คุณอาเหมราช

9. ปากดีจนได้เรื่อง

วราลินเดินกลับมายังห้องพักของพนักงาน เธอคิดว่าจะบอกต้นกล้าเรื่องที่เธอจะไปทำงานที่อื่น เพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นห่วง

"ทำอะไรอยู่ตรงนี้มึง"

ดินถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนนั่งเหม่อลอย

"เปล่าแค่หลบเข้ามานั่งพักน่ะ"

"มีอะไรหรือเปล่า หรือเรื่องที่ทางนั้นยังตามอยู่"

ดินถามอีกครั้งเพราะยังเห็นคนเหล่านั้นวนเวียนที่มหาลัย

"หลายเรื่องอ่ะแก เดี๋ยวรอกล้ามาจะเล่าให้ฟังแล้วกัน ขี้เกียจเล่าหลายรอบ"

"อืม เอาแบบนั้นก็ได้ แล้วกินอะไรหรือยัง"

"กินแล้วใครจะปล่อยตัวเองหิวล่ะ"

เธอตอบออกไปพร้อมกับยิ้มออกมา แต่ดินก็รู้ดีว่าอีกคนกำลังปกปิดความรู้สึกเอาไว้อยู่ วราลินก็ชอบเป็นแบบนี้ ทำเพื่อคนอื่นจนลืมนึกถึงตัวเอง

ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักก็เดินออกจากห้อง ต้นกล้าที่กำลังจะแวะมาพักก็เจอเข้าพอดี

"อ้าว กูนึกว่าพวกมึงอยู่ข้างนอกไม่งั้นก็เข้ามานานแล้ว"

"มาพอดี รินมันมีเรื่องจะคุยกับเราอยู่มันบอกว่ารอมึง"

ดินพูดขึ้นจึงให้ทั้งสามหามุมคุยกันที่ทางเดิน โดยที่ไม่รู้ว่าแสนชัยกำลังเดินมาตามวราลินไปดูคอมในห้องของเจ้านาย เพราะเมื่อวานเขามัวแต่ยุ่ง เลยลืมที่รณชิตบอก แสนชัยยืนฟังอยู่ที่มุมกำแพง

"มีอะไร หรือว่าทางนั้นรู้ว่ามึงอยู่ที่นี่แล้ว"

"คงไม่นานหรอก กูไม่อยากแต่งงานจริงๆ จะทำยังไงดีวะ"

วราลินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวล ต้นกล้าลูบหัวคนตัวเล็กอย่างเห็นใจ

"มึงไม่ต้องห่วง กูไม่ยอมปล่อยคนของพ่อเลี้ยงมึงมาจับมึงไปได้แน่ ยังไงตอนนี้มึงก็อยู่ที่นี่ไปก่อน ไม่มีใครกล้ามาฉุดมึงที่นี่หรอกเชื่อกู"

ต้นกล้าพูดขึ้น แต่ยังไม่ทันทีจะได้พูดอะไรต่อเสียงจากฝั่งกำแพงก็ดังขึ้น

"พี่แสนมายืนทำอะไรตรงนี้"

"ยืนอะไรกูไม่ได้ยืนกูมาตามหาคุณริน มึงเห็นไหมคอมห้องนายเสียจะให้ไปดูหน่อยกูเดินหาจนทั่วก็ไม่เจอ"

แสนชัยพูดขึ้นยาวเหยียด เพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเขายืนแอบฟัง วราลินเดินออกมาพร้อมกับพูดขึ้น

"รินอยู่นี่คะ พอดีแวะมาแอบพักนิดหน่อย"

"อ่อ พักได้ครับ พักต่อก็ได้ค่อยไปดูคอมให้นายทีหลังก็ไม่เป็นไร"

"พี่แสนพูดแบบนี้เหมือนว่ารินเลยนะคะ สงสัยต้องรีบไปแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่แสนจะเอารินไปเม้ามอยซะก่อน"

วราลินพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มใส่แสนชัย ทำเอาอีกคนยิ้มเขินกับความเลิ่กลั่กของตัวเอง ที่ถูกจับได้ว่าแอบยืนฟัง วราลินตรงไปซ่อมเครื่องซีพีในห้องทำงานของเหมราช เธอรู้สึกโล่งที่เขาไม่อยู่ในห้อง

เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นเธอกับเขาก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย แม้จะถูกเรียกให้พาสาวๆไปให้ แต่เธอก็ไม่อยู่รอเจอเขาในยามที่เขาเสร็จกิจ เธอมักจะอ้างเรื่องงานตลอด

"โทษที่นะน้องริน เมื่อวานยุ่งไปหน่อยเลยลืมไปว่านายสั่งไอ้ชิตไว้ ส่วนมันก็มาสั่งพี่ต่อ ลืมกันเป็นทอดๆเลย"

"ไม่เป็นไรค่ะวันนี้ก็ดีแล้ว นายพี่ไม่อยู่ด้วย"

"ไม่อยากเจอหน้านายเหรอครับ"

"รินเป็นลูกจ้างจะคิดแบบนั้นได้ไงล่ะค่ะ"

วราลินพูดแค่นั้น เธอก็หันไปสนใจงานตรงหน้าต่อ ไม่นานเธอก็ทำท่าลุกขึ้นทั้งที่อุปกรณ์ยังวางกระจัดกระจายอยู่

"มีอะไรครับ บอกพี่ก็ได้พี่จะไปเอาให้"

"รินอยากได้อะไหล่ตัวนี้ค่ะมันเก่าแล้วต้องเปลี่ยน"

"งั้นรออยู่นี่แหละครับพี่ไปเอาให้ รับรองไม่นาน"

แสนชัยหยิบอะไหล่ในมือเล็กก่อนจะรีบเดินออกไปวราลินยิ้มเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงใต้โต๊ะทำงานอีกครั้ง

"ริน ริน แกอยู่ในนี้หรือเปล่า"

"อยู่มีอะไรเหรอนที"

นทีเดินอ้อมเข้ามาตามเสียงก็พบว่าวราลินนั่งอยู่ที่พื้น เลยนั่งลงข้างๆเพื่อน ก่อนจะเอ่ยถามถึงเรื่องที่คนของพ่อเลี้ยงยังคงวนเวียนอยู่ วราลินเล่าเรื่องราวให้นทีฟังเหมือนที่เล่าให้อีกสองคนฟัง

อีกด้านในไนต์คลับเหมราชและเพื่อนกำลังดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน เขาเรียกสาวๆเข้ามาให้ความสุขถึงที่ซึ่งต่างจากทุกครั้ง มีเพียงเมฆที่ไม่สนใจสาวๆพวกนี้ ที่เหมราชทำแบบนี้ ก็เพราะเขาพยายามเอาตัวเองออกจากความคิดบ้าๆในหัว

เพราะยิ่งคิดยิ่งนึกถึงเขาก็หงุดหงิดและทรมานเป็นอย่างมาก นี่จึงเป็นสิ่งที่เขาคิดออกเพียงทางเดียวในตอนนี้ ก่อนจะพากันไปต่อที่ห้องทำงาน พร้อมกับสาวสวยเซ็กซี่หลายคน โดยที่ไม่รู้ว่าวราลินอยู่ในห้อง

เสียงดื่มกินและเสียงครางของสาวๆดังขึ้น เมื่อถูกสัมผัสจากริมฝีปากหนาที่ดูดเม้มเนินเขาอย่างเมามัน วราลินยังคงนั่งนิ่งมองส่วนประกอบในมือ ด้วยใจที่สั่นไหว นทีอยากจะลุกขึ้นไปให้เห็นกับตาว่าเมฆทำเรื่องพวกนี้ด้วยหรือเปล่า

แต่ก็ถูกมือเล็กของวราลินดึงเอาไว้ พร้อมกับเสียงที่พูดขึ้นด้านนอกจนทั้งคู่ต้องนั่งนิ่งฟังเรื่องราวที่เกี่ยวกับวราลิน

