เลขาล่ารัก

จังหวะตกหลุมรัก

แพมtalk

วันนี้ฉันกับไอ้กิตมาที่มหาลัยอีกแล้วเพราะว่าเอกสารฝึกงานมีปัญหานิดหน่อย จะฝึกงานอยู่แล้วน่าจะได้พักผ่อนแต่ไม่เลย เมื่อวานไปงานหมั่นวันนี้เข้ามหาลัยอีกละ

โอ๊ย...

ระหว่างที่เดินอยู่ฉันก็ดันเดินชนกับใครก็ไม่รู้จนเอกสารหล่นจนหมด แต่ยังดีนะที่เขาหยุดแล้วก็ก้มเก็บให้

"ของคุณไหมครับ"

"...." ฉันหยิบเอกสารแล้วมองหน้าเขา ให้ตายเถอะเขาหล่อมาก ตา หู จมูก ปาก ดีทุกอย่างจริงๆ ครบหมดเครื่องหน้าเครื่องตา

"คุณ" เขาเห็นว่าฉันนิ่งไปกับก็จับที่ไหล่เบาๆ อย่านะอย่ามาโดนตัวฉัน

"ขอบคุณนะคะ" ฉันได้แต่มองเขาที่เดินออกไป จะบ้าตาย มีคนแบบนี้อยู่ด้วยหรอ หล่อมาก นี้หรอที่เขาเรียกว่า....จังหวะตกหลุมรัก

"แพม มึงเป็นอะไรหน้าแดงไปหมดแล้ว" ไอ้กิตเขย่าตัวฉันอย่างแรง

"กูอยากมีแฟน" ฉันตอบอย่างมั่นใจ และความหมายก็คือฉันอยากได้ผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นแฟ

"เห้อ ไปหาอาจารย์ได้แล้ว"

เขาเป็นใครเนี่ยเราสบตากันแค่ไม่กี่วิแต่ก็ขโมยหัวใจฉันไปซะแล้ว

หลายชั่วโมงต่อมา...

เรานัดกันที่ผับกินเหล้าก่อนฝึกงานสักหน่อย เพราะแต่ละคนก็ฝึกงานกันคนละที่พวกมันเองก็ฝึกงานที่บริษัทตัวเอง ยกเว้นฉันที่พ่อไม่ให้ฝึกที่บริษัทตัวเอง เพราะกลัวพนักงานเกรงใจแล้วฉันจะทำงานได้ไม่เต็มที เห้อ

"ถึงเวลาที่ต้องห่างกันแล้วจริงๆสินะ" ไอ้พีชมันพูดโอะไรของมันวะ

"ห่างเหี้ยอะไรกูไม่ห่าง"แค่ฝึกงานเองมันจะห่างทำไมวะ อยู่ๆก็มาดึงดราม่า "กูอิจฉาพวกมึงจังที่ได้ฝึกงานที่บริษัทตัวเอง"

"ฮ่าๆ ยังทำใจไม่ได้อีกหรอ"

ทำใจหรอ ใครจะไปทำใจได้วะ คิดเมื่อไหร่ก็หงุดหงิด

"แทนที่จะให้ลูกฝึกงานที่บริษัทตัวเอง จบไปก็จะได้ทำงานเลย นี่เอาแต่พูดว่าพนักงานจะตามใจกูจะเกรงใจกู"

"พ่อมึงแม่งโคตรเอาเลยวะ"

พ่อชอบเป็นแบบนี้ตลอดเลย เอาแต่ให้เหตุผลว่าฝึกงานที่อื่นเขาจะได้ใช้ฉันแบบหนักๆ ฉันจะได้มีความอดทนให้มากที่สุด ไม่รู้ฝึกงานหรือไปโรงเรียนดัดนิสัยกันแน่

"กูกลับนะ ไม่อยากให้เมียอยู่คนเดียวนาน" เราดื่มกันได้สักชั่วโมงไอ้วินก็พูดแล้วลุกขึ้น..

"เอ้อ ไว้เจอกันนะ"

"อืม ไปนะเพื่อน"

ไอ้วินเดินไปน้ำตาฉันก็ไหลออกมา มันอดไม่ได้จริงๆเราอยู่ด้วยกันตั้งแต่ ปี1 ตอนนี้คงถึงเวลาที่แยกย้ายจริงๆแล้ว พวกเราเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว

"เราคงโตกันแล้วจริงๆสินะ คงต้องแยกย้ายจริงๆแล้ว" ทั้งสองคนมองมาที่ฉันพอเห็นว่าร้องไห้มันก็วางแก้วแล้วกอดฉันไว้

"ไหนบอกจะไม่ห่างไง แล้วจะร้องทำไม"

"ชีวิตกูมีแค่เพื่อน พวกมึงก็รู้"

ชีวิตฉันก็มีแต่พวกมันจริงๆ เพื่อนผู้หญิงก็ไม่มี แฟนก็ไม่มีมันก็ใจหายเหมือนกันนะที่ต้องแยกย้าย

