คุณอาเหมราช

8. สับสน

เหมราชตื่นมาในช่วงบ่ายเขามองหาร่างเล็ก ที่คิดว่าน่าจะกลับมาแล้วแต่กลับเงียบ เขาเดินออกจากห้องไปก่อนจะหยิบมือถือโทรหาลูกน้อง

"ไอ้แสนวราลินมาทำงานหรือเปล่า"

"มาครับนาย ตอนนี้น่าจะเช็คกล้องอยู่ในห้องควบคุม"

"ตู๊ด!!" พอรู้ว่าอีกคนมาทำงานแล้วเขาก็ตัดสายอย่างโล่งใจ ทำเอาแสนชัยยืนงงมองมือถืออยู่นาน จนรณชิตเดินมาทัก

"อะไรของมึงไอ้แสนยืนนิ่งทำบ้าอะไรตรงนี้"

รณชิตถามเพื่อนที่ยืนนิ่งอยู่ทามกลางโต๊ะพนัน และนักเสี่ยงโชคมากมายที่กำลังยืนลุ้นอยู่

"ไม่รู้วะ กูงงกับนายโทรมาถามว่าคุณรินมาทำงานหรือเปล่า พอกูบอกว่ามาก็วางสายใส่กูเลย"

"มึงควรชินได้แล้วนะ ตั้งแต่มีคุณรินเข้ามานายเราก็ไม่เหมือนเดิม"

"กูก็ว่างั้น นายดูเหมือนผู้หญิงมีประจำเดือนเข้าไปทุกที"

แสนชัยพูดขึ้นทำเอารณชิตอดหัวเราะกับคำเปรียบเปรยของเพื่อนไม่ได้

"กูจะบอกนายว่ามึงล้อ"

"กูว่ามึงก็คิดเหมือนกูเหอะ กูไม่ยอมถูกเตะคนเดียวหรอก ยังไงก็จะลากมึงไปด้วย"

แสนชัยพูดขึ้นพร้อมกอดล็อคคอเพื่อนสนิทเอาไว้ ก่อนจะแยกกันไปทำงานกันอีกครั้ง

วราลินเช็คกล้องที่จับภาพตามมุมต่างๆ เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีอะไรผิดปกติ เธอก็เดินออกมาหลังจากที่ใช้เวลาอยู่ในห้องนี้เกือบชั่วโมง

"กินข้าวมาหรือยังริน"

ดินถามเพื่อนสาวขึ้น หลังจากตรวจงานที่ไนต์คลับเสร็จ

"กินแล้ว ว่าจะเดินไปดูที่ด้านหลังห้องใต้ดินอยู่กลัววงจรจะเสียอีก ของใหม่ก็ไม่มาสักที"

"ก็แหงล่ะ บริษัทคงเจ๊งไปแล้วมั้ง"

ดินพูดขึ้นเขาหมายถึงบริษัทของพ่อเลี้ยงวราลิน ที่เอาหุ้นบริษัทออกเร่ขายเพื่อเอาเงินไปเล่นการพนัน จนหันมาบังคับเพื่อนเขาแต่งงานเพื่อใช้หนี้มหาศาล

"อย่าไปพูดถึงเรื่องนั้นเลย"

วราลินหันมาบอกดินก่อนจะพากันเดินไปด้านหลังของคาสิโน โดยมีสายตาเหมราชจ้องมองตามร่างเล็กไม่วางตา ตอนนี้เขากำลังคิดว่าวิธีที่จะกินเหยื่อของเขา เพราะรู้สึกว่าปล่อยเอาไว้นานเกินไปแล้ว

"ฉันคงต้องรวบรัดเธอแล้วมั้งเด็กน้อย ถึงเธอจะเป็นของคนอื่นก็เถอะ แบ่งๆกันคงไม่เป็นไรหรอกนะ"

เสือร้ายที่จ้องขย้ำเหยื่อยิ้มออกมาอย่างกับตนชนะแล้ว เขาคิดว่าถ้าได้ลองชิมแล้วก็คงทำให้เขาหายอยาก และอารมณ์ความรู้สึกเดิมๆคงกลับมาอีก ที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้คงเพราะไม่เคยมีใครทำให้เขารอนานขนาดนี้มากกว่า

