กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
1140 Words
“ไอ้จันทร์ จันทร์ แฮ่กๆๆ ไอ้ จะ”
จันทร์เจ้าที่กำลังเดินเลียไอศกรีมอย่างมีความสุขกับอาทิตย์มองเพื่อนที่โตมาด้วยกันอย่างไอ้บอล กำลังวิ่งกระหืดกระหอบมา เหมือนมีเรื่องอะไรสำคัญ คอขาดบาดตายงั้นแหละ
“ว่าไง มีอะไร หายใจก่อน แกจะรีบไปไหนเนี่ย”
จันทร์เจ้าปาไม้ไอศกรีมลงถังอย่างแม่นยำ ก่อนจะเช็ดรอยคราบชอกโกแลตที่ไหลลงมากับกระโปรงทำงานสีดำอย่างไม่ใส่ใจ ไหนๆ ก็จะต้องถอดซักอยู่แล้ว มือมันเลอะก็ขอเช็ดหน่อยล่ะกัน เมื่อเช็ดเสร็จจึงหันมาสนใจเพื่อนที่ยังหอบอยู่
“มีคนท่าทางน่ากลัวเหมือนมาเฟีย มาเที่ยวถามหาพี่ตะวัน ตอนนี้ฉันเห็นมันบุกเข้าไปในบ้านแกเรียบร้อยแล้ว”
“ห๊ะ!!!! แกว่าอะไรนะ”
จันทร์เจ้าตาโตเท่าไข่ห่าน ก่อนจะจับมืออาทิตย์ไว้แน่น จะไปทางไหนดีว่ะ หนีก่อนดีมั๊ย หาที่หลบก่อน แต่เงินของอาทิตย์เธอยังใส่ไว้ใต้หมอนในบ้าน เงิน! เธอต้องกลับไปเอาเงินก่อน หวังว่าพวกมันยังไม่รื้อบ้านเธอนะ
จันทร์เจ้ารีบจูงมืออาทิตย์วิ่งกลับมายังบ้าน เธอจะกลัวอะไร ในเมื่อคนที่มันตามหาคือตะวัน ไม่ใช่เธอสักหน่อย หญิงสาวคิดอย่างปลอบใจตัวเอง ก่อนจะนับ หนึ่ง สอง สาม และทำใจดีสู้เสือ พุ่งกลับเข้าไปในบ้านของตัวเอง
“พวกนายมาตามหาพี่ตะวัน เขาไม่ได้อยู่ที่นี้หรอก”
ทันทีที่เธอพูดจบ สายตาเป็นสิบคู่ก็จ้องมองมายังเธอและเด็กที่อยู่ข้างๆ เธอ จันทร์เจ้ากลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ก่อนจะเดินถอยหลังออกมา สองสามก้าว แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อเธอถอยไปชนกับผู้ชายหน้าตาหล่อ หล่อแบบโคตรๆ แต่ผิวขาวซีดเหมือนผีดิบ แถมยังทำหน้าเย็นชาอีก
“เธอว่าอะไรนะ ไอ้ตะวันมันหนีไปแล้วใช่มั๊ย มันหนีไปไหน”
อีคนที่เธอชน จับล็อกคางเธอก่อนจะออกแรงบีบ ทำให้เธอเจ็บจนแทบร้องไห้ นาทีนี้เธอรู้แล้ว ทำไมตะวันถึงหนีไป ก็เจ้านายเขา น่ากลัวแบบนี้นี่เอง ปกติเธอไม่ได้เป็นคนเจ้าน้ำตา แต่แรงบีบที่มือเขาบีบคางเธอ มันทำให้เธอเจ็บจนแทบน้ำตาเล็ดออกมาจากดวงตากลมคู่สวย แต่น้ำตาเธอก็ไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านแต่อย่างใด กลับทำให้เขารู้สึกสะใจจนแสยะยิ้มขนลุกออกมา ตอนหน้านิ่งก็ว่าหล่อแล้ว แต่พอยิ้มเลวๆ มันหล่อ หล่อมาก แต่มันใช่เวลาจะมาชื่นชมมั๊ยเนี่ย
“ทำไมไม่ตอบ มันหนีไปไหน?”
ร่างสูงเกือบ 190 เซนติเมตร ยังคงถามคำถามเดิม แต่ร่างบางจะตอบได้ยังไงกันล่ะ ก็เล่นบีบปากซะแน่นขนาดนี้
จันทร์เจ้าพยายามปัดมือเขาออก แม้เธอออกแรงไม่เยอะ แต่เหมือนลูกน้องที่ยืนมองอยู่จะกรู่ เข้ามาหาเธอ เมื่อเห็นเธอบังอาจแตะแตะเจ้านายของพวกเขา แต่เขายกมือเป็นสัญญาณห้ามไว้ ทำให้เขาลูกน้องหยุดชะงักไปทันที
เมื่อเธอเป็นอิสระ ตาเธออดมองเขาอย่างขวางๆไม่ได้ ไอ้บ้า!!! รังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้เนี่ยนะ แล้วดูสภาพบ้านเธอซิ พังพินาศหมดแล้ว เลวจริงๆ
“ตอบ!!!! ก่อนที่ฉันจะให้ลูกน้องกระทืบเธอกับไอเด็กคนนี้ ไอ้ตะวันมันไปไหน?”
