ย้อนกลับมาครั้งนี้ ข้ามิใช่เหยื่ออีกต่อไป

คิดว่าจะไม่ได้ตื่นเสียแล้ว

แต่แล้วนางก็ต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อมู่เฟยหย่าเดินเข้ามาในห้อง แล้วหยุดอยู่ข้างเตียงของมู่เจียอี

“น้องสาวข้า หากไม่มีเจ้าสักคนชีวิตข้าคงดีกว่านี้ ข้าไม่เคยอยากเกิดมามีคนใบหน้าเหมือนข้าสองคน อย่าได้โทษข้าเลย โทษตัวเจ้าเองเถิดที่หัวอ่อนยอมข้าไปเสียทุกเรื่อง” มู่เฟยหย่าสั่งให้สาวใช้ปลุกมู่เจียอีให้ได้สติขึ้นมา

เจียอีที่เหตุการณ์กระทำอันเลวร้ายของสองแม่ลูกก็ได้แต่เจ็บแค้นแทนมู่เจียอี นางเจ็บที่หน้าอกจนแทบจะหายใจไม่ออก แต่ก็ไม่อาจจะช่วยเหลือสิ่งใดได้

มู่เจียอีที่รู้สึกตัวแล้ว นางก็ไม่อาจจะขยับเขยื้อนได้ ยิ่งเห็นมู่เฟยหย่าอยู่ภายในห้อง และพ่อบ้านที่นอนอยู่ข้างนาง นางก็ยิ่งหวาดกลัว

“พี่หญิงนี้มันเรื่องอะไรกัน”

“จะเรื่องอันใด ก็เห็นอยู่ว่าเจ้าลักลอบร่วมรักกับพ่อบ้าน น้องพี่เจ้าเก็บความปรารถนาไว้ไม่ได้เลยรึ ศพของท่านพ่อท่านแม่ลงหลุมยังมิทันเย็นเลย” มู่เฟยหย่ายิ้มเยาะออกมา

“ข้าไม่ได้ทำ ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าทำสิ่งใดผิดต่อท่าน” นางกรีดร้องออกมาเท่าที่เสียงของนางจะมี

“ข้าทำผิดต่อท่านที่ใด ถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้” มู่เจียอีเอ่ยถามพี่สาวทั้งน้ำตา

“มันเป็นเพราะเจ้าทุกเรื่อง ทุกคนล้วนแต่รัก สนใจเพียงแค่เจ้า แล้วข้าเล่า ข้าได้รับความรักจากผู้ใด” มู่เฟยหย่าดวงตาแดงก่ำจ้องหน้าน้องสาวฝาแฝดที่เหมือนกับนางแทบจะทุกอย่าง

“เป็นข้า…ที่ยอมลงให้ท่านตลอด” เจียอีเอ่ยเสียงสั่นอย่างปวดใจ ไม่คิดว่าพี่สาวจะคิดกับนางเช่นนี้

“หึ มันไม่พอ ไม่พอ!!! ข้าไม่ต้องการความหวังดีของเจ้า ข้าต้องการมันจากเขาผู้นั้น”

เจียอีไม่เข้าใจในสิ่งที่เฟยหย่านางพูด แต่พอนางจะเอ่ยถาม เสียงของหวงหมิงชุนก็เอ่ยเร่งมารดาของเขาให้รีบออกมา

ตามมาด้วยเสียงฝีเท้ามากมายที่เข้ามาเห็นร่างเปลือยเปล่าของเจียอีนอนอยู่บนเตียงกับพ่อบ้านที่สลบไม่ได้สติ หลังจากนั้นนางกับพ่อบ้านถูกพาตัวไปขังไว้ที่คุกศาลต้าเยี่ยน

โทษของมู่เจียอีมีมากเกินกว่าที่ใครจะเอ่ยขอร้องแทนนางได้ คบชู้ก็ว่าเลวร้ายแล้ว แต่นางร่วมรักในจวนตระกูลมู่ที่เพิ่งจะฝังร่างของบิดามารดาไป

ยิ่งทำให้ถูกชาวบ้านสาปแช่งก่นด่าตามหลังนาง มู่เฟยหย่าแสร้งร้องไห้คร่ำครวญขอให้ลดโทษให้นางอยู่ที่หน้าตำหนักอ๋อง

เมื่อมู่เจียอีรู้เรื่องก็ได้แต่ยิ้มเยาะออกมา การแสดงครั้งนี้ของมู่เฟยหย่าคงได้รับคำชื่นชมไปไม่น้อย ผิดกับตัวนางที่ถูกบันทึกว่าเป็นหญิงชั่วช้าของแคว้น

“สวรรค์ ท่านช่างโหดร้ายกับข้ายิ่งนัก ด่านเคราะห์ครั้งนี้ข้าเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก หากภพหน้ามีจริงขออย่าให้ข้าตกเป็นเหยื่อของพวกเขาอีกเลย” นางเงยหน้ามองดวงจันทร์ที่ส่องแสงลอดห้องขังเข้ามา

เจียอีได้แต่สงสารในชะตาชีวิตของนาง นางร่วมเจ็บปวดไปกับมู่เจียอีด้วย ราวกับว่านางเองเป็นผู้ถูกกระทำ

วันตัดสินโทษเว่ยอ๋องเดินทางมาพร้อมกับมู่เฟยหย่าเพื่อดูการลงโทษ หวงเต๋อฟานและหวงหมิงชุนก็มาด้วยเช่นกัน