ถ้าได้กินแล้วความคิดนี้มันคงหายไปเองแน่นอน นั้นคือสิ่งที่เหมราชคิด เขาเดินกลับไปยังห้องทำงานที่อยู่บนชั้นสี่ นั่นคือผับที่มีนักเที่ยวมากมายเข้ามาใช้บริการ วันนี้เขาก็ยังนั่งบนเก้าอี้ ที่มีสำหรับนั่งมองหาเหยื่อเหมือนเช่นทุกวัน

"ทำไมมีแต่หน้าเดิมๆเลยวะ ไม่มีที่น่าสนสักคน"

เหมราชพูดขึ้นพร้อมกับพ่นควันคละคลุ้งไปทั่ว รณชิตยืนมองผู้เป็นนายนิ่ง ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่า

"ทำไมนายถึงได้ซื่อบื่อแบบนี้วะ"

รณชิตมองเจ้านายพร้อมกับส่ายหัว เขาอยู่กับเหมราชมานานทำไมจะมองไม่ออก ว่าเจ้านายหลงรักวราลินเข้าแล้ว แต่ที่สงสัยก็คือคนที่บริหารธุรกิจหมื่นล้านอย่างเหมราชกลับไม่รู้ใจตัวเองนี่สิ

"นี่สินะ นักรบที่เอาแต่ทำศึกจัับแต่ดาบอาบแต่เลือด พอเป็นศึกรักก็เหลวไม่เป็นท่า หึหึ"

รณชิตคิดไปพร้อมกับหัวเราะในลำคอออกมา ทำเอาเหมราชต้องหันกลับมองหน้าอย่างสงสัย แต่ดูเหมือนรณชิตจะตกอยู่ในภวังค์ความคิด จนลืมหันมองหน้าเจ้านายที่ยืนมองตาเขม็ง

"มึงลืมกินยาเหรอไอ้ชิต"

เหมราชพูดขึ้นเสียงดังจนรณชิตตกใจ

"เปล่านะครับผมไม่ได้หัวเราะเจ้านาย"

รณชิตตาโตทันทีเมื่อหลุดพูดสิ่งที่ตนทำออกมา

"อ้าวไอ้นี่ วอนตีนกูซะแล้ว"

"เอ่อ ขอโทษครับนายผมนึกถึงซีรี่ย์ที่ดูเมื่อคืนมันตลกดี เลยอดขำไม่ได "

"ซีรี่ย์หรือตลกสามช่ามึงถึงได้เก็บมาคิดถึงขนาดนี้"

"ซีรี่ย์จริงๆครับนาย พระเอกซื่อบื้อมากที่หลงรักนางเอก แต่กลับไม่รู้ตัวจนเกือบจะทำให้เสียนางเอกไปถึงสำนึกได้"

"มึงก็ดูซีรี่ย์โง่ๆแบบนี้ด้วยเหรอ พระเอกห่าอะไรบื้อได้ขนาดนั้น"

"นั่นสิครับ บื้อจริงๆ"

รณชิตยิ้มแห้งใส่เจ้านาย ถ้าอีกคนรู้ว่าเขาหลอกด่าชีวิตนี้คงจบไม่สวยแน่ เหมราชนั่งอยู่สักพักก็หันกลับทำงานเซ็นเอกสาร ก่อนจะเปิดเครื่องคอมไม่ติด

"ไปตามช่างมาดูด้วย เดี๋ยวกูออกไปตรวจไนต์คลับก่อน"

"ครับนาย" รณชิตรับคำ พร้อมกับเดินตามเจ้านายออกจากห้องไป

เหมราชเดินออกจากห้องก็ตรงขึ้นไปยังชั้นบน เพื่อไปเจอเพื่อนสนิททั้งสองที่รออยู่ที่ไนต์คลับ เหมราชเดินผ่านพนักงานต่างก็ก้มหัวให้เช่นทุกวัน เขาเดินเข้าห้องวีไอพีที่มักขลุกอยู่กับเพื่อนสนิทเป็นประจำ

"มาแล้วเหรอมึง กว่าจะมาได้นะพวกกูนี่เมาไปยันไหนแล้ว"

