คุณอาเหมราช

6. หลบหน้า

วราลินผละออกจากริมฝีปากของอีกคนทันที เหมราชขบกรามอย่างเสียดาย แต่ก็ยังส่งยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน

"รินขอตัวนะคะ"

วราลินไม่พูดอะไรอีกรีบเดินออกไป โดยที่ไม่ได้เก็บเครื่องมือกลับไปด้วยเหมราชยิ้มออกมาแม้จะรู้สึกขัดใจกับเสียงมือถือของอีกคน

"ใครโทรมาตอนนี้วะ"

เหมราชพูดขึ้นก่อนจะเดินออกจากตรงนี้ไป อีกมุมนทียืนกำโทรศัพท์อยู่พร้อมกับสายตาที่มองตามคนที่เป็นเจ้านายอย่างไม่พอใจ

"ครั้งนี้กูช่วยมึงได้ แต่ต่อไปมึงต้องระวังตัวเองนะริน"

นทีพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับไปสมทบกับกลุ่มเพื่อน วราลินกลับขึ้นห้องเพื่ออาบน้ำ ตอนแรกกะว่าจะอยู่ต่อจนหมดเวลางาน แต่ทุกคนก็ไล่ให้มาอาบน้ำเพราะเหนื่อยกับการหัวเราะใบหน้าเธอ

เธอใช้เวลาอาบน้ำอยู่นานเพราะสระผมด้วย พอเรียบร้อยเธอก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับใส่ชุดนอน คือกางเกงขาสั้นกับเสื้อเชิ้ตพอดีตัว เพราะรีบเดินเข้าห้องเธอเลยลืมเอาน้ำเข้ามาไว้หมือนทุกครั้ง

และปกติเวลานี้เหมราชจะไม่ขึ้นมาบนห้องเหมือนกัน แต่วันนี้เขากลับนั่งอยู่ที่เคาเตอร์บาร์พร้อมกับนั่งดื่มเหล้าอยู่โดยไม่ส่งเสียง เขานั่งมองคนที่เดินออกจากห้องพร้อมกับเสยผมที่ดำสลวยจนถึงกลางหลัง

เขาไม่เคยเห็นวราลินในลุคส์นี้มาก่อน ถึงจะอยู่ห้องเดียวกันมาเกือบเดือนแล้วก็เถอะ อย่าว่าแต่เขาเลยแม้แต่เพื่อนก็คงไม่เคยเห็น ใบหน้าหวานปนน่ารัก กำลังก้มหยิบขวดน้ำในตู้เย็น โดยไม่รู้ว่ามีอีกคนจ้องมองขาเรียวและสะโพกกลมอยู่

"หิวน้ำเหรอ"

ทันทีที่ได้ยินเสียงของใครอีกคน วราลินก็ปิดตู้เย็นลงทันที เธอไม่คิดว่าเขาจะอยู่ในห้องเพราะปกติช่วงนี้ถ้าเขาไม่ฟัดผู้หญิงอยู่ ก็คงอยู่ที่ไนต์คลับ เหมราชเดินมาหยุดตรงหน้าวราลิน ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง

"ขะ คุณอาไม่ได้อยู่ข้างล่างเหรอคะ"

"ถ้าอยู่ก็ไม่ได้เห็นว่าเธอน่ารักขนาดนี้สิ"

เหมราชไม่พูดเปล่า แต่มือเรียวยังสัมผัสลงที่แก้มเนียนใสของคนตัวเล็ก วราลินตัวสั่นเพราะเกิดกลัวขึ้นมา ก่อนนี้อยู่ข้างล่างก็ครั้งหนึ่งแล้วที่ทำเรื่องนั้นลงไป

แต่นี่มันในห้องเธอจะหนีได้ยังไง วราลินเงยหน้าเพื่อจะขอให้อีกคนหลบทาง แต่นั้นเธอคิดผิด แต่พอเงยหน้าก็ถูกคนตัวโตแนบริมฝีปากลงทันที

"อื้ออ อ่อยอิน อื้ออ"

เหมราชจูบบดริมฝีปากลงจนริมฝีปากอีกคนเลือดซิบออกมา เขาขบเม้มเบาๆ เพื่อให้อีกคนเปิดปาก ในที่สุดวราลินก็แพ้ต่อคนที่มากประสบการณ์ ลิ้นร้อนที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ ยิ่งกระตุ้นอารมณ์เหมราชให้พุ่งพล่านจนห้ามไม่อยู่