รอบนี้เสียงเย็นชา มีความตะคอกกลับมา จนเธออดตกใจไม่ได้แน่นอน อาทิตย์เองก็กลัว จนเกาะขาเธอแน่น
“ฉันไม่รู้ว่าเขาไปไหน เขาบอกแค่ว่าเขาทำงานพลาด แล้วก็ฝากละ ไม่ใช่ ฝากให้ฉันดูแลตัวเองดีๆ”
เธอเกือบหลุดไปแล้ว เพราะตะวันสั่งไว้ห้ามบอกว่าอาทิตย์เป็นลูกเขา
“หึ!!! ทำงานพลาดงั้นหรอ” เขาโน้มตัวนั่งไขว้ขาลงบนโซฟา อย่างกับเป็นเจ้าของบ้าน ก่อนที่ไอ้ลูกน้องตัวดีทั้งหลายจะบังคับให้ฉันกับอาทิตย์นั่งลงกับพื้นราวกับเป็นทาสในเรือนเบี้ย
“มันไม่ได้ทำงานพลาด แต่มันโกงสินค้าฉันไป”
ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่เชื่อ ตะวันเขาไม่น่าจะมีนิสัยแบบนี้นะ แล้วไปโกงคนน่ากลัวแบบนี้ ไม่กลัวตายเลย ตะวันเอ้ย!
“เท่าไหร่ล่ะ จำนวนเงินที่ตะวันโกงคุณ ฉันจะหามาชดใช้ให้ขออย่างเดียว อย่ามายุ่งวุ่นวายกับเราก็พอใจ” ฉันนึกถึงเงินที่ตะวันให้ไว้ เอามาใช้หนี้ก่อนก็ได้ ยังไงหลานฉันเงินเดือนออกก็ค่อยว่ากัน
“สิบล้าน มีปัญญาชดใช้มั๊ยล่ะ”
“ห๊ะ!!! สิบล้าน คะ คุณล้อเล่นรึเปล่า”
ฉันลุกขึ้นอยากตกใจ แต่ไอ้ลูกน้องก็จับฉันกดลงบนพื้นอยู่ดี จะบ้าตาย ตะวันมันคิดอะไรอยู่ถึงไปโกงเงินเขาถึงสิบล้าน
“แต่รวมดอกเบี้ยด้วย ฉันคิดสิบห้าล้านก็พอแล้ว รับเป็นเงินสดนะ เพราะฉันต้องเอาไปฟอกต่อ”
แค่สิบล้านปากฉันก็ปากอ้าพะงาบๆแล้ว นี้อะไรยังขอคิดดอกอีกห้าล้าน จะบ้ารึเปล่า ดูสภาพฉันด้วย ฉันแค่พนักงานออฟฟิศต๊อกต๋อย เงินหมื่นยังไม่มีเลย
“แล้วถ้าคิดจะเอาเงินก้อนนี้มาคืนฉัน ฝันไปเถอะ นี้มันเป็นเงินที่ไอ้ตะวันมันโกงฉันมาให้เธอไงล่ะ เท่ากับตอนนี้เธอสมรู้ร่วมคิดกับมันโกงฉันด้วย”
ฉันมองเงินปึกที่อยู่ในมือเขา มันคือเงินที่ตะวันให้ฉันไว้เมื่อคืน ตอนนี้มันกลับไปอยู่ในมือเขาเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่ชายหนุ่มจะโยนเงินปึกนั้นกระทบหน้าฉันเข้าอย่างจัง เจ็บนะเว้ย ! ขว้างมาได้ หน้าฉันมันดูหนาขนาดนั้นรึไง แล้วฉันกลับมาตรงนี้ทำไมว่ะเนี่ย ไม่หนีไปให้พ้นๆ อยากจะดึงหัวตัวเองมาโขกเสาแรงๆ ให้รู้แล้วรู้รอด
“พูดมา ว่ามันอยู่ที่ไหน”
ปึก!
รอบนี้เอาปืนมาวางบนโต๊ะซะด้วย
“ต่อให้ฆ่าฉันตาย ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าตะวันไปอยู่ไหน พวกคุณเป็นมาเฟีย เก่งกว่าฉัน แน่จริงทำไม่หาเขาให้เจอล่ะ”
ฉันแหวตอบไปบ้าง ทำหน้าเข้มเข้าไว้ทั้งที่จริงๆ ฉันจะเป็นลมตรงนี้แล้ว หันไปมองดูอาทิตย์กำลังเบะปากจะร้องไห้ ด้วยความกลัว ฉันสงสารหลานจับใจ เพราะความโง่ที่จะกลับมาเอาเงินของฉันเอง ทำให้เราสองคนอาหลานต้องมีสภาพเป็นแบบนี้
- Writer