ณภัทรเอ่ยแซวทันทีที่เห็นหน้าเพื่อน

"กูก็มีการมีงานทำไหม ไม่ได้ว่างเหมือนพวกมึง"

"แล้วนี่ไอ้เมฆมันไปไหนวะ"

"จะไปไหนได้ก็ไปเอาเด็กมันนะสิ เห็นหน้าไม่ได้ต้องรีบเดินตามไปทุกที"

"มันก็รักของมันนั่นแหละ ไม่งั้นไม่ตามขนาดนั้นหรอก"

เหมราชพูดขึ้นพวกเขารู้ดีว่าเมฆา พานทีกลับไปอยู่ที่รังรักตามเดิมแล้ว เห็นเพื่อนมีความสุขเขาก็ยินดีกับทางที่เพื่อนเลือก

"แล้วมึงล่ะเมื่อไหร่จะมีกับเขาบ้าง"

เหมราชหันไปถามเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้าม

"ถามกูถามตัวมึงเองเถอะ เมื่อไหร่มึงจะจีบน้องรินติด แต่ก็อย่างว่าน้องเขาก็คงรักคนของเขาแหละ จะมาสนใจคนอายุมากกว่าจนเรียกอาทำไมกัน"

ณภัทรพูดแทงใจดำเหมราชจนอีกคนนิ่งไป ก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ

"หึ เด็กนั่นน่ะเหรอ แค่กูกระดิกนิ้วก็วิ่งเข้าหาแล้ว กูแค่อยากลองเก็บไว้ดูเล่นนานๆแค่นั้นแหละ"

"เออ ให้มันจริง กูกลัวว่าน้องมันจะป่องก่อนที่มึงจะได้ชิมมากกว่า"

ณภัทรพูดขึ้นจนเหมราชนิ่งไปอีกครั้ง พอนึกถึงตรงนี้เขาก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้ ยิ่งเห็นท่าทีสนิทกันของต้นกล้ากับวราลินก็ยิ่งทำให้เก็บอารมณ์ไม่อยู่ แต่ก็ไม่แสดงท่าทีอะไรออกมา จนเมฆาเดินเข้ามาในห้อง

"ไงมึงสองคนเมายัง"

"เมาอะไรของมึงแค่นี้เมาไม่ต้องเรียกกูณภัทรหรอก"

เมฆาขำกับท่าทีของเพื่อนที่เริ่มแสดงอาการออกมาแล้ว เหมราชเพียงแต่ยิ้มออกมาเล็กน้อย เพราะในใจมัวแต่คิดเรื่องคนตัวเล็กอยู่ ตอนแรกกะจะมาดื่มให้หายเครียด แต่มาตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่ซะแล้ว

"เป็นอะไรของมึงไอ้เหมนั่งหน้าเหมือนหมาปวดขี้เลย"

"มึงเคยนั่งมองหมาเวลามันปวดขี้ด้วยเหรอวะ"

เหมราชสวนทันควันทำเอาณภัทรหัวเราะออกมาเสียงดัง พอๆกับเพื่อนอีกสองคน จากนั้นทั้งสามก็พูดคุยกันเรื่องอื่น รวมถึงเรื่องการยักยอกเงินที่เซี่ยงไฮ้ด้วย

"มึงจะจัดการยังไง"

"กูจะปล่อยมันไปก่อน ให้มันตายใจแล้วจัดการทีเดียว"

"แต่มันก็หลายล้านอยู่นะมึง" เมฆพูดขึ้น

"หลายล้าน แต่ตอนกูเอาคืนกูก็จะเอาคืนให้ถึงที่สุดเหมือนกัน"

เหมราชพูดขึ้นก่อนจะดื่มกินกันจนได้ที่จึงแยกย้ายกันกลับเพราะนี่ก็ตีสามแล้ว เหมราชกลับขึ้นห้องไปก็ตรงไปที่ห้องนอนคนตัวเล็ก เพราะคิดว่าอีกคนคงกลับไปนอนที่คอนโด

แต่เขาคิดผิดประตูห้องล็อคเขายิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะหันกลับเดินไปยังห้องของตัวเอง เหมราชทิ้งตัวลงบนเตียงกว้างก่อนจะหลับไปทั้งอย่างนั้น

