ไม่รู้สึกคุ้นเคยเลยสักนิด
1174 Words
วันนี้อาจารย์หมอสุชาติมาตรวจอาการของอัญชิสาเมื่อเห็นว่าอาการทางร่างกายของเธอไม่มีอะไรเป็นห่วงแล้วอนุญาตให้เธอออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
“กลับไปอยู่บ้านก็อย่าเครียดนะครับ ทำใจให้สบายอย่าคิดอะไรมาก ผ่อนคลายให้มากที่สุดผมเชื่อว่าไม่นานคุณจะจำทุกอย่างได้ ถ้าระหว่างนี้มีอาการผิดก็รีบแจ้งนะครับ” อาจารย์หมอบอกกับคนไข้ที่ดูจะเครียดมากกับอาหารของคนเอง
“ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ”
“ขอบคุณนะครับอาจารย์”
“หมอซันก็ดูแลเธอดีๆ นะ อย่าให้เธอเอาแต่คิดเรื่องอดีตมากจนเกินไป ชีวิตเราต้องเดินไปข้างหน้า”
“ครับอาจารย์”
เมื่ออาจารย์หมอออกจากห้องไปแล้วอังคณาก็ช่วยเก็บของเพื่อจะเดินทางไปยังบ้านของหมอเอกอาทิตย์
“หมอซันคะ อัญขอกลับไปที่ห้องก่อนได้ไหมคะ”
“แต่เราตกลงกันแล้วนะครับอัญว่าคุณจะไปอยู่ที่บ้านของผมนะ”
“อัญอยากไปดูห้องของตัวเองก่อนค่ะ
“เดี๋ยวผมไปส่งที่หน้าหอนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หมอเอกอาทิตย์มาส่งสองสาวที่หน้าหอพักแล้วก็รออยู่ในรถส่วนอังคณาก็พาอัญชิสาเดินเข้าลิฟต์และไปยังห้องพักของเธอที่อยู่บนชั้นสี่
“นี่ห้องของอัญเหรอ”
“อือ นี่ห้องอัญ ติดกันก็เป็นห้องของอุ๋ม อัญอยากเอาอะไรไปเพิ่มไหม”
“อุ๋มเอาไรไปแล้วบ้าง”
“ก็พวกของใช้จำเป็น เครืองสำอางแล้วก็ชุดนอนกับชุดชั้นใน ส่วนชุดที่จะใส่อยู่ที่บ้านหมอซันอุ๋มไปซื้อให้ใหม่แล้ว”
“ทำไมต้องซื้อใหม่”
“ก็กางเกงพวกนี้อัญคงยังใส่ไม่ได้เพราะมันติดเฝือก อุ๋มเลยเลือกชุดที่มันใส่ง่ายๆ”
“ขอบใจมากนะแล้วอุ๋มจ่ายเงินไปเท่าไหร่แล้วเดี๋ยวอัญโอนเงินคืนให้นะ”
“ไม่ได้จ่ายเลยหมอซันเป็นคนจ่าย แล้วอัญจำรหัสเข้าแอปธนาคารได้เหรอ”
“จำไม่ได้หรอก ที่กลับมาที่ห้องก็อยากหาสมุดเงินฝากจะได้ไปติดต่อธนาคาร อุ๋มช่วยอัญหาหน่อยสิ”
“อัญนั่งรอเลยเดี๋ยวอุ๋มหาเอง”
“ปกติอัญชอบเก็บของของไว้ตรงไหนเหรอ อุ๋มรู้ไหม” อัญชิสาถามเพื่อนสนิทคนเดียวที่เธอไว้ใจเพราะอังคณาเอารูปที่ทั้งสองเรียนด้วยกันตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นให้ดูและไม่ว่าอังคณาจะพูดหรือบอกอะไรเธอก็พร้อมจะเชื่อทุกอย่าง
“เราสองคนชอบเก็บของไว้ที่ลิ้นชักของชั้นวางทีวี อัญลองเปิดดูสิ เดี๋ยวอุ๋มหาในตู้เสื้อผ้าให้”
เมื่อเพื่อนบอกแบบนั้นอัญชิสาเลยเปิดลิ้นชักดู หญิงสาวยิ้มเมื่อเห็นซองเอกสารขนาดเท่าเอสี่ เธอรีบเปิดข้างในนั้นเป็นสมุดบัญชีธนาคารและเอกสารสำคัญต่างๆ ทั้งสูติบัตรและเอกสารเกี่ยวกับการเรียนรวมถึงใบอนุญาตประกอบวิชาชีพพยาบาลหญิงสาวก็ยิ้มกว้าง
“ได้ของที่จำเป็นครบแล้วถ้างั้นเราก็กลับกันเลยไหม เดี๋ยวหมอซันเขาจะรอนานนะ”
“เดี๋ยวก่อนสิอุ๋ม”
“มีอะไรหรือเปล่า”
“อัญมีเรื่องอะไรจะถามอุ๋มสักหน่อย”
“ถามมาได้เลย”
“อัญกับหมอซันเป็นแฟนกันจริงๆ ใช่ไหม”
“ก็จริงสิทำถามอย่างนั้นล่ะ”
“ทำไมอัญไม่รู้สึกผูกพันอะไรกับเขาเลยล่ะ”
