คุณอาเหมราช

7. หาทางหนี

นทีเดินออกจากไนต์คลับ เพราะหัวหน้าให้มาตรวจกล้องตรงห้องเก็บของ เขาเดินออกมาจนถึงบรรไดเพราะไม่อยากใช้ลิฟต์รวมกับนักท่องเที่ยว และนั้นเป็นโอกาสเหมาะที่เมฆจะได้เข้าหาหาอีกคน

"มาอ่อยสาวแถวนี้เหรอ"

เสียงคุ้นหูดังขึ้นทำเอานทีต้องรีบก้าวเท้าให้เร็วขึ้นอีก แต่ร่างสูงกลับลอยตัวขึ้นจากพื้นโดยที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว

"คุณจะทำอะไรของคุณ ผมจะไปทำงานปล่อยผมนะ"

"อยู่กับฉันก็ทำงานเหมือนกัน ได้เงินเยอะด้วยลืมหรือไง"

"ผมไม่ได้ทำแล้ว ปล่อยผมลงนะคุณเมฆ"

"ไม่ได้! ฉันอยากนายต้องให้ฉันกินนายไม่งั้นฉันจะบอกเรื่องนี้กับเพื่อนนาย"

เมฆยื่นคำขู่กับนที เพราะรู้ว่าอีกคนไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าเขาเคยเป็นเด็กเลี้ยงของพวกมีเงิน และคงไม่อยากให้เพื่อนรู้เรื่องรสนิยมของเขาด้วย

นทีหยุดดิ้นทันทีเมื่ออีกฝ่ายพูดแบบนั้น ตลอดเวลาเขาหาทางหลบเลี่ยงอีกคนตลอด แต่วันนี้เขาไม่เห็นว่าเมฆามาที่นี่เลยไม่ทันระวังตัว เมฆาวางนทีลงบนเตียงในห้องที่เขาใช้ประจำ

"ว่าง่ายๆแบบนี้ก็ดี"

เมฆาพูดขึ้นพร้อมดันอีกคนให้นอนราบลงบนเตียง เขาบดจูบริมฝีปากอวบของนทีอย่างโหยหา ไม่ต่างจากนทีเลยแม้แต่น้อย สี่เดือนที่นทีหลบหน้าเขา จากนั้นเขาก็ไม่ทำเรื่องแบบนี้กับใครอีกเลย และมันแกลกที่เขาก็อยู่ได้ แม้จะถูกยั่วยุจากสาวๆมากก็ตาม

เมฆาขึ้นคร่อมนทีไว้ เพราะตัวเขาหนากว่ามาก นทีสูงกว่าวราลินไม่มาก หากเทียบกับเพื่อนในกลุ่มเขาก็เป็นผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งเท่านั้น ทั้งคู่สัมผัสกันด้วยความคิดถึง เมฆาสอดลิ้นเข้าไปควานหาน้ำหวานจนเกิดเสียง

มือเรียวสอดเข้าในเสื้อของคนที่คร่อมตัวเองอยู่ นทีปฎิเสธไม่ได้ว่าเขาคิดถึงสัมผัสของเมฆามากแค่ไหน ที่เขาหลบหน้าก็เพราะรู้ดีว่า ใจเขามันเริ่มคิดไม่ซื่อกับคนที่ไม่ควรนี้แล้ว

"อ๊าา ลิ้นนายยังหวานเหมือนเดิมเลยนะ"

เมฆาถอนจูบออกมาพร้อมกับพูดขึ้นเสียงกระเส่า ทำเอานทีต้องรั้งลงมาจูบอีกครั้ง ทั้งสองแลกลิ้นกันอย่างเมามัน มือไม้ก็ช่วยกันปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงแค่ร่างกายที่เปลือยเปล่า

เมื่อเนื้อแนบเนื้อความรู้สึกที่คิดถึงก็ถาโถมเข้ามา จนร่างสองร่างแทบจะกลายเป็นร่างเดียวกัน นทีเลื่อนมือลงไปรูดรั้งส่วนที่เขาคิดถึง และอยากกลืนกินมันอีกครั้ง

"มันเป็นของนาย เป็นของนายคนเดียวนที"