มู่เจียอี ถูกมัดด้วยโซ่ตรวน ท่ามกลางเสียงด่าทอของชาวบ้านนางไม่ได้ฟังสิ่งใดเลย นอกจากสายตาที่มองหวงเต๋อฟานกับหวงหมิงชุน สามีและบุตรเลี้ยงของนาง

แววตาของทั้งคู่ที่มองมามีแต่ความเกลียดชัง ว่างเปล่า จนนางอดสะท้านในอกไม่ได้

“ข้าไม่ได้ทำ”

หวงหมิงชุนเม้มปากแน่น เขารู้เรื่องนี้แก่ใจดี พอได้เห็นผู้ที่เลี้ยงดูเขามาอยู่ในสภาพเช่นนี้ก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา

หวงเต๋อฟานเบือนหน้าหนีไม่อาจทนดูได้ จะบอกว่าไม่เคยรู้สึกกับนางเลยตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันก็ดูจะไม่ใช่

“ลงโทษได้” เว่ยอ๋องร้องบอกเจ้าหน้าที่

มู่เจียอีหันไปมองหน้าพี่สาวของนางเป็นครั้งสุดท้าย นางยิ้มออกมาเช่นตอนที่นางเคยยิ้มให้มู่เฟยหย่า ยามที่นางได้ของเหลือจากพี่สาว เพื่อบอกว่าตัวนางไม่เป็นอันใด

รอยยิ้มของนางทำให้เว่ยอ๋องตกตะลึง ยิ่งดวงตาที่เคยหมองหม่นยามนี้กับเปล่งประกายราวกับดวงดาวมันท้องฟ้า

“ช้าก่อน...” คำสั่งที่เขาร้องตะโกนออกมามิได้เร็วไปกว่าม้าทั้งห้าตัวที่พันธนาการร่างของมู่เจียอีอยู่

ร่างกายของนางถูกแยกออกเป็นห้าส่วน โดยการดึงรั้งของม้าที่วิ่งไปคนละทิศทาง เจียอีเธอกรีดร้องออกมาเช่นกัน เมื่อรับรู้ได้ถึงบทลงโทษ เธอเจ็บปวดจนหมดสติไป เสียงสุดท้ายของเว่ยอ๋องตัวเธอก็ไม่ได้ยินว่าเขาพูดเช่นไร

“เฮือกกกก” เจียอีเด้งตัวขึ้นมาจากที่นอน

ทั่วทั้งตัวของเธอมีแต่เหงื่อที่ไหลราวกับเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ ด้านข้างมีป้าตงที่มองมาทางเธออย่างเป็นห่วง

“คุณหนู คุณหนูของป้า ตื่นขึ้นมาเสียที ป้าตกใจหมดเลยค่ะ” ป้าตงพุ่งเข้ามาสวมกอดเจียอีไว้

“เกิดอะไรขึ้นคะ หนูนอนไปนานเลยเหรอ” เธอถามออกมาอย่างมึนงง

“จะเย็นเที่ยงแล้วค่ะ ป้าจะเรียกรถพยาบาลอยู่แล้ว หากคุณหนูยังไม่ตื่นมา”

“หนูไม่เป็นอะไร ขอไปอาบน้ำก่อนค่ะ” เจียอียังหวาดกลัวความฝันไม่หาย

เธอนั่งแช่ตัวอยู่ในอ่างน้ำ พลางคิดเรื่องความฝันไปด้วย “เหมือนจริงเลย” เธออดที่จะขนลุกไม่ได้ มันเหมือนไม่ใช่ความฝัน แต่เหมือนว่าเธอได้ไปเป็นมู่เจียอีมาจริงๆ

ตลอดทั้งวันเจียอี ได้แต่นั่งคิดถึงเรื่องความฝันเมื่อคืนของเธอ จนไม่ได้ลุกออกจากห้องไปด้านนอกเลย ป้าตงได้แต่นำอาหาร ของว่างเข้ามาให้เธอด้านในห้อง กลัวว่าเธอจะเป็นอะไรไป เพราะไม่เคยนอนจนเรียกไม่ตื่นแบบนี้มาก่อน

“คุณหนูออกไปเที่ยวเล่นไหมคะ ป้าจะให้ลุงฟางเตรียมรถ” ป้าตงพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ค่ะ หนูอยากอยู่บ้าน ป้าตงมีงานอะไรก็ไปทำได้เลยค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไรแล้ว” เธอยิ้มกว้างเต็มใบหน้าเพื่อไม่อยากให้ป้าตงต้องมากังวลเรื่องของเธอจนไม่อาจจะปลีกตัวไปทำงานได้

“ถ้างั้น เย็นนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ”

“อาหารของป้าอร่อยทุกอย่าง ทำอะไรมาหนูก็กินทั้งนั้นค่ะ”

“ได้ค่ะ วันนี้ป้าจะทำมื้อใหญ่ให้เลยค่ะ”

พอป้าตงออกจากห้องไป เจียอีก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง เธอหันข้างนอนเล่นปิ่นมรกตในมือ “หรือเป็นเพราะปิ่น ฉันถึงได้ฝันเรื่องบ้าบอแบบนี้” เพียงแค่คิดถึงความฝัน ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านด้วยความกลัวออกมา