เขาทั้งจูบดูดดื่มและเร่าร้อนสลับกัน จนคนตัวเล็กอ่อนแรงร่างหนาดันอีกคนติดกับตู้เย็น มืออีกข้างรั้งท้ายทอยไม่ให้ขยับหนี ส่วนอีกมือสอดเข้าใต้เสื้อเชิ๊ตของเธอ วราลินที่ไม่ได้ใส่ชั้นในตอนนอน ถูกมือหนาบีบคลึงก็ยิ่งทำให้เตลิดไปใหญ่

เหมราชขยำเนินเขาสองลูกสลับไปมา เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กคล้อยตามเขาจนจูบตอบในบางครั้ง เขาก็ยิ่งได้ใจก่อนจะเปิดเสื้อขึ้น แล้วก้มลงดูดกินเม็ดทับทิมสีสดที่ล่อตาเขาเหลือเกิน นิ้วเรียวเลื่อนลงไปยังด้านล่าง

ในขณะที่ริมฝีปากยังคงดูดเม้มไม่ปล่อย แต่พอนิ้วร้ายสัมผัสลงที่กายสาว ก็ทำให้วราลินได้สติกลับคืนมา มือเล็กรีบผลักคนตัวโตออกทันที เหมราชเองก็ได้สติเช่นกันแต่ทุกอย่างมันเป็นสิ่งที่เขาตั้งใจ

แต่พอเห็นน้ำตาของคนตัวเล็กที่นั่งทรุดลงไปกับพื้นก็อดสงสารไม่ได้ เสียงสะอื้นของวราลินทำเขาใจเสียไม่น้อย ไม่คิดว่าคนที่คล้อยตามเขาจะเสียใจกับเรื่องนี้มาก จนร้องไห้ออกมาได้

"อาขอโทษ ขอโทษจริงๆ"

เหมราชคุกเข่าลงข้างๆ พร้อมกับมือลูบหัวคนตัวเล็กเบาๆ

"คุณอาออกไปก่อนได้ไหมคะ รินไม่อยากเห็นหน้าคุณอาตอนนี้"

วราลินพูดขึ้นโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามอง เหมราชจำต้องเดินออกจากห้องไปโดยที่ยังเป็นห่วงคนตัวเล็ก แต่ก็ต้องเดินออกมาปล่อยให้อีกคนใช้เวลากับตัวเอง

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมวราลินถึงต่อต้าน ทั้งที่ร่างกายเธอก็ตอบสนองเขาแท้ๆ อารมณ์ที่ยังค้างคาตั้งแต่ดาราสาว ทำให้เขาต้องรีบสั่งลูกน้องหาผู้หญิงมาให้ กว่าจะทำอารมณ์ขึ้นมาได้อีกก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมง

ส่วนคนที่อยู่ในห้องก็เอาแต่นั่งเงียบมองออกไปนอกกระจก วราลินกำลังหาเหตุผลว่าทำไมเธอถึงยอมให้เหมราชทำแบบนี้กับเธอ ทั้งที่เธอเคารพอีกคนเหมือนอาแท้ๆ ที่ยอมอยู่ที่นี่ ก็เพราะคิดว่าอีกคนจะสามารถคุ้มครองเธอได้

"ทำไมถึงปล่อยตัวแบบนี้วราลิน ต่อไปจะมองหน้าคุณอายังไง"

วราลินตัดพ้อสิ่งที่ตนเองทำลงไป การปล่อยตัวให้คนที่เธอเคารพนับถือ ทำเรื่องแบบนี้เธอรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่น่าอาย จนเธอรู้สึกแย่กับมัน คำพูดของพ่อยังก้องในหัวเสมอ

"หนูมิน นี่อาเหมราชเพื่อนคุณพ่อนะคะ ต่อไปเรียกอาเหมเข้าใจไหม มีอะไรคุณอาจะช่วยหนูทุกเรื่อง ถ้าพ่อไม่อยู่พ่อจะฝากหนูไว้กับอาเหมนะ"

คำพูดที่พ่อของเธอพูดอยู่เสมอยามที่เจ็บป่วย และเธอก็มักจะหลับคาอกของอาเหมคนนี้ประจำ แต่ตอนนี้เธอกลับทำเรื่องนี้กับคนที่เธอเรียกว่าอา วราลินเลยมีอาการรับการกระทำของตัวเองไม่ได้

เธอไม่โทษที่อีกคนที่ทำเรื่องนี้ เพราะเธอเปลี่ยนชื่อนามสกุลแม้แต่ชื่อเล่นจาก มิน ก็เป็น ริน จึงไม่แปลกที่คุณอาจะจำเธอไม่ได้ วราลินครุ่นคิดจนหลับไป