"นัดเจอกันก็ได้ไอ้แพม มึงหยุดร้องเลยนะ"

"ถ้ากูร้องไห้แบบนี้แล้วใครจะมาปลอบกูวะ" ถ้ามีคนที่ฝึกงานใจร้าย แล้วฉันร้องไห้แบบนี้จะทำไงละ ใครจะมาปลอบ

"เก็บไว้ก่อนอย่าร้อง ถ้าอยากร้องก็มาที่นี้เดียวพี่ๆจะปลอบเอง" ไอ้พีชพยายามปลอบฉันอีกคน

"กลับเหอะ" ฉันรีบเช็ดน้ำตาตัวเอง

"กลับไหวเนี่ย"

"ไหวอยู่แล้วแหละ"

พวกเราลุกจากเดินออกจากร้านแล้วก็แยกย้ายไปที่รถตัวเอง แต่ระหว่างที่ฉันมาที่รถก็เห็นผู้ชายคนนึงยืนหันหลังให้ เขาเหมือนคนที่เจอที่มหาลัยมากๆ ต้องใช่เขาแน่ๆ

"คุณคะ" ฉันเดินไปแล้วสะกิดไหนเขา

"ครับ"

เห้อ ไม่ใช่เขาไม่ใช่คนที่เห็นที่มหาลัย ฉันเป็นเอามากเลยนะเนี่ย เจอกันแคไม่กี่วิทำถึงมีอิทพลกับฉันมากขนาดนี้นะ

"ขอโทษค่ะ ทักคนผิด"

ฉันรีบถอยมาที่รถตัวเอง ใช้มือทั้งสองลูบหน้าดึงสตินี้ฉันเมาหรืออะไรกันแน่ทำไมถึงนึกถึงเขาขนาดนี้

"แพมมึงเป็นไรวะ เมาหรอ"

"...." ฉันมองหน้าเพื่อนสองคนที่วิ่งมาหาฉัน

"มึงขับไม่ไหวหรอก ให้ไอ้พีชไปส่ง ส่วนรถกูจะให้คนขับใปให้ " ไอ้กิตเสนอขึ้น และฉัยก็พยักหน้าให้มัน

2วันต่อมา...

"จะนอนกินทั้งวันเลยหรอคะลูกสาว"

ฉันกลับบ้านมานอนเพราะเหลืออีกสองวันก็ฝึกงานแล้ว ฝึกงานสามเดือนขอนอนเต็มอิ่มหน่อยเถอะ

"พ่อคะ แพมจะฝึกงานแล้วนะขอพักผ่อนหน่อย"

"แล้วเตรียมตัวยัง"

"ต้องเตรียมตัวด้วยหรอคะ" เตรียมตัวหรอ เตรียมทำไม

"เตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมสมอง พยายามเก็บความรู้มาให้มากๆ แล้วที่สำคัญความอดทน"

"...." อีกละเรื่องความอดทนอีกละ ฝึกงานที่บริษัทตัวเองก็จบแต่แรกละ

"ไปฝึกความอดทนมาแล้วป๊าจะยกบริษัทให้ แล้วฝึกตำแหน่งอะไร"

"เลขาผู้บริหารค่ะ"

"ทำไมถึงยื่นฝึกตำแหน่งนี้ละ"

"ก่อนจะบริหาร ก็ต้องรู้งานก่อนไหมคะคุณพ่อ"

"...." เขาไม่ตอบแถมเงียบให้ฉันอีก

เวลาที่พ่อเงียบฉันละกลัวทุกทีเลย พ่อดุมากๆเวลาเขาทำงาน เขามีลูกแค่คนเดียวทุกอย่างจะเคร่งไปหมด ยากที่จะได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเขา

"อดทนนะลูกแพมเก่งอยู่แล้ว" คนเป็นแม่พูดแล้วลูบหัวฉัน

"ฝึกงานจบแล้วก็แต่งงาน จำที่พ่อเคยบอกได้ไหม"

"เอาทีละเรื่องเถอะค่ะ แค่นี้แพมก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว"

เขาเคยพูดเรื่องแต่งงานกับฉันหลายรอบแล้ว เขาดุมากก็จริง แต่ฉันก็ต้องมีจุดยืนไม่ได้ตามใจเขาทุกอย่าง

"เรียนจบก็ต้องแต่งงานมีลูกมีครอบครัวนะเเพม ชีวิตคนเรา" เรื่องนี้แม่ก็เอากับเขาอีกคนหรอเนี่ย

"พ่อคะ แม่คะ ตามใจแพมสักเรื่องเถอะค่ะ" เขาไม่เคยตามใจฉันเลย มีแต่บังคับนี้ขนาดฉันดื้อบ้างก็ยังโดนอยู่เรื่อยเลย

