คลั่งรักน้องสาวนอกไส้

คำสัญญา

แนะนำตัวละครหลัก



รามัญ (คุณราม) พีระพัฒนกุล ประธานบริหารบริษัทพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่อย่างพีระพัฒน์เรียลตี้กรุ๊ป วัย 41 ปี

พีรยา (นัตตี้) วัย 18 ปี บุตรสาวของรามัญ ผู้มีรอยยิ้มสดใสและแววตาคล้ายผู้เป็นแม่ที่จากไป

ณัชชา เลขาฯ ของรามัญ วัย 38 ปี เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ที่สวยไม่แพ้สาวแรกรุ่น แต่ความสวยของเธอก็ทำให้เธอนั้นถูกลวนลามจากเจ้านายอยู่บ่อยครั้ง จนตัดสินใจลาออกจากงานที่เก่าแล้วมาสมัครงานที่ใหม่ ซึ่งนั่นก็คือบริษัทของรามัญ

ภูรวิช (ภู) บุตรชายเพียงคนเดียวของณัชชา วัย 22 ปี เขามักถูกเพื่อนในกลุ่มแย่งกันจีบผู้เป็นมารดา และมักถูกเปรียบเทียบว่ามารดาของเขาน่าจะเป็นพี่สาวของเขาเสียมากกว่า

ตอนที่ 1

“นัตตี้!!! หนูทำอะไรอยู่ เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก ฝนตั้งเค้าแล้วนะลูก” เสียงตะโกนของผู้เป็นบิดาดังขึ้นจากบริเวณหน้าบ้าน ขณะที่เขากำลังขนกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ใส่ท้ายรถอย่างเร่งรีบ ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองบนฟ้า และเห็นถึงความหม่นเทาของก้อนเมฆที่พร้อมจะเทน้ำลงมาได้ทุกเมื่อ รามัญต้องไปส่งลูกสาวอันเป็นที่รักให้ถึงรั้วมหาวิทยาลัย ก่อนจะรีบเดินทางไปต่างจังหวัด ซึ่งอาจจะต้องใช้เวลาอยู่ที่นั่นสองถึงสามวัน

“ไม่สายหรอกค่ะพ่อ” เสียงหวานตอบกลับมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ทำให้รามัญส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

“วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ ยังไงหนูก็ควรไปถึงเช้า ๆ นะ “

ประตูรถข้างคนขับถูกเปิดออก บุตรสาวก้าวเข้ามานั่งข้าง ๆ ผู้เป็นบิดาในชุดนักศึกษาใหม่เอี่ยม เสื้อนักศึกษาแขนสั้นสีขาวสะอาดถูกสวมทับด้วยกระโปรงพลีทสั้นเหนือเข่าเกือบสองนิ้ว

เรียวขาสวยของบุตรสาวถูกปกปิดด้วยถุงเท้าสีขาว แต่มันก็สูงขึ้นมาเพียงแค่ข้อเท้าเท่านั้น ทุกองค์ประกอบของเครื่องแบบที่ควรจะดูสุภาพกลับถูกปรับเปลี่ยนให้ดูมีสไตล์และแอบแฝงความเซ็กซี่ไว้อย่างลงตัว รามัญมองดูการแต่งกายของลูกสาวแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากทักท้วง ถึงแม้จะรู้ดีว่า...มันไม่มีประโยชน์ก็ตาม!

“แต่งตัวผิดระเบียบแบบนี้ระวังรุ่นพี่จะหมั่นไส้เอานะ”

“หนูก็แต่งตามระเบียบทุกอย่างนี่คะพ่อ..” เด็กสาวเอ่ยตอบ เพราะเธอเพิ่งจะยืนพิจารณาตัวเองหน้ากระจกเมื่อสักครู่อย่างพิจารณาว่ามันถูกต้องแล้วทุกอย่าง ยังไงวันนี้ก็ขอให้ได้แต่งตัวสวย ๆ สักวันเถอะ เพราะนี่คือการก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยวันแรกของเธอ!

