คุณอาเหมราช

5. เจ้าแผนการ

วราลินทำงานดูแลคาสิโนมาได้เกือบสองอาทิตย์แล้ว ด้วยความเฉลียวฉลาด เธอสามารถแก้ปัญหาที่เกี่ยวกับระบบได้โดยง่าย เป็นที่พอใจของเหมราชเป็นอย่างมาก วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอต้องฝึกงานไปในตัว

รวมถึงเพื่อนอีกสามคนที่ได้แสดงฝีมือจนพวกพี่ๆ ต่างก็ชื่นชม วราลินอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ตามแบบฉบับสาวห้าว ที่ไม่เหมาะกับหน้าตาและหุ่นเลยสักนิด แต่ขนาดแต่งตัวแบบนี้ก็ยังมีคนมาขายขนมจีบไม่หยุด

วันนี้ก็เหมือนเดิม เมื่อลูกชายเศรษฐีที่หล่ออย่างกับนายแบบ วนเวียนเดินตามเธอไม่หยุด วราลินเองก็ไม่กล้าที่จะปฎิเสธอีกคนเพราะเป็นลูกค้าวีไอพี

"น้องรินไปทานข้าวกับพี่สักมื้อนะครับ"

"พี่อาทรินต้องทำงานค่ะ ไม่ว่างจริงๆ ขอโทษนะคะ"

วราลินตอบออกไปอย่างสุภาพ ทำให้อีกคนถอนหายใจออกมาทันที

"คุณเหมราชใช้งานหนักขนาดนี้เลยเหรอครับ ถ้าแบบนี้ไปทำงานกับพี่ไหมพี่จ้างสามเท่าเลยก็ได้"

"พูดแบบนี้ไม่เหมาะมั้งครับคุณอาท จู่ๆ จะมาชวนคนของผมไปได้ไงกัน"

อาทิการหันมาตามเสียงทันที พร้อมกับหน้าถอดสีไม่คิดว่าเจ้าของโรงแรมจะมาได้ยิน ลูกน้องก็ไม่สะกิดเลยสักนิด

"เอ่อ ผมแค่เห็นน้องรินทำงานไม่มีวันหยุดต่างหากล่ะครับ แค่เป็นห่วงเท่านั้น"

"ขอบคุณที่ห่วงพนักงานผมนะครับ แต่ผมเชื่อว่าผมดูแลคนของผมดี จนวราลินไม่คิดจะไปทำงานที่อื่นแน่"

วราลินยืนมองเหมราชเปร่งน้ำเสียงเชือดเฉือน อีกคนที่มีความสูงไล่เลี่ยกันอยู่สักพักก็เดินแยกออกมา สูดอากาศที่ระเบียงด้านนอก โดยมีแสนเดินตามมาด้วย

"ทำไมครับเลือกไม่ถูกเลยเหรอ"

"พี่แสนหมายถึงคนหรือเงินล่ะคะ สามเท่านี้ 60,000 เลยนะ"

วราลินพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมา แสนชัยมองคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูก่อนจะพูดขึ้น

"พี่ว่าคุณรินไม่น่าจะเป็นคนเห็นแก่เงินนะครับ"

"พี่ก็มองรินดีเกินไป รินอาจจะขนของไปพรุ่งนี้ก็ได้ใครจะรู้"

"ถ้าคิดว่าไปได้ก็ลองดูสิ"

แสนและวราลินหันกลับมาหาต้นเสียงทันที ก่อนที่แสนจะเดินเลี่ยงออกมาแล้วกลับเข้าไปทำหน้าที่ของตน

"ก็ไม่ได้บอกว่าจะไปสักหน่อย ถึงไปจริงใครจะกล้าห้าม"

"หึ เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้คนที่รู้ระบบเข้าออกทุกอย่าง ไปอยู่กับคนอื่นง่ายๆ เหรอ คิดใหม่ซะนะวราลิน"

เหมราชเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าคนตัวเล็ก นัยน์ตาคมจ้องเธอไม่วางตา โดยที่วราลินเองก็ไม่ได้หลบสายตานี้แม้แต่น้อย ใบหน้าหวานจ้องเขากลับก่อนจะพูดขึ้น

