ทานข้าวเสร็จ พลอยไพลินยืนส่งพ่อกับแม่ขึ้นรถ เพราะท่านทั้งสองจะออกไปที่ร้าน
พอพ้นท้ายรถของพวกท่าน เธอจึงเดินขึ้นบ้านเพราะกะจะไปนอนต่อ
เหมือนเธอเมาค้าง มันง่วงอยู่ตลอดเวลา ข้าวยังกลืนแทบไม่ลง
เปิดประตูเข้าห้องไป กลับต้องตกใจเมื่อเจอใครบางคนมานอนอยู่บนเตียงของเธอ สภาพไม่ต่างจากที่เธอเห็นเขาเมื่อเช้า มีบ็อกเซอร์ตัวเดียว
“พี่วิน! พี่เข้ามาในห้องของพลอยทำไมคะ” เพิ่งบอกไปหยก ๆ ว่าอย่าพาเธอเข้าห้องของเขา แล้วดูเขาทำสิ
“ก็เธอไม่ได้บอกนี่ว่าห้ามให้ฉันเข้าห้องของเธอ” ในเมื่อไม่อยากไปนอนห้องเขา ได้ เดี๋ยวเขามานอนห้องของพลอยไพลินเอง
“พี่วิน...” พลอยไพลินเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ความจริงเขาน่าจะรู้ แต่แสร้งทำไม่สนใจมากกว่า
“แล้วพี่จะอยากเข้าห้องของพลอยทำไมคะ ทำไมไม่อยู่ห้องของตัวเอง”
“หวงว่างั้น?”
“...”
“เธอกำลังหวงพื้นที่ใส่ลูกชายเจ้าของบ้านอยู่นะ หรือคิดว่าตัวเองเป็นลูกสาวคน