จากวันนั้นเธอก็หลบหน้าคนตัวโต จนผ่านมาหลายวันแล้วที่ไม่ได้พูดคุยกันเลย วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอหลบหน้าเขา แม้จะอยู่ในห้องเดียวกันก็ตาม วราลินมักออกมาในตอนที่เขายังไม่ตื่น หรือบางครั้งไปค้างที่คอนโดตัวเองก็มี

"รินวันนี้มึงก็จะกลับคอนโดเหรอ" ต้นกล้าถามขึ้น

"ใช่ พรุ่งนี้ว่าจะเข้าไปคุยกับอาจารย์ซะหน่อย"

"กูได้ยินว่ามีคนมาถามหามึงที่มหาลัย ยังไงก็ระวังตัวไว้บ้างนะ"

"เมื่อไหร่" วราลินถามอย่างร้อนใจ

"สองวันก่อน แต่คงยากที่จะเจอมึงถ้าพวกนั้นยังวนเวียนอยู่ เพราะคณะเรานักศึกษาเยอะ"

เมื่อรู้ว่าคนของพ่อเลี้ยงคงตามมาถึงนี่แล้ว เธอก็อดที่จะกังวลไม่ได้ เธออาจต้องหาที่อยู่ใหม่ นันต์ตาที่เคยสดใสหม่นลงอีกครั้ง เรื่องของเหมราชก็กวนใจเธอมากแล้ว กลับมีเรื่องนี้เข้ามาอีก

"กล้ากูอาจจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ทางนั้นน่าจะรู้ว่าคุณอาเคยเป็นเพื่อนของคุณพ่อ สักวันก็ต้องรู้ว่ากูอยู่ที่นี่"

"แล้วมึงไม่คิดว่าคุณอาของมึง เขาอาจจะปกป้องมึงจากเรื่องนี้ได้เหรอริน"

ต้นกล้าพูดขึ้นเพราะคิดว่าคนที่เคยดูแลวราลินมา ยังไงก็ต้องดูแลเธอได้อยู่แล้ว อีกอย่างเหมราชก็มีอิทธิพลไม่น้อย เพื่อนก็มีเยอะแยะ วราลินยิ้มเยาะตัวเองอยู่ในที

"ปกป้องเหรอ วันๆ คุณอาคิดแต่จะหาวิธีกินเธอน่ะสิ"

วราลินคิดในใจ เธอกับเหมราชก็ไม่ใช่ญาติกันแท้ๆ ก่อนนี้เพราะยังมีคุณพ่ออยู่ และเธอก็ยังเด็กมากเขาเลยดูแลใส่ใจเธอขนาดนั้น ถ้าเขานึกถึงเธอจริงคงติดต่อกลับไปหาเธอ และจำเธอได้บ้างแล้ว

"มีอะไรก็บอกกูบ้างนะ ยังมีพวกกูที่จะอยู่กับมึงรู้ไหม"

ต้นกล้าพูดขึ้นพร้อมกับดึงวราลินเข้ามากอด

"อะไรของพวกมึงเนี่ย แอบมาพลอดรักกันตรงนี้ได้ไง"

นทีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหน็บแนมหยอกล้อเพื่อน พร้อมกับดินที่นั่งลงข้างวราลิน เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวก็พอที่จะเข้าใจ

"ถึงพวกกูจะไม่ได้รวยมากมายอะไร แต่เชื่อเถอะพวกกูดูแลมึงได้"

ดินพูดขึ้นพร้อมกับลูบหัวเพื่อนสาว

"ขอบใจนะพวกมึง อีกไม่นานกูคงได้ให้พวกมึงหาเลี้ยงกูแน่"

วราลินพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้ม เหมราชยืนมองอยู่ไกลๆ เขารู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย ตอนแรกก็แปลกใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่พอคิดว่าคงเป็นเพราะยังไม่ได้กินอีกคนมากกว่า เขาเลยรู้สึกหวงคนตัวเล็กขึ้นมา

"ฉันไม่ปล่อยเธอไว้นานหรอกเด็กน้อย เสืออย่างฉันยังไงก็ต้องได้กินเหยื่อ"

เหมราชพูดขึ้นก่อนที่จะบอกให้แสนชัยหาเด็กให้ เขายังคงให้วราลินมานั่งหน้าห้องเหมือนอย่างเคย แม้บางครั้งวราลินจะหาทางเลี่ยงก็ตาม เพราะยิ่งพักหลังๆ มานี้เขาจะไม่มีอารมณ์เลยแม้แต่น้อย