"ไอ้เหม น้องรินไปไหนวะกูไม่ค่อยเห็นเลยเดี๋ยวนี้ อย่าบอกว่ามึงกินไปแล้วเลยเขี่ยทิ้งนะมึง"

ณภัทรพูดขึ้นเสียงดังเพราะบวกกับความเมาที่มี วราลินและนทีตั้งใจฟังโดยไม่ขยับเขยื้อน

"กินห่าอะไร กำลังเข้าได้เข้าเข็มดันได้สติซะก่อน แถมทุกวันนี้ยังหลบหน้ากูอีกต่างหาก ไม่ยอมให้กูเจอหน้าเลย"

"แบบนี้ก็แห้วดิวะ" ณภัทรพูดขึ้น

"คนอย่างกูไม่ยอมแห้วหรอก ปล่อยให้ตายใจไปก่อนแล้วค่อยตะครุบทีหลัง"

"มึงนี่สุดจริง ไม่สงสารเด็กมันเหรอวะ ดูน่ารักดีออกเหมาะเป็นแม่ของลูกจะตาย"

เมฆพูดขึ้นบ้าง แต่คำตอบที่ได้ทำเอาวราลินนิ่งอึ้ง

"สงสารทำไม ได้ขึ้นเตียงกับกูก็ถือว่าที่สุดของชีวิตแล้ว กูไม่เคยต้องอดทนขนาดนี้มาก่อนเลยนะมึง วันไหนที่กูได้กินจะจัดให้หนักเลย"

"บอกกูด้วยนะว่าเด็ดป่าว แต่ถ้ามึงไม่โอก็สงต่อให้กูได้นะมึง"

ณภัทรพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ

"ต้องรอดูว่าจะเด็ดแค่ไหน แต่ถ้าไม่ก็รอบเดียวจบ"

เหมราชพูดขึ้นก่อนจะพากันหัวเราะออกมาอย่างสนุกปาก เพราะทั้งดื่มมากและอารมณ์ที่หงุดหงิดที่เอาแต่นึกถึงอีกคน ทั้งที่เธอก็ไม่เคยจะสนใจเขาเลย อาการของคนปากพล่อยพูดเพราะเผลอปากจึงเกิดขึ้นโดยไม่คิด

แต่จู่ๆลูกน้องคนสนิทก็เปิดประตูเข้ามาจนทั้งหมดตกใจ เหมราชหันมาตวาดใส่ลูกน้องที่ทำเขาเสียอารมณ์ ทั้งที่กำลังดูดเนินเนื้อตรงหน้าอยู่

"มีอะไรวะไอ้แสน!"

"ขอโทษครับนาย ไม่คิดว่านายจะกลับเข้ามาเร็วขนาดนี้ ผมเอาอะไหล่มาให้คุณรินน่ะครับ เธอซ่อมคอมให็นายอยู่"

ทันทีที่แสนชัยเดินอ้อมไปที่โต๊ะ เหมราชก็หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสามเงียบลงไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงแสนชัยที่ไม่รู้เรื่องเท่านั้นที่พูดคุยกับวราลินและนที

"ใช้ได้ไหมครับคุณริน คุณนทีก็อยู่ด้วยเหรอครับ"

"ได้ค่ะพอดีเลย เรียบร้อยแล้วนะคะ รินขอตัวเลยแล้วกันไปเถอะที"

วราลินเก็บเครื่องมือใส่กล่องก่อนจะลุกขึ้นยืน โดยมีนทีถือกล่องอุปกรณ์ให้ เหมราชมองคนตัวเล็กที่ดูมีสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ใดทั้งนั้น ใจเขาก็เหมือนจะหล่นวูบลงที่พื้นแล้ว