“ก็อัญกับเขาเพิ่งคบกันได้ไม่นานไงล่ะ เท่าที่อุ๋มรู้ก็น่าจะประมาณสองเดือนเองอาจจะยังไม่ผูกพันกันเท่าไหร่”
“แล้วหมอซันเขาเป็นคนยังไง”
“หมอซันเป็นคนนิสัยดีมาก ตั้งแต่เขามาทำงานที่โรงพยาบาลของเราอุ๋มก็ไม่เคยได้ข่าวว่าเขาคบกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ มีหมอกับพยาบาลหลายคนชอบเขานะแต่เขาก็ไม่สนใจใครเลย นอกจากหล่อแล้วเขาก็เป็นหมอที่เก่งมากๆ”
“อัญกับหมอซันคบกันถึงขั้นไหน”
“อัญกำลังจะถามอุ๋มว่าอะไรกันแน่”
“คืออัญอยากรู้ว่าอัญกับหมอซันนอนด้วยกันหรือยัง” อัญชิสาตัดสินใจถามออกไปเพราะจำไม่ได้เลยว่าความสัมพันธ์ของเธอกับหมอเอกอาทิตย์นั้นไปถึงขั้นไหนแล้ว
“ยักไม่ถึงขั้นนั้นหรอก เพราะอัญกับหมอซันก็แค่ไปทานข้าวเย็นด้วยกัน ยังไม่เคยไปเที่ยวไหนไกลๆ ด้วยกันหรือออกไปค้างด้วยกันเลย อุ๋มยืนยันได้เลยว่าอัญยังเป็นสาวบริสุทธิ์เหมือนเดิม”
“อัญค่อยโล่งใจหน่อยแล้วมันจะไม่น่าเกลียดเหรอที่ออัญจะไปอยู่บ้านเขา”
“ไม่หรอกคนเป็นแฟนกันก็ต้องดูแลกันอยู่แล้ว”
“หมอเขาจะไม่ทำอะไรอัญใช่ไหม”
“อัญอย่าคิดอะไรมากเลยตอนนี้อัญไม่สบายอยู่นะ หมอซันเขาเป็นสุภาพบุรุษพอเขาคงไม่ทำอะไรอัญหรอกน่า”
“อัญเริ่มกลัวแล้ว”
“แต่ถึงจะกลัวยังไงอัญก็ต้องย้ายไปอยู่ที่นั่นเพราะอยู่ที่นี่ตอนกลางวันก็ไม่มีใครดูแลไปอยู่กับหมอซันอุ๋มว่ามันน่าจะสะดวกดี ให้หายดีกว่านี้แล้วอยากจะกลับมาอยู่ที่นี่ก็ลองคุยกับหมอซันดู แต่อุ๋มว่าไม่น่าจะใช่เร็วๆ นี้หรอกเพราะตอนนี้ข้อเท้าอัญยังลงน้ำหนักไม่ได้”
“ถ้าอัญจำอะไรไม่ได้ตลอดขึ้นมาล่ะอุ๋ม อัญจะอยู่บ้านเขาตลอดไปเหรอ อัญเกรงใจหมอซันนะ"
“ถึงตอนนั้นเราค่อยว่ากันอีกที ถ้าอัญจำอะไรไม่ได้จริงๆ มันก็ไม่ใช่ปัญหานะเพราะอัญยังใช้ชีวิตตามปกติได้ อุ๋มว่าถ้าข้อเท้าของอัญหายดีแล้วก็น่าจะกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลได้”
“ตอนนี้คนในแผนกคงต้องทำงานกันหนักขึ้น”
“อย่าห่วงเลยตอนนี้มีพยาบาลแผนกอื่นโยกมาช่วยและเห็นว่าเดือนหน้าเขาจะรับพยาบาลเพิ่มอีกแผนกละสองคน”
“เพราะอัญหรือเปล่าทำให้โรงพยาบาลต้องรับคนเพิ่ม”
“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกเพราะอุ๋มถามหมอธีรกานต์เขาบอกว่ามีนโยบายจะรับพยาบาลเพิ่มอยู่แล้วเพราะตอนนี้คนไข้ของโรงพยาบาลเราค่อนข้างเยอะ”
“อัญขอโทษนะที่ทำให้ทุกคนในแผนกเดือดร้อน” อัญชิสารู้สึกผิดที่ตนเองทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อน
“อย่าพูดอย่างนั้นสิอัญเรื่องนี้มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอก อุ๋มว่าอัญทำใจให้สบายเถอะนะแล้วมีอะไรจะถามอีกไหมละ อุ๋มว่าหมอซันรอนานแล้ว”
“ตอนนี้ไม่รู้จะถามอะไรแล้ว”
“ถ้านึกอะไรได้ก็โทรถามได้ตลอดเลยนะ”
“ขอบใจมากจ้ะอุ๋ม”
เมื่อเก็บของที่ของสำคัญและคุยกับเพื่อนเสร็จแล้วอัญชิสากับอังคณาก็พากันลงมายังก็พากันลงมาหาหมอเอกอาทิตย์ที่จอดรถอยู่หน้าหอพัก
- Writer