"รินไม่คิดหักหลังใคร ที่รินอยู่ที่นี่ส่วนหนึ่งก็เพราะคุณอาเคยช่วยรินไว้ เอาไว้เมื่อไหร่ที่คุณอาไม่ต้องการให้รินอยู่วันนั้นรินจะไปแน่นอน"

วราลินพูดจบก็เดินกระแทกอกอีกคนออกไป เหมราชยกยิ้มออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ฉันคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอก จนกว่าฉันจะได้กินเธอเด็กน้อย"

เหมราชพูดขึ้นก่อนจะเดินกลับเข้าไปตรวจงานที่ไนต์คลับด้านบน แต่ละชั้นถูกแบ่งโซนอย่างชัดเจน สองชั้นแรกเป็นคาสิโนซึ่งรวมกับชั้นใต้ดิน ส่วนชั้นสามเป็นผับมีดนตรีสด ส่วนชั้นสี่เป็นไนต์คลับ ที่เหล่าบรรดาไฮโซต่างก็มักมาใช้บริการ

"นายครับวันนี้คุณแพรวพรรณมาดื่มที่ไนต์คลับด้วยนะครับ"

ชิตรายงานทันที เพราะรู้ว่าเจ้านายชอบดาราสาวคนนี้อยู่

"แล้วนั่งอยู่ตรงไหนล่ะ"

"ตรงนั้นครับ ดูเหมือนจะมากับเพื่อนและผู้จัดการ"

เมื่อเห็นว่าเป้าหมายอยู่ที่ไหน เหมราชก็เดินตรงไปหาทันที

"ไม่คิดว่าคุณแพรวจะให้เกียรติมาดื่มที่นี่นะครับ ผมเหมราชครับ"

ดาราสาวตาโตทันที เธอรู้ว่าอีกคนเป็นใครเพราะที่มาที่นี่ก็ตั้งใจจะมาพบเขานี่แหละ เธอส่งยิ้มหวานพร้อมกับท่าทางเขินอายตามแบบที่ทำเป็นประจำ

"สวัสดีค่ะคุณเหมราช ไม่คิดว่าจะเจอคุณเหมือนกันนะคะ"

เหมราชยกยิ้มในใจดูท่าแล้วคงง่ายกว่าที่คิด เมื่อพูดคุยกันถูกคอเหมราชเลยชวนดาราสาวไปยังพื้นที่สวนตัวที่ชั้นเจ็ด แพรวพราวก็ตกลงเดินตามไปโดยง่าย ครั้งนี้เหมราชไม่ได้ให้วราลินมาเฝ้าหน้าประตูเหมือนทุกครั้ง

เพราะคิดว่าคงไม่ต้องใช้ใบหน้าหวานของวราลิน ทำให้เขาตื่นเต้นอีก คนตรงหน้าที่รู้งานอย่างดีกำลังพาเขาขึ้นสวรรค์ในไม่ช้า

"อ๊าา แพรวเก่งจังเลยครับ แบบนี้ผมต้องให้รางวัลหนักๆ แล้ว"

เหมราชครางออกมา ในขณะที่แพรวพราวดูดกินมังกรตัวเขื่องในปากอย่างเอร็ดอร่อย แต่จู่ๆ เขาก็นึกถึงใบหน้าหวานของคนที่เขาคิดว่าไม่จำเป็นต้องใช้

"อ๊าา วราลิน อื้ออ"

เข้าปลดปล่อยออกมาทันที โดยที่แพรวพราวเองก็ไม่รู้ว่าอีกคนนึกถึงใคร เหมราชขบกรามแน่น คิดในใจว่าทำไมจะต้องนึกถึงเด็กคนนั้นตลอดเวลาแบบนี้

"เมื่อกี้คุณเหมครางได้น่าฟังมากเลยนะคะ"

แพรวพราวพูดขึ้น ก่อนจะขยับตัวขึ้นคร่อมชายหนุ่มไว้ เหมราชเอื้อมมือหยิบถุงยางที่หัวเตียง แต่กลับถูกมือเล็กจับโยนทิ้งเสียก่อน

"เราไม่ต้องใช้หรอกค่ะมันไม่ฟิน"