เกือบเที่ยงเขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เขาเดินออกมาก็เป็นเวลาที่วราลินลงไปทำงานแล้ว เขาเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำดื่มก็เจอกับซุปหนึ่งถ้วยพร้อมโพสต์อิสที่แปะอยู่

"อุ่นเอาเองนะคะถ้าจะทาน แก้เมาค้างได้"

"หึ ทำไมถึงอยากเอาใจฉันล่ะวันนี้"

เหมราชหยิบชามออกมาเวฟ พอเสียงเครื่องดังส่งสัญญาณเขาก็เอาออกมานั่งทาน พร้อมกับยิ้มไปเหมือนคนบ้า

"ไม่คิดว่าจะทำอาหารอร่อยด้วยแฮะ น่าเอามาเป็นเมีย"

เหมราชชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาพูดในสิ่งที่ไม่เคยคิดมาก่อน เขาวางช้อนลงทันที ก่อนจะนั่งคิดถึงความรู้สึกที่กำลังตีกันไปมา

"มึงก็แค่อยากกินเด็กคนนั้นจะเอามาทำเมียได้ไง เด็กนั่นเป็นเมียคนอื่นอยู่แล้ว มึงหยุดคิด มึงแค่อยากกินเด็กคนนี้พอได้กินมึงก็จะเลิกคิดถึงเอง ใช่! มันต้องเป็นแบบนั้นแหละไอ้เหม"

เหมราชนั่งพูดประท้วงตัวเองอย่างกับคนเสียสติก็ไม่ปาน สาเหตุก็เพราะอดีตที่ผ่านมาทำเอาเขาต้องระวังตัว เขาไม่อยากเป็นคนโง่ที่ถูกหลอกอีกแล้ว รักครั้งเก่าที่เขาซื่อสัตย์มาตลอด แต่กลับกลายเป็นแผลที่เกาะติดในใจเรื่อยมา

เขาดันชามซุปออกห่างทั้งที่ยังกินไม่หมดด้วยซ้ำ ก่อนจะเดินกลับไปอาบน้ำแต่งตัวลงไปทำงาน ด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ทำให้เขาดูเด็กลงไปอีก รอยสักกางเขนบนกล้ามแขนที่โผล่พ้นเสื้อออกมา ทำให้บรรดาสาวๆต่างก็อดมองตามไม่ได้

"นั่นคุณเหมลงมาแล้ว โอ๊ยหัวใจจะวายกับกล้ามแขน"

"ไม่เพียงแต่กล้ามแขนนะจ๊ะ ซิกแพคอย่างแน่นนึกถึงแล้วอยากมีโอกาสถูกเรียกอีกจัง"

"ฉันเสียดายแทนแกจริงๆ ไม่รู้แม่ดารานั่นทำอะไรให้คุณเหมไม่พอใจ ถึงถูกไล่ออกมาแบบนั้น ทำแกอดไปด้วยเลย"

"นั่นสิ เกือบจะได้เข้าไปอยู่แล้วเชียว แต่พอคุณเหมถามหาพนักงานที่นั่งหน้าห้อง แล้วคุณชิตบอกว่าทำงานมาไม่ได้ ฉันก็ชวดเลยอ่ะแก"

"แกหมายถึงเด็กซ่อมบำรุงน่าตาน่ารักคนนั้นใช่ไหม"

"ใช่ๆ นายเหมหมายถึงคนนั่นแหละ บางทีเด็กนั่นก็มาหาผู้หญิงให้คุณเหมเอง"

"แบบนี้เราก็ต้องทำดีกับเด็กคนนี้แล้วสิ เผื่อจะมีโอกาสได้ขึ้นเตียงกับคุณเหมบ้าง"

สามสาวพูดคุยกันเสียงดัง หลังจากเหมราชเดินผ่านไปแล้ว ทำเอาพวกเธออีกหลายคนต่างก็รีบมองหาวราลินเพื่อหวังจะตีสนิทกับเธอ

แต่ไม่มีใครรู้ว่าวราลินนั่งพักอยู่อีกฝั่งของโซน เธอถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ในใจก็เจ็บปวดจนน้ำตาคลอเบ้า

"อดทนอีกนิดนะริน แค่สี่วันเท่านั้น"

วราลินบอกกับตัวเองก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