"ฝึกงานเสร็จแล้วค่อยมาคุยกัน" หึ เขาก็ยังไม่ได้ล้มเลิกนะแค่บอกเดียวค่อยคุยกัน

"แพมขอตัวนะคะ" ฉันรีบวิ่งกลับมาที่ห้องตัวเอง อะไรกันขนาดเรื่องแต่งงานยังจะมาบังคับ จะมีผัวทั้งทีฉันขอเลือกเองเถอะนะ

2วันต่อมา

และวันนี้ก็มาถึงวันที่ฉันจะได้ฝึกงาน ฉันแต่งตัวด้วยชุดนักศึกษาแล้วรีบมาที่บริษัทแต่เช้าวันแรกต้องมาเช้าหน่อย ต้องรีบมาหาพี่ ริสา เขาเป็นเลขาและเป็นที่จะดูแลฉัน

"น้องแพม น้องแพมรึเปล่า" ผู้หญิคนนึงเดินเข้ามาทักฉัน

"พี่ริสาหรอคะ"

"ใช่ค่ะ พี่เองน้องแพมสวยกว่าที่พีคิดไว้มากเลยนะคะเนี่ย"

เธอเอ่ยชมฉันอย่างเป็นมิตร และฉันรู้เลยว่าการฝึกงานของฉันต้องเป็นไปด้วยดีแน่นอน

"พี่ริสาก็สวยมากๆเลยนะคะ" ฉันเอ่ยชมแล้วยิ้มให้

"ตายแล้วเด็กชอบพูดความจริง ไปเถอะเดียวพี่จะพาไปแนะนำทีมเราให้รู้จัก"

เธอพาฉันขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น34 แล้วพาเดินเข้ามาจนเห็นโต๊ะทำงานอยู่หลายโต๊ะ

"นี้คือทีมบริหารของเรานะ มีทั้งหมด7คนถ้ารวมพี่กับบอสด้วยจะเป็น9" ฉันมองรอบๆขณะที่เขาอธิบายสิ่งต่างๆให้ฟัง "ทุกคนนี้น้องแพม นักศึกษาฝึกงานปีนี้"

"สวัสดีค่ะ แพมนะคะฝากตัวด้วยค่ะ" ฉันแนะนำตัวเองแล้วโค้งตัวเล็กน้อย

"ยินดีตอนรีบครับ/สุดยอดเลยครับไม่มีผู้หญฺิงมาฝึกหลายเทอมแล้ว"

เสียงของพี่ๆเขาเอ่ยพูดคน ทีมนี้มีผู้ชาย3คน ที่เหลือเป็นผู้หญิงหมดเลย ฉันเห็นแบบนี้แล้วก็สบายใจ มองเห็นแต่ความราบรื่นทั้งนั้น

"พอๆ ทำงานกันต่อเลย ส่วนแพมมาทางนี้" พี่ริสาพาฉันเดินมาอีกนิดนึงก็เห็น โต๊ะทำงานอีก2โต๊ะที่อยู่หน้าห้องๆนึงน่าจะเป็นห้องของผู้บริหาร "นี้คือโต๊ะทำงานของแพม ส่วนนี้โต๊ะพี่แล้วนั้นก็คือ ห้องของบอส"

"ค่ะ" ฉันเดินมาที่โต๊ะตัวเอง แล้ววางกระเป๋าลง

"ตลอดระยะเวลา3เดือน พี่จะดูแลแพมเอง อะไรที่ไม่เข้าใจทำไม่เป็นถามมาได้หมดเลยนะ"

"ค่ะ แพมก็จะตั้งใจฝึกงานและเก็บประสบการณ์ให้ได้มากที่สุด"

ฉันว่าจบก็ยิ้มให้พี่ริสา ฉันคงไม่ต้องไปร้องไห้ให้ไอ้กิตปลอบแน่ๆ

หลังจากที่เราคุยกันเสร็จแล้ว พี่ริสาก็เตรียมเอกสารงาน ส่วนฉันก็เริ่มจัดโต๊ะตัวเองให้น่าทำงาน เดียววันหลังเอาดอกไม้มาตบแต่งด้วยดีกว่า

"อรุณสวัสดิ์ค่ะบอส" พี่ริสาพูดแล้วยืน ทำให้ฉันต้องรีบยืนตาม ก่อนจะหันหน้าไปมอง "นี้นักศึกาษฝึกงานค่ะ"

หัวใจฉันเต้นแรงมาก ตาเบิกโพงเมื่อเห็นคนตรงหน้า ออร่าความหล่อของเขาแพร่มาที่ฉันทำให้ฉันละสายตาไม่ได้เลย

ใช่แล้ว เขาคือคนที่ฉันเจอที่มหาลัย ฉันเขินจนจะบ้าตายอยู่แล้ว ฉันจะมีแฟนก็คราวนี้แหละ พระเจ้าคงอนุญาตให้ฉันมีแฟนได้แล้วสินะ