หน้าที่หลักของเลขาท่านประธาน
บทที่ ๑
‘คนจนแบบเรา จะมีชีวิตที่สวยหรูได้ก็ต้องพึ่งสองมือสองเท้า สองแขนสองขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าสองมือสองเท้า สองแขนสองขา จะสามารถทำให้เราอยู่ดี สุขสบายได้เสมอไปซะเมื่อไหร่ละ จริงมั้ย?’
ข้อความถูกโพสต์ลงเพจส่วนตัวอย่างปกติเช่นทุกวัน เริ่มแรกมันก็แค่การสร้างเพจระบายอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจ ของผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ที่ชีวิตอาภัพ จากนักศึกษาปริญญาตรีที่จบใหม่หมาด ๆ เดินสมัครงานที่ไหนก็ไม่มีใครรับ เพราะไร้ประสบการณ์ จนต้องไปสมัครเป็นสาวโรงงานยืนขาแข็งสิบกว่าชั่วโมงทำโอที แต่ก็เหมือนโชคชะตาเล่นตลก เพราะเข้าไปทำงานได้เพียงหนึ่งเดือนยังไม่ทันที่เงินเดือนจะออก โรงงานนั้นก็ปิดกะทันหันไร้ร่องรอยและไร้หน้าตาของเงินเดือน
จนเธอต้องเดินตากแดด ตากฝนหางานใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้ได้งานเป็นพนักงานร้านสะดวกซื้อในหมู่บ้านเล็ก ๆ ปัดกวาด เช็ดถู คิดเงินจนขาแทบเป็นตะคริวแลกเงินเดือน