“ไปค่ะหนู พร้อมแล้ว” เธอยิ้มกว้างให้ผู้เป็นบิดา สิ้นเสียงหวานของบุตรสาว รถหรูก็ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากบ้านหลังงาม

“พ่อกลัวหนูจะสายจังเลย ไม่รู้ว่าจะเจอฝนจะข้างหน้าหรือเปล่า ดูสิ!!!..มันครื้มมาโน่นแล้ว” เสียงของผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นขณะที่รถของเขากำลังเคลื่อนรถออกจากซอยหน้าหมู่บ้านเพื่อเข้าสู่ถนนสายหลัก

“วันแรก คงยังไม่ได้เรียนจริงจังหรอกค่ะพ่อ ส่วนใหญ่ก็แค่ไปฟังอธิการบดีพูดเรื่องกฎระเบียบ แล้วก็รับคู่มือนักศึกษาเฉยๆ พ่อไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”

”หนูรู้ได้ยังไง... หืม์? ทำไมถึงมั่นใจนักว่าอาจารย์จะยังไม่เริ่มสอน” รามัญเลิกคิ้วสูงด้วยความสงสัย

นัตตี้วางศอกบนที่พักแขนภายในรถอย่างสบายใจ ก่อนจะนั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างผ่อนคลาย ต่างจากผู้เป็นบิดาที่กำลังเร่งรีบเพราะกลัวจะไปไม่ทันเวลานัดหมาย

“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกค่ะพ่อ ถ้าเราเจอฝน ทุกคนก็ต้องติดฝนเหมือนกันหมดนั่นแหละค่ะ”

“แล้วหนูต้องเข้าปฐมนิเทศกี่โมงล่ะ”

“สิบโมงเช้าคะ” นัตตี้ตอบ รามัญเหลือบมองนาฬิกาบนหน้าปัดอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ายังเป็นเวลาแปดโมงเศษ ๆ เขาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ถึงลูกสาวจะไม่เร่งรีบเท่าไหร่ แต่เขาเองก็ยังคงรีบอยู่ดี เพราะนัดเลขาฯ คนใหม่เอาไว้ให้ไปเจอกันที่ต่างจังหวัด

“แต่ถ้าหนูไปสายวันแรก รุ่นพี่อาจจะหมายหัวเอาก็ได้นะ” ผู้เป็นบิดาพยายามปลุกความกระตือรือร้นในตัวลูกสาว

“โอ๊ย!!! พ่อ! เพิ่งจะแปดโมงเองนะคะ”

รถซีดานคันหรูที่เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าท่ามกลางสายฝนที่เริ่มเทลงมา เสียงหวอของรถพยาบาลที่ดังแผ่วมาจากเส้นทางหลัก ทำให้ความเงียบสงบในรถสลายไปทันที

“ไม่ต้องรีบหรอกค่ะ ยังไงหนูก็ว่าพ่อไปถึงก่อนเวลาอยู่แล้ว” เด็กสาวจัดทรงผมที่บรรจงม้วนปลายให้เข้าที่ ก่อนจะหันไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมถ่ายเซลฟี่กับภาพบรรยากาศด้านนอกที่ฝนกำลังเริ่มโปรยปราย

ผู้เป็นบิดาหันมามองลูกสาว เขาสวมเสื้อเชิ้ตสบาย ๆ และมีแววตาอ่อนโยน เขาไม่ตอบคำถามใด ๆ เพียงได้แต่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันไปจ้องท้องมองถนนที่เปียกปอน

“บรรยากาศน่านอน ไม่น่าจะเป็นวันเปิดเทอมวันแรกเลย” พีรยาพึมพำ

การที่รามัญขับรถเองในวันที่เขาต้องไปต่างจังหวัด มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขารู้ดีว่าในคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลนั้น มีคนขับรถที่พร้อมรับใช้มากมาย แต่เขาก็ไม่เคยเรียกใช้ใครเลยสักคน

“พ่อไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นก็ได้ค่ะ! หนูรู้ว่าพ่อเป็นห่วงหนูมาก ช่วงที่พ่อไม่อยู่ ให้ลุงชาญไปรับรับส่งหนูก็ได้” รัญมัญเหลือบตามองลูกสาว ดวงตาของเขามีความรู้สึกบางอย่างที่หนักอึ้ง และเต็มไปด้วยความห่วงใย

“เดี๋ยวพ่อจะกำชับลุงชาญอีกที”

“ลุงชาญใจเย็นและก็ขับรถดีที่สุดแล้วค่ะ ถ้าคุณพ่อยังห่วง ก็ให้คุณย่าไปด้วยก็ได้นี่คะ”

“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกลูก คุณย่าไปไหนไม่ค่อยไหวแล้ว” รามัญพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความทรงจำอันยาวนาน...

