เหมราชเดินออกมาด้านนอกอย่างหงุดหงิด เขาเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง กำลังคิดว่าควรจะตามไปอธิบายเรื่องทั้งหมดให้วราลินฟังไหม เพราะคำพูดที่เอ่ยออกมาตัวเขาไม่ได้คิดแบบนั้นสักนิด
มันอยู่ในสถานการณ์ที่กลัวเสียฟอร์มกับเพื่อนมากกว่า แต่ตอนนี้เขากลับกลัวเสียเธอไปต่างหาก เขายังคงเดินวนเวียนอยู่แบบนั้นจนเมฆเดินออกมา
"กูจะไปคุยกับเมียกูก่อน ป่านนี้ก็คงโกรธให้กูไม่น้อยเหมือนกัน ไม่น่าปากดีเลยมึง"
เมฆาพูดแล้วก็เดินออกไป ทิ้งให้เหมราชยืนนิ่งกับการกระทำของตัวเอง
"หึ ปากดีจริงๆนั่นแหละกู"
เหมราชพูดก่อนจะเดินไปยังลิฟต์เพื่อกลับขึ้นห้อง พอเปิดประตูเข้ามาเขาก็ไม่เห็นชามซุปเมื่อเช้าแล้ว นั่นหมายถึงคนตัวเล็กคงขึ้นห้องมาแล้ว เขาเดินไปหยุดที่หน้าประตูห้องของวราลิน นิ้วเรียววางลงบนบานประตู ก่อนจะพูดออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา
"ขอโทษนะวราลิน"
คำพูดถูกเอ่ยออกมา ก่อนที่เหมราชจะหันหลังให้ประตู แล้วเดินตรงไปที่ห้องขอ