น้ำเสียงแหบพร่าเปร่งออกมาจากริมฝีปากหนาของเมฆา จนทำให้นทียิ้มหวานออกมาอย่างทุกครั้งที่เขาสองคนมีอะไรกัน นทีพลิกตัวเองขึ้นด้านบน มองจ้องคนใต้ร่างเชิงถาม เมฆารู้ดีว่าอีกคนสื่อถึงอะไร

เขามองไปที่ลิ้นชักหัวเตียงที่มีเตรียมพร้อมอยู่แล้ว แม้เขาจะไม่ได้มาใช้บริการที่นี่นานแล้วก็ตาม นทียกสะโพกขยับเล็กน้อยเพื่อจะหยิบเครื่องช่วยป้องกัน แต่กลับถูกอีกคนจับกดลงที่แก่นกายเขาเสียก่อน

"อ๊าา ทำไมทำแบบนี้ครับ อ่ะ อ๊าา"

"ฉันคิดถึงนายไม่ต้องใส่หรอกนะ"

เมฆาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน นทีเลยหันมาหาพร้อมกับก้มลงแลกลิ้นเพื่อผ่อนคลายช่องรัก เมื่อต่างฝ่ายต่างผลิตน้ำออกมา นทีก็เริ่มขยับบดสะโพกใส่คนใต้ร่าง ที่นอนมองเขาตาเยิ้ม

"นายน่ารักขึ้นมากนะนที ซี๊ดด"

"คุณก็ อื้ออ ปากหวานขึ้นนะครับ อ๊าา"

เสียงครางหวานหูที่เขาคิดถึง ทำเอามือหนาต้องดึงอีกคนลงมาจูบอย่างดูดดื่มอีกครั้ง เมฆาจูบนทีอยู่เนิ่นนาน ส่วนสะโพกกลมก็ยังคงบดเบียดใส่ไม่หยุด

เมฆาเด้งเอวใส่ในบางครั้ง จนกลายเป็นจังหวะที่ทั้งคู่ถูกใจ เสียงหยาบโล้นดังทั่วห้องเพราะไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างสวนเอวใส่สลับกันไปมา

"อ๊าา นทีแน่นดีจริงจริงซี๊ดด"

"อ๊าา แรงๆครับพี่เมฆ อื้ออ อ๊าา"

นทีร้องขอมีหรือที่เมฆาจะไม่จัดให้ เขากอดอีกคนแน่นก่อนจะสวนเอวขึ้น จนอีกคนหัวสั่นคลอน เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นจนน่าจะแตกสลายคาเตียงไปเลยด้วยซ้ำ แต่นั่นคือความต้องการของทั้งคู่ในทุกครั้งที่ทำกัน

"ตั่บ ตั่บ ตั่บ ตั่บ"

เมฆาเร่งความเร็วขึ้นจนทั้งคู่ทนไม่ไหว

"อ๊าา พี่เมฆทีไม่ไหวแล้ว อ๊าา อ๊าสส"

"มาแล้วทีพี่มาแล้ว อ๊าา ซี๊ดด"

เมฆากดสะโพกอีกคนลงพร้อมกับเด้งเอวใส่อีกสองสามครั้ง ก่อนทั้งคู่จะเหนื่อยหอบกับกิจกรรมที่ห่างหายไปนาน นทีซบลงที่อกแกร่งของอีกคน เพราะเมฆารั้งลงมา ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"เรากลับมาอยู่ด้วยกันอีกนะ พี่ไม่มีใครตั้งแต่นายไม่อยู่"

นทีแหงนขึ้นมองหน้าอีกคนทันที

"ทำไมครับ พี่บอกเองว่าอยากแต่งงานมีครอบครัวไม่ใช่เหรอ"

"อืม ตอนนั้นใช่ แต่พอนายไม่อยู่ทุกอย่างมันก็ดูเงียบเหงา จนฉันไม่อยากมีใครนอกจากนาย"

"พูดแบบนี้เดี๋ยวผมก็คิดว่าพี่สารภาพรักหรอก"