เลยต้องใช้ใบหน้าหวานของวราลินช่วยกระตุ้น ครั้งนี้เขารู้สึกแปลกใจที่เธอยอมมาแต่โดยดี เพราะทุกครั้งเธอจะอิดออดปล่อยให้เขารอกว่าจะมาได้

"วันนี้นายอาจจะนานหน่อยนะคุณริน เห็นว่าคนที่อยู่ในห้องเป็นนางแบบดัง"

"ค่ะพี่แสน"

วราลินรับคำพร้อมรอยยิ้ม แสนชัยเดินจากไป สีหน้าเปื้อนยิ้มก็หุบลงทันที เธอขยับเก้าอี้เล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงไปพร้อมกับใส่หูฟังเช่นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอรู้สึกแย่กับมันเหลือเกิน ใจดวงน้อยเต้นรัวเมื่อบางครั้งเสียงเล็ดลอดออกมา

แม้เธอจะเปิดเสียงจนสุดลำโพงแล้วก็ตาม จู่ๆ น้ำตาก็ไหลหยดลงมาโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร นิ้วเรียวปาดน้ำตาออกอย่างเร็ว เธอนั่งมองนิ้วที่มีหยดน้ำติดมาก็รู้สึกใจหาย

"วราลินร้องไห้ทำไม เธอร้องทำไม"

เธอพ่นคำพูดปนเสียงสะอื้นออกมา นั่งก้มหน้าสะอื้นตัวโยนจนไม่รู้ว่าด้านในห้องเสียงเงียบไปแล้ว ประตูถูกเปิดออกโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ เสียงกระทืบเท้าเดินออกไปของนางแบบสาวทำเอาวราลินตกใจ

เธอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นนางแบบคนนั้นเข้าลิฟต์ไปแล้ว วราลินเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืน เหมราชยืนมองเธออยู่นานแล้ว เขาเห็นว่าเธอร้องไห้แค่นั้นก็หมดอารมณ์ทันที

"เป็นอะไรทำไมถึงร้องไห้" เหมราชเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"เอ่อ คุณอาเสร็จแล้วเหรอคะ ทำไมเร็วจัง"

"ฉันถามเธอไม่ใช่ให้เธอย้อนมาถามฉัน"

เหมราชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงใช้อำนาจกับคนตัวเล็กที่ยืนนิ่ง

"ว่าไงมีปัญหาอะไร หรือมีใครว่าอะไรเธอ"

วราลินมองหน้าคนที่ไม่ยอมใส่เสื้อผ้า มีเพียงผ้าขนหนูผูกเอาไว้เท่านั้น แต่กลับออกมายืนกอดอกจ้องเธอด้วยสายตาดุ

"ไม่มีค่ะ รินแค่คิดถึงคุณพ่อเลยเท่านั้น เอ่อ นางแบบคนนั้นไม่ถูกใจคุณอาเหรอคะ ให้รินตามคนอื่นให้ไหม"

วราลินถามขึ้นแต่ใจดวงน้อยกับเต้นรัวจนแสดงออกมาทางสีหน้า เหมราชยกยิ้มคนที่มากประสบการณ์อย่างเขามีหรือจะดูไม่ออก ว่าอีกหน่อยลูกแกะตัวนี้เขาจะได้กินในไม่ช้า

"ไม่อยากได้เด็กใหม่อยากได้เธอ ว่าไงจะยอมไหมอุตส่าห์ช่วยไว้ตั้งมากมาย ไม่ตอบแทนกันหน่อยเหรอ"

วราลินหน้าซีดลงทันที ไม่คิดว่าคุณอาที่น่ารักของเธอจะกลายเป็นคนแบบนี้ได้ เธอมองหน้าเขาด้วยแววตาตัดพ้อ จนเหมราชเองก็รับรู้ เขารู้สึกใจหายกับนัยน์ตาที่บกบอกถึงความผิดหวัง

"ถ้าคุณอาอยากได้ร่างกายของรินมาก ก็เอาไปเถอะค่ะถ้ามันจะช่วยทดแทนบุญที่คุณอาช่วยเหลือรินในทุกเรื่องที่ผ่านมา"

คำพูดที่เหมราชรอคอย มันกลับไม่ทำให้เขาดีใจเลยสักนิด ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกแย่กับมันจนต้องปิดประตูใส่วราลิน พร้อมกับเสียงดังที่ตามมา

"กลับไปทำงานของเธอซะ"

