ยพูดกับนาง

“หึ พี่หญิงเช่นนั้นรึ ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณพระชายามากเพคะ” แววตาของมู่เจียอีที่มองมู่เฟยหย่ามีแต่ความว่างเปล่า

นางจะพูดสิ่งใดได้ หากพูดความจริงออกไป คนที่เกี่ยวข้องทั้งหมดคงต้องตาย

เว่ยอ๋องมองจ้องมาที่นางตาไม่กะพริบ แต่มู่เจียอีไม่สนใจว่าเขาจะคิดเช่นไร อาจจะไม่พอใจที่นางเอ่ยพูดกับพระชายาของเขาเช่นนี้ก็ได้

ตลอดพิธีเคารพศพของตระกูลมู่ มู่เจียอีไม่ได้เดินทางกลับจวนโห่วเลยสักวัน หวงเต๋อฟานจึงให้พ่อบ้านจวนโห่วมาคอยช่วยเหลืองานนาง

หลังจากพิธีศพเสร็จสิ้น มู่เจียอีขออยู่ที่จวนตระกูลมู่ต่ออีกวัน นางกลับไปที่เรือนหลังเก่าของนาง เพื่อระลึกความหลัง พอทานมื้อเย็นเสร็จนางก็หลับสนิทไปในทันที

“ตื่นได้แล้วมู่เจียอี” เจียอีที่เห็นเหตุการณ์ร้องเรียกนางจากจิตใต้สำนึก แต่คนบนเตียงที่กำลังถูกเปลื้องผ้าก็ไม่ได้รู้ตัวสักนิด

เจียอีตกใจกับสิ่งที่เธอได้เห็น เมื่อร่างของหวงหมิงชุนกำลังสั่งการให้บ่าวพาตัวพ่อบ้านจวนโหว่ที่ร่างกายเปลือยเปล่าเช่นกันมาวางไว้ข้างนาง

“พระเจ้า นางเลี้ยงเจ้ามานะไอเด็กบ้า” เจียอีโมโหสุดขีด ที่คนวางแผนการเป็นหวงหมิงชุน