นทีพูดหยอกล้ออีกคน แต่คำตอบที่ได้ยินมันกลับทำให้เขาอึ้ง

"ก็ไม่แน่นะที พี่อาจจะรักนายไปแล้วก็ได้ พี่ก็เหมือนไอ้เหมที่ไม่เคยมีใครตั้งแต่เรียนมหาลัย คิดว่าซื้อกินมันง่ายกว่า แต่พอนายจากไปทุกอย่างมันก็ไม่เป็นอย่างที่พี่คิด"

นทีนิ่งฟังอีกคนพูดอย่างตั้งใจ เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ มันทำให้เขารู้สึกดีไม่น้อย แม้จะไม่กล้าคาดหวังก็เถอะ

"แล้วนายล่ะรู้สึกยังไงกับฉัน ชอบฉันบ้างหรือเปล่า"

"สำหรับผมแค่ชอบมันคงน้อยไปมั้งครับ"

นทีพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้าลงที่อกแกร่งอีกครั้ง เมฆาจับอีกคนพลิกลงนอนหงายทันที นัยน์ตาเสือจ้องมองเหยื่อของเขาที่ส่งสายตายั่วยวนมาให้

"พูดแบบนี้พรุ่งนี้ไม่ต้องเดินก็ได้มั้ง"

พูดแค่นั้นเมฆาก็บดจูบลงอีกครั้ง ก่อนจะเริ่มขยับสะโพกใส่ช้าๆ เพื่อปลุกอารมณ์คนใต้ร่างอีกครั้ง มือเรียวกดลงที่เอวสอบของเมฆา เพื่อให้เขาเพิ่มความเร็วขึ้นอีก ทำให้สะโพกหนาเริ่มกดเข้าออกเร็วขึ้น

เมฆาบดเบียดร่างกายแทรกอยู่กลางหว่างขาอีกคน ด้วยร่างกายที่โตกว่ามาก ทำให้ภาพที่เห็นคือเขาแทบจะบังคนใต้ร่างมิด มีเพียงส่วนขาที่ยกขึ้นเกาะเกี่ยวเอวสอบไว้แน่น เหมือนกลัวว่าอีกคนจะหายไป

ช่วงล่างของเมฆายังคงขยับขึ้นลงตามจังหวะ พร้อมกับเสียงดังมาจากเนื้อที่กระทบกันไม่หยุด เมฆาฝั่งแก่นกายลงซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนน้ำรักอันเก่าไหลเยิ้มออกมาตามแท่งเนื้อ เสียงครางอู้อี้จากลำคอบกบอกความสุขของทั้งคู่ได้ดี

ก่อนนี้การทำกิจกรรมของเขาทั้งคู่เกิดจากการแลกเปลี่ยนที่ตกลงกัน แต่วันนี้มันต่างออกไปเพราะมันมีความรู้สึกรวมอยู่ด้วย มันเลยกลายเป็นเซ็กส์ที่เขาทั้งสองต่างก็ใช้เวลากับมันอย่างสุขล้น

"อ๊าา เมียจ๋าเป็นเมียพี่นะที"

"อื้ออ เอาจนจะท้องอยู่แล้ว ยังคิดว่าเป็นคนอื่นอยู่หรือไง อ๊าา เร็วๆครับ"

นทีพูดขึ้นพร้อมกับส่งสายตายั่วใส่อีกคน เมฆายิ้มออกมาก่อนจะเร่งความเร็วขึ้น เขายึดตัวตรงพร้อมกับจับล็อคเอวอีกคนไว้ ก่อนจะจ้องมองหน้าคนที่ครางเสียงหลงออกมาในยามที่เขาเร่งเอวใส่

บางครั้งเขาก้มลงมองช่องรักที่แดงเทือกของคนใต้ร่าง มันยิ่งกระตุ้นความกระสันให้เขามากขึ้นอีก นทียกสะโพกตัวเองขึ้นเพื่อให้คนโตกว่ากระแทกได้ลึกกว่าเดิม

"อ๊าา ชอบแบบนี้เหรอครับ ซี๊ดด ลึกดีจังทีอย่าตอดพี่แรงพี่จะแตก อ๊าา"