เหมราชมองหน้าคนที่ตั้งท่าจะกดร่องลงมาที่มังกรของเขา มือเรียวดันอีกคนออกทันที ทำเอาแพรวพราวถึงกับหน้าถอดสีตกใจ

"อะไรคะ ถ้าคุณไม่โอเคแพรวใส่ให้ก็ได้ค่ะ ขอโทษนะคะเรามาต่อกันเถอะ"

"ลุกขึ้นแล้วใส่เสื้อผ้าซะ ผมไม่ต้องการต่อกับคุณ"

เหมราชพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบมือถือโทรออกหาใครบางคน

"ส่งเด็กขึ้นมาให้ฉันที เตรียมเงินมาสองซอง"

ปลายสายรับคำ เหมราชก็เดินกลับไปนุ่งผ้าขนหนูก่อนจะหันกลับมาที่เตียงอีกครั้ง แพรวพราวยังคงนอนมองอีกคนเพราะคิดว่าจะเปลี่ยนใจ

"ผมบอกให้ออกไป ถ้าไม่งั้นผมจะให้คนมาลากคุณในห้องนี้เลย"

เหมราชพูดขึ้นเสียงดัง เขาไม่เคยเอาใครสดและไม่ชอบผู้หญิงที่ทำแบบนี้ เพราะนั่นจะเกิดปัญหาภายหลังแน่นอน

แพรวพราวรีบลุกใส่เสื้อผ้าด้วยใบหน้าบูด เธออุตส่าห์ตั้งใจมาจับเขาแท้ๆ แต่ดันถูกไล่กลับซะได้ เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ก็อก!ก็อก!"

เหมราชเดินออกไปเปิดประตูคิ้วหนาก็ขมวดเข้าหากันทันที

"ทำไมเป็นแกไอ้ชิต"

"คุณรินเช็คระบบครับ พอดีมีไฟดับที่ห้องใต้ดิน"

"ทำไมไม่มีใครแจ้งฉันเลย"

"ก็นายเอ่อ" รณชิตไม่กล้าแต่สายตากลับมองเข้าไปด้านใน

แพรวพราวเดินแทรกออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ รณชิตส่งซองเงินให้ดาราสาวเธอรีบคว้าเอาไว้ก่อนจะเดินออกไป เหมราชหันมาหาสาวสวยที่ยืนอยู่ข้างรณชิตก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ

"จ่ายค่าเสียเวลาไปฉันจะลงไปข้างล่าง"

พูดจบเหมราชก็ปิดประตูลง สาวสวยเลยต้องกลับลงไปอย่างเสียดาย ไม่นานเหมราชก็เดินออกมาด้วยชุดใหม่ที่มีสำรองอยู่ในตู้ เขาใส่เสื้อยืดสีดำขับกับผิวสองสี ทำให้ดูหล่ออย่างกับหลุดมาจากนิตยสาร

"นายใส่แบบนี้ดูเด็กลงเลยนะครับ ผมคงต้องใส่ดูบ้างแล้ว"

"แกคิดอย่างนั้นเหรอ"

เหมราชยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ไป พอลงมายังชั้นใต้ดินที่มีนักพนันมากมายเสี่ยงโชคกันอย่างเมามัน อีกด้านก็เป็นมุมนั่งดื่มของเหล่าสาวๆ ที่มาจับหนุ่มๆ กระเป๋าหนักพวกนี้ บางทีเหมราชก็เรียกใช้บริการพวกเธอเหมือนกัน

"ดูสิคุณเหมแต่งตัวแบบนี้ดูหล่อเท่ห์มากเลย"

"นั่นสิ ใส่เสื้อเชิ้ตก็หล่อ พอใส่เสื้อยืดก็เท่ห์ไปอีกแบบ"

"ฉันอยากมีโอกาสขึ้นเตียงกับเขาจัง ดูสิกล้ามแขนกับซิกแพคนั้นเห็นแล้วน้ำลายไหลเลยแก"

สาวๆ ที่นั่งดื่มต่างก็กำลังพร่ำรำพันถึงคนที่เดินตรงไปทางด้านหลัง ร่างสูงก้าวเท้าเดินตรงไปยังห้องควบคุมวงจร ที่มี วราลิน ต้นกล้า และดินกำลังเคลียร์ข้าวของหลังจากที่ซ่อมแซมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