เขาถูกตัดขาดจากครอบครัวเมื่อครั้งอดีต เพราะรามัญเลือกที่่จะรับผิดชอบอยู่กินกับวิมลวรรณภรรยาของเขา จนกระทั่งเธอเสียชีวิตหลังคลอดพีรยาบุตรสาว

หลังจากสูญเสียภรรยา รามัญจึงยอมกลับเข้าไปบริหารงานในบริษัทอีกครั้ง และได้ขึ้นเป็นประธานอย่างเต็มตัวหลังจากผู้เป็นบิดาเสียชีวิต

ถึงแม้ในคฤหาสน์ของครอบครัวจะมีคนขับรถมากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่รามัญไม่เคยละเลย ก็คือการขับรถไปส่งบุตรสาวด้วยตัวเองในทุก ๆ เช้า นี่คือพันธสัญญาที่เขาให้ไว้กับวิมลวรรณว่าเขาจะดูแลบุตรสาวอย่างดีที่สุด ตราบจนลมหายใจสุดท้าย

“หนูรู้มั้ย...การที่พ่อได้ไปส่งหนู ทุก ๆ วัน มันคือ เวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันนะลูก” เขาเอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกไปถึงเรื่องราวในอดีต

สาเหตุที่รามัญตัดสินใจแยกตัวออกมาจากตระกูลทันทีหลังสมรสกับวิมลวรรณ เพราะบิดามารดาของเขายืนกรานต่อต้านความสัมพันธ์ของเขาและภรรยา พวกท่านไม่อาจยอมรับการที่วิมลวรรณตั้งครรภ์ก่อนสมรส และเชื่อว่าเธอหวังจะใช้สถานะเข้าครอบครองทรัพย์สินของตระกูล

รามัญยอมตัดขาดจากวงศ์ตระกูล และเลือกความรักและความรับผิดชอบมากกว่าทรัพย์สินเงินทอง เขาใช้ชีวิตร่วมกับวิมลวรรณอย่างมีความสุขในบ้านหลังเล็ก ๆ จนกระทั่งเธอจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

เมื่อสูญเสียภรรยาไปแล้ว รามัญจึงยอมกลับเข้าสู่สมรภูมิธุรกิจของครอบครัวอีกครั้งและการกลับไปครั้งนั้นก็ไม่ใช่เพื่อรับมรดก แต่เป็นการกอบกู้วิกฤตของบริษัท หลังจากที่บิดาของเขาทำธุรกิจผิดพลาด

รามัญใช้เวลาอยู่นานหลายปีในการฉุดรั้งอาณาจักรที่กำลังจะล่มสลายให้กลับมาผงาด เขากลายเป็นประธานบริษัทที่นำพาองค์กรกลับมามีกำไรและติดลมบนอย่างที่ใคร ๆ ต่างกล่าวขาน

กว่าที่รามัญจะสามารถกอบกู้สถานการณ์เลวร้าย และทำให้บริษัทกลับมายืนหยัดอย่างมั่นคงได้ถึงทุกวันนี้ เขาต้องทุ่มเทชีวิตและมันสมอง ให้กับการทำงานจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน แต่ท่ามกลางความสำเร็จทางธุรกิจอันยิ่งใหญ่

มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาจะไม่ยอมแลก นั่นคือการดูแลบุตรสาวเพียงคนเดียวให้ดีที่สุด และการขับรถไปส่งลูกสาวในทุก ๆ เช้า จึงไม่ใช่เพียงหน้าที่ แต่เป็นสัญญาที่เคยให้ไว้กับภรรยาของเขาก่อนที่เธอจะเสียชีวิตหลังคลอดพีรยาได้เพียงสองวัน