เหมราชตะโกนออกมา เขานั่งอยู่บนเตียงกว้างมองวราลินในจอทีวี พร้อมกับพูดขึ้นคนเดียว

"วันนี้ฉันหมดอารมณ์เฉยๆ หรอกนะ ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ยังไงฉันก็ทำให้เธอยอมฉันดีๆ ได้อยู่แล้ว เพราะสายตาเธอมันฟ้อง"

เหมราชยกยิ้มขึ้น เขาอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้องเชือด ก่อนจะลงไปที่ไนต์คลับอีกครั้ง เขาไม่ได้คิดจะไปหาเหยื่อที่ไหน แต่เพราะเพื่อนสนิทของเขามาดื่มอยู่ที่นั่นต่างหาก

"มาแล้วเหรอไอ้เสือ เสร็จแล้วก็โล่งเลยสิมึง" ณภัทรถามขึ้นทันที

"เสร็จเชี้ยไร มีคนทำกูเสียอารมณ์จนต้องลงมาหาพวกมึงนี่ไง"

"อะไรวะ มีใครที่ทำให้มึงเสียเซลฟ์ได้ขนาดนี้ด้วยเหรอ"

ณภัทรยังคงพูดขึ้นเพราะอดแปลกใจไม่ได้ เพราะขนาดพ่อของเหมราชแท้ๆ เขายังไม่สนใจเลยสักนิด จะมีใครทำเพื่อนเขาเสียอารมณ์ได้

"เรื่องงานเหรอวะ มีปัญหาบอกกูได้นะมึง"

"เปล่า ก็ยัยเด็กวราลินน่ะสิ กูให้เฝ้าหน้าห้องแต่ดันนั่งร้องไห้จนกูหมดอารมณ์"

"เดี๋ยวนะ มึงให้วราลินไปเฝ้ามึงเอากับผู้หญิง แล้วมึงเอากับผู้หญิงในห้อง มึงรู้ได้ไงว่าวราลินนั่งร้องไห้"

เมฆาถามขึ้นทันทีหลังจากที่นั่งฟังอยู่สักพัก

"ก็กูอยากกระตุ้นให้วราลินยอมกูเร็วขึ้น ก็เลยทำแบบนี้"

"มึงตอบไม่ตรงคำถามไอ้เหม กูถามว่ามึงรู้ได้ไงว่าวราลินร้องไห้"

เหมราชอึกอักทันที แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ต้องบอกเพื่อนออกไป

"เออๆ กูติดกล้องหน้าห้องเอาไว้ ดูวราลินตอนกูกำลังเอาเด็กอยู่ พอกูเห็นว่าเธอร้องไห้กูก็หมดอารมณ์ไล่นางแบบคนนั้นไปเลย"

"เชี้ย! มึงมันโรคจิตชัดๆ เอาอีกคนแต่มองหน้าอีกคน มึงอยากกินน้องเขาขนาดนั้น ไม่เอาเงินฟาดเลยวะ"

ณภัทรพูดขึ้น แต่เหมราชกลับรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเสียดื้อๆ

"ทีหลังมึงอย่าพูดถึงวราลินแบบนี้นะ เธอไม่ได้เห็นแก่เงิน"

ณภัทรถึงกับอึ้งไป เพราะเพื่อนเขาไม่เคยออกรับแทนใครแบบนี้ โดยเฉพาะผู้หญิง เหมราชกระดกเหล้าอยู่หลายครั้ง ในหัวก็ยังคงคิดถึงใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา เขาอดคิดไม่ได้ว่าอีกคนเสียใจ ที่เขาทำเรื่องแบบนั้นกับคนอื่นหรือเปล่า

ยิ่งคิดก็ยิ่งดูเหมือนเขาจะเข้าข้างตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ ยิ้มร้ายผุดขึ้นจนเพื่อนนั้นต่างก็สงสัย แต่ก็ปล่อยให้เหมราชจมอยู่กับความคิดไปแบบนั้น

"เดี๋ยวกูมานะไปเข้าห้องน้ำก่อน" เมฆพูดขึ้นเมื่อสายตาหันไปพบใครบางคนเข้า ณภัทรรีบพูดขึ้นทันที

"ไปห้องน้ำหรือไปห้องไหนครับ"

"รู้ดีนะมึง" เมฆพูดขึ้นก่อนจะรีบเดินออกไป

# เอ๋ คุณอานี่เป็นยังไงน๊า ทำไมถึงออกรับแทนหนูรินแบบนี้ล่ะ ยังไม่ได้กินก็จะคลั่งน้องซะแล้ว หรือเพราะยังไม่ได้ชิมกันนะ

# เงียบจัง ไม่ชอบนิยายไรท์กันเหรอคะ แนะนำติชมกันได้นะ