เขารีบผลักคนที่นั่งคร่อมอยู่บนตักออกทันที ไม่ต่างจากเมฆาที่ยืนขึ้นมองคนของตัวเองนิ่ง เขาใจหายกับสายตาของนทีไม่ต่างจากเหมราชที่รู้สึกตอนนี้แน่ โชคยังดีที่เขาไม่ได้พูดอะไรมาก

วราลินเดินออกมาจากโต๊ะทำงานของเหมราช ชายหนุ่มทั้งสามต่างก็มองเป็นตาเดียว วราลินส่งยิ้มเล็กน้อยให้กับเพื่อนของเจ้านาย

"ไม่คิดว่าน้องรินจะอยู่ในนี้นะครับ"

"รินเองก็ไม่คิดว่าจะต้องมาทำงานในห้องนี้เหมือนกันค่ะ ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้ายนะคะ ที่เข้ามาทำงานวันนี้ทั้งที่เครื่องเสียตั้งแต่เมื่อวาน"

วราลินพูดพร้อมกับยิ้มออกมา แต่สายตาเธอกลับจ้องอยู่ที่คนที่นั่งอยู่ตรงกลาง เหมราชมองคนตัวเล็กนิ่ง เขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกแบบไหน ทั้งใจหายและกลัวจนสับสนไปหมด

"วราลิน เธอ" เหมราชพูดเพียงแค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ

แต่กลับเป็นวราลินที่เป็นฝ่ายพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นเชียบ จนคนฟังนั้นตัวชา

"จะถามว่าได้ยินหรือเปล่าใช่ไหมคะ ทุกคำค่ะ แต่ช่างมันเถอะเพราะรินชินกับคำพูดพวกนี้แล้ว รินพักห้องเดียวกับคุณอา ยังไงก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะเจอคนพูดแบบนี้ คุณอาพูดขึ้นเองแบบนี้ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ"

"น้องรินอย่าถือสาคนเมาเลยนะ สองคนนี้มันก็พูดสนุกปากไปงั้น ไม่ได้คิดจริงจังหรอก ไอ้เหมมันหวงรินจะตายมันไม่มีทางยกให้ใครหรอก"

เมฆาพูดขึ้น วราลินส่งยิ้มให้ก่อนน้ำเสียงเย็นจะเปร่งออกมา

"รินเข้าใจค่ะว่าคนเมาบางทีก็มักพูดจาไม่คิดออกมา แต่ส่วนมากก็มักพูดตามที่คิดนะคะ รินไม่เก็บมาใส่ใจหรอกค่ะ ถ้าทนไหวรินก็อยู่ต่อแต่ถ้าไม่ไหวก็ไปแค่นั้น"

วราลินเอ่ยจับก็หันหน้าไปทางประตู ก่อนจะก้าวเดินออกไป แต่เหมราชก็พูดส่งเสียงดังขึ้นมาเสียก่อน

"ฉันเคยบอกเธอแล้วใช่ไหมว่าไม่มีทางออกจากที่นี่ได้ ถ้าเธอยังพูดแบบนี้อีกฉันจะไม่ให้อิสระเธอเลย"

วราลินหันกลับมายิ้มใส่คนตัวโตพร้อมกับจ้องหน้าไม่หลบตา

"ทำไมคะคุณเหมราช คุณจะมัดฉันไว้บนเตียงสนองความใคร่จนอิ่ม แล้วก็โยนให้เพื่อนหรือลูกน้องอย่างนั้นเหรอ"

เหมราชแทบกระอักเลือดออกมากับคำพูดนี้ เขายืนนิ่งมองหน้าหญิงสาวที่จ้องเขาเขม็งเช่นกัน ต่างกันก็แค่วราลินยกยิ้มที่ริมฝีปากเล็ก ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเพื่อน โดยทิ้งให้สามหนุ่มนั่งเงียบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

"ทำไมคุณรินถึงพูดอะไรแบบนี้ล่ะครับ ไม่น่ารักสมกับเป็นคุณรินเลย"

"แสนทำไมมึงไม่บอกว่าวราลินอยู่ในนี้วะ"