วราลินยิ้มให้กับใบหน้าเปื้อนคราบน้ำมันและจาระบีของต้นกล้า โดยที่ไม่รู้ว่าเธอเองก็มีรอยคราบเช่นกัน

"กล้าหน้ามึงเลอะอ่ะ ให้กูเช็ดให้ป่าว"

"พอเลยกูรู้มึงคิดจะทำอะไรกูเช็ดเองได้ ห่วงหน้ามึงเหอะเดี๋ยวก็สิวขึ้น"

"อะไรนะอย่าบอกว่าหน้ากูก็มีนะ ขนาดระวังนะเนี่ย"

"ตรงนี้เลย แล้วก็ตรงนี้"

ต้นกล้าแกล้งบอกให้วราลินเช็ดตามที่ตนบอก แต่เพราะรีบวราลินเลยไม่ได้ดูว่ามือตัวเองเลอะ ตอนนี้หน้าเธอเลยเต็มไปด้วยจาระบี พอสังเกตุเห็นว่าคนอื่นๆ ยืนหัวเราะ ถึงได้รู้ตัวรีบทิ้งเครื่องมือไล่เตะเพื่อนทันที

เสียงหัวเราะดังมาจากด้านหลัง แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นหน้าเจ้านายที่ยืนดูอยู่ วราลินมัวแต่ไล่ทุบตีต้นกล้าจนไม่ทันมอง ดินรีบคว้าแขนเพื่อนเอาไว้แล้วจับหมุนมาเผชิญหน้ากับเจ้านายที่ยืนทำหน้ายักษ์อยู่

พอหันมาเห็นเหมราชวราลินก็ยิ้มแห้งออกมาใส่คนตัวโต ชิตยืนกลั้นขำกับใบหน้าของต้นกล้าและวราลิน ที่เต็มไปด้วยสีดำเต็มหน้า

"ไม่มีงานทำกันเหรอ"

เหมราชพูดออกมาเพียงเท่านั้น ทุกคนก็รีบแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ต่อ วราลินหันไปช่วยเพื่อนเก็บของ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาแต่ก็ถูกเรียกไว้ซะก่อน

"คิดจะเดินออกไปทั้งที่หน้าเป็นแบบนั้นเหรอ"

"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ รินทำงานมันก็ต้องเลอะอยู่แล้ว"

เหมราชนึกขำแต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ ผู้หญิงอะไรไม่ห่วงสวยเลยสักนิด มือเรียวดึงคนตัวเล็กไปนั่งที่เก้าอี้นั่งพักของพนักงาน โดยที่ทุกคนเดินออกไปหมดแล้ว

"รินจะเอาของไปเก็บคุณอามีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เมื่อไหรจะเลิกเรียกฉันว่าอาซะที"

"ถ้าไม่เรียกแบบนี้ก็คงต้องเรียกเจ้านายไม่ก็คุณเหมเหมือนคนอื่นๆ"

วราลินพูดขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วที่ไม่มีรอยเปื้อนเช็ดแก้มตัวเองออก มือเรียวรีบจับเอาไว้ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดแก้มคนตัวเล็กอย่างเบามือ วราลินกำมือแน่นจนเหมราชรับรู้ แต่ก็ยังคงเช็ดหน้าให้ต่อไป

"พอแล้วค่ะเดี๋ยวรินไปอาบน้ำ ยังไงก็เช็ดไม่ออกหรอก"

วราลินใจเต้นแรงจนเธอไม่อยากอยู่ตรงนี้ เหมราชมองจ้องริมฝีปากอิ่มที่เผยอพูด จนเขาเผลอโน้มตัวเข้าไปหา วราลินเองก็ไม่ต่างกันตากลมค่อยๆหรี่ลง เหมราชสอดมือเข้าใต้ท้ายทอยวราลินอย่างลืมตัว

ยิ่งสบตากันใบหน้าก็ยิ่งขยับเข้าหากันเหมือนถูกดูด ริมฝีปากหนาได้รูปแนบลงที่ริมฝีปากนุ่มของวราลิน แต่ก็เพียงแค่นั้นเสียงมือถือวราลินก็ดังขึ้นเตือนสติเธอซะก่อน เธอรีบผละออกจากเหมราชทันที