"อ๊าา แตกก็แตกสิครับ ผมก็จะไม่ไหวแล้ว อื้ออ พี่เร็วหน่อย แรงๆด้วย"

เมฆารีบเร่งเอวใส่จนเขาทนไม่ไหวปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง แต่สิ่งที่เขาชอบที่สุดก็คือเห็นนทีปล่อยออกมาจนเต็มหน้าท้องตัวเองต่างหาก เขาพึ่งเข้าใจวันนี้ว่าความสุขที่แท้จริงระหว่างการแลกเปลี่ยนและความรู้สึกมันต่างกันยังไง

การแลกเปลี่ยนคือเขาแค่หาความสุขกับร่างนี้จนเสร็จ ไม่สนว่าอีกคนจะเจ็บหรือเสร็จเหมือนกันไหม แต่พอเป็นความรู้สึกแบบนี้ เขากลับอยากทำทุกอย่างให้นทีมีความสุข เขาถึงจะมีความสุขไปด้วย

"ที พี่ว่าพี่คงรักทีเข้าแล้วล่ะ"

นทีตาโตมองอีกคนอย่างไม่เชื่อหู เมฆายิ้มก่อนจะก้มลงจูบอย่างอ่อนโยน พร้อมกับถอดแก่นกายออกอย่างแผ่วเบา และจะเอนตัวลงนอนข้างๆ

"พี่รู้สึกแบบนี้จริงๆ นอนเถอะพรุ่งนี้เก็บของกลับไปอยู่กับพี่นะ"

นทีหันมากอดซุกอกอีกคนไว้ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจของคนทั้งสอง ก่อนจะหลับตามกันไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย

เหมราชเดินออกจากไนต์คลับ เมื่อเขาและณภัทรเริ่มรู้สึกมึนๆขึ้นมาแล้ว สายตาคมกำลังมองหาใครบางคนไปทั่วคาสิโน แสนเดินเข้ามารายงานให้รู้ว่าวราลินนั้นกลับไปแล้ว

"คุณรินกลับไปพร้อมเพื่อนแล้วครับ"

"เหรอ งั้นแกก็ดูแลต่อแล้วกันฉันขึ้นไปพักก่อน เจอไอ้ภัทรมอมเหล้าวันนี้"

แสนชัยมองหน้าเจ้านายแล้วส่ายหัว คนอย่างเหมราชจะให้ใครมามอมเหล้าได้ เห็นกระดกแก้วในมือเหมือนเป็นน้ำไม่มีใครยุด้วยซ้ำ สงสัยจะทะเลาะกับคุณรินอีกแน่ ถึงได้เป็นแบบนี้

"นายนะนาย จะรอให้สูญเสียไปก่อนหรือไงถึงจะคิดได้"

แสนชัยพูดขึ้น สายตาก็มองตามร่างสูงของเจ้านายเดินเข้าลิฟท์ไป ที่เหมราชดื่มหนักหลังจากเมฆออกจากห้องวีไอพี เพราะณภัทรเล่าเรื่องที่เขาเห็นต้นกล้ากอด กับวราลินให้ฟัง เลยทำให้เหมราชนึกถึงเรื่องคนตัวเล็กร้องไห้

เขาคิดว่าวราลินกับต้นกล้าคงคบหากัน และคงมีเรื่องทะเลาะกัน เลยทำให้เธอเสียน้ำตาแบบนี้ เหมราชเลยดื่มหนักเพราะรู้สึกผิดหวังขึ้นมา ที่อีกคนไม่ได้ร้องเพราะเสียใจเรื่องเขา

"หึ คงกลับไปปรับความเข้าใจกันแล้วก็พลอดรักกันสินะ"

เหมราชพูดขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้าห้องมา แต่สองเท้ากลับพาเขาเดินมาหยุดที่หน้าประห้องคนตัวเล็ก ก่อนจะเปิดเข้าไปอย่างลืมตัว ภายในห้องว่างเปล่าจนเขาใจหาย สายตากวาดมองไปรอบห้อง ก่อนจะมาหยุดลงที่เตียงกว้าง

