“มีอะไร ออกไปเลย” ฉันบอกเขาแล้วแอบมองเข้าไปด้านในห้องโชคดีหน่อยแม่กำลังวุ่นอยู่กับอาหารบนที่มันแทบไม่มีที่วางแล้ว
“กลัวอะไรขนาดนั้น” เจ๋งมองเหมือนไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะเผยรอยยิ้มแล้วขโมยหอมแก้มฉันไปหนึ่งที “มาแค่นี้แหละ ชื่นใจละ”
แล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปด้วยรอยยิ้ม ฉันกลัวแม่เห็นจนฉี่จะแตก ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้รู้ เพราะแม่ก็คงรู้อยู่บ้าง ฉันเชื่อว่าแม่ไม่มีทางปฏิเสธเจ๋งได้หรอก แม่ก็เอ็นดูเขาเหมือนกันเพียงแต่ตอนนี้มันอาจจะเร็วไป
ฉันเก็บผ้าเสร็จก็มานั่งทานข้าวกับพวกเขา แม่ก็ถามสารทุกข์สุขดิบของทุกคน ทว่าฉันกลับรู้สึกว่าเจ๋งเงียบลงกว่าปกติ แถมยังแอบมองฉันเหมือนกำลังกังวลใจกับอะไรบางอย่างด้วย
“แล้วน้องเป็นยังไงบ้างเจ๋ง เพิ่งเข้าปีหนึ่งใช่ไหม”
“ครับ มาเที่ยวกรุงเทพเพิ่งกลับเมื่อเช้า”
“น้องก็กลับไปอยู่บ้านคนเดียวเหรอ”
“ครับ ปิดเทอม” เจ๋งตอบเบา ๆ
ฉันรับรู้ได้ถึงความผิดปกติถึงแม้ว่าจะไม่ได้มองเขา