ณภัทรพูดขึ้น ทำให้แสนชัยขมวดคิ้วก่อนจะตอบออกไป

"เอ้า! คุณณภัทรผมจะไปรู้ได้ไงล่ะว่าพวกคุณจะมาดื่มต่อที่นี่ เห็นทุกทีก็แยกย้ายที่ไนต์คลับกันทุกครั้ง แต่ผมว่าที่คุณรินเป็นแบบนี้คงเพราะเรื่องนั้นแน่ๆ"

"เรื่องอะไรไอ้แสน วราลินมีปัญหากับใคร"

เหมราชหันมาถามขึ้นทันที ทำเอาเพื่อนอีกสองคนหันมามองหน้ากันอัตโนมัติ คนที่พึ่งบอกจะฟันแล้วทิ้งกลับสนใจเรื่องของเหยื่อซะงั้น

"ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับใครที่นี่หรอกครับ นอกจากสาวๆ ของนายที่รู้ว่าเธอพักอยู่กับนาย แต่เท่าที่ได้ยินมาคุณรินเธอไม่สนเรื่องนี้เลยสักนิด"

"ไม่สนเรื่องนี้ แล้วมีเรื่องอะไรที่ใหญ่กว่าการเหน็บแนมของผู้หญิงอีก"

เมฆาถามขึ้นบ้าง เหมราชจ้องหน้าลูกน้องเขม็งเพื่อให้พูดต่อ

"พอดีวันนี้ก่อนมาที่นี่ ผมเดินผ่านได้ยินกลุ่มเพื่อนของคุณรินคุยกัน เรื่องที่คุณรินขาดจ่ายค่าเทอมแล้วบอกจะพักการเรียนไว้ แม้เพื่อนๆอยากช่วยแต่เธอไม่ยอมให้ช่วย"

"งั้นมึงก็จ่ายให้เด็กมึงเลยไอ้เหม"

ณภัทรพูดขัดขึ้น จนเหมราชมองตาดุทำให้ต้องเงียบปากลง

"ต่อนะครับ เรื่องนั้นคุณรินเธอก็คงไม่เครียดเท่าไหร่ แต่ผมว่าอย่างหลังมากกว่าที่ทำให้เธอเครียด"

แสนชัยเว้นวรรคดื่มน้ำก่อนจะพูดต่อ

"ก็คือเรื่องที่เธอหนีการแต่งงานมาต่างหากล่ะครับที่เธอกังวล"

"หนีการแต่งงาน!" เมฆและณภัทรพูดขึ้นพร้อมกัน

"ครับดูเหมือนจะหนีมาสามปีแล้วด้วย และดูเหมือนตอนนี้ทางครอบครัวตามตัวเธอมาถึงมหาลัยแล้ว ผมก็ว่าแปลกอยู่ที่คุณรินไม่เข้ามหาลัยเลยช่วงนี้"

เหมราชนั่งเงียบจนเพื่อนอีกสองคนไม่กล้าพูดอะไร ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทำเอาณภัทรนั่งงงกับท่าทางของเพื่อน

"หึ กูจะรอดูคนปากดีที่จะกินแล้วทิ้ง ขนาดยังไม่ได้กินยังห่วงแล้วก็หวงขนาดนี้"

เมฆพูดขึ้นก่อนณภัทรจะพูดตาม

"นั่นสิ กูว่ารักน้องเขาจนนกเขาไม่ขันถ้าไม่ได้เห็นหน้าแล้ว ยังมาบอกจะยกให้เพื่อน งานนี้กูว่าได้ปิดโรงแรมง้อแล้วมั้ง"

"ใครรักใคร แล้วใครนกเขาไม่ขันครับมีด้วยเหรอครับ ว่าแต่ใครจะปิดโรงแรมง้อใครครับ"

แสนชัยถามขึ้นอย่างสงสัย ทำเอาสองคนที่นั่งอยู่ถึงกับส่ายหัว กับความใสซื่อของลูกน้องเพื่อน