ร่างสูงก้าวเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงนุ่ม เขาเอนตัวลงช้าๆพร้อมกับดึงหมอนที่อีกคนหนุนมากอดเอาไว้แนบอก ก่อนจะหลับไปพร้อมกับจมูกที่สูดเอากลิ่นอีกคนเข้าปอด เพื่อระบายความคิดถึงที่เขาเองก็ไม่รู้ตัวว่ามันกำลังก่อขึ้นทุกวัน

เช้าของอีกวันวราลินตื่นขึ้นมา ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวไปมหาลัย เธอฝึกงานจบพร้อมกับเพื่อนอีกสามคนแล้ว วันนี้กะจะไปทำเรื่องขอพักการเรียน เพราะเธอกลัวว่าคนของพ่อเลี้ยงจะมาเจอเธอเข้าเสียก่อน

หากเป็นแบบนั้นอาจจะส่งผลต่อเรื่องนี้ในวันข้างหน้าได้ กันไว้ดีกว่าแก้เธอคิดแบบนั้น เมื่อจัดการธุระทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว วราลินก็กลับคอนโดเพื่อหาสถานที่สักแห่งที่เธอพอจะหลบใช้ชีวิตไปสักระยะค่อยกลับมาเรียนให้จบ

พอไม่ต้องฝึกงานและไปเรียนอย่างแต่ก่อนเธอจึงมีเวลาทำอย่างอื่นมากขึ้น เพราะงานที่คาสิโนเธอจะเริ่มในช่วงบ่ายสองถึงห้าทุ่ม ตอนนี้เธอเลยมีเวลามาก

"ที่ไหนดีนะเหนือหรือใต้ดี"

วราลินกำลังมองหาร้านกาแฟสักที่ หรือไม่ก็สวนสักแห่งที่พอจะให้เธอได้ซ่อนตัว เธอสะดุดที่ไร่แห่งหนึ่งที่เป็นคาเฟ่ด้วย

"สวนส้มนครนายกเหรอ น่าสนแฮะไม่ไกลด้วยคงไม่มีใครคิดว่าเราจะอยู่ไม่ไกลกรุงเทพหรอก"

วราลินเมื่อเจอเป้าหมายเธอก็รีบโทรสอบถามทันที ซึ่งอีกด้านก็ตอบรับเธอแต่คงต้องรออีก 1 อาทิตย์เพราะอยากให้เริ่มเดือนใหม่พอดี เธอตอบตกลงทันทีคิดว่าเพราะเธอเองก็ต้องรอเงินเดือนเหมือนกัน

"หนีอีกแล้วนะริน เมื่อไหร่เธอจะหลุดพ้นซะที"

วราลินเอ่ยออกมาเบาๆ มองดูเวลาที่ยังคงเดินไปเรื่อย เหมือนกับเธอในตอนนี้ ชีวิตที่หาจุดหมายไม่ได้ วนกลับไปกลับมากับการหนีเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้น

เธอเดินกลับเข้าห้องนอน ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าบางส่วนใส่กระเป๋าเตรียมพร้อม เพื่อที่จะไม่ให้คนของเหมราชสงสัย เธอคิดที่จะออกมาโดยไม่เอาสิ่งของในเพ้นเฮาส์ออกมาด้วย แม้จะมีของมีค่าที่เหมราชซื้อให้อยู่บ้าง

"จากนี้รินจะไม่รบกวนคุณอาอีกแล้วนะคะ"

เธอพูดขึ้นกับตัวเอง ตากลมมองออกไปนอกหน้าต่างภายในห้อง ความรู้สึกปวดร้าวเมื่อนึกถึงการกระทำของเหมราช ในห้องกับสาวสวยมากหน้าทำเอาวราลินซึมไปอีกครั้ง เธอรับรู้ดีว่าตอนนี้หัวใจเธอยกให้กับคุณอานอกไส้คนนี้ไปแล้ว

ยิ่งนึกถึงเสียงครางและเสียงเนื้อกระทบกันมันยิ่งตอกย้ำว่าระหว่างเธอและเขาไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน เมื่อเอาแต่นั่งคิดถึงเรื่องของอีกคน เธอจึงรีบลุกไปอาบน้ำเพื่อขจัดความฟุ้งซ่านที่มีในหัว