มาเฟียรักเถื่อน

ตัวประกัน

“ปากดีหนิ ฉันชอบ ล่าสุดคนที่มันปากดีใส่ ฉันเพิ่งซัดมันไปหมดแม็กซ์ แต่สวยๆแบบเธอเอาไปทำอะไรดีนะ”

พูดไม่เปล่ายังใช้มือจับหน้าฉันไปพิจารณา

“ไอ้ปลั๊ก พาอีนี้ไปส่งซ่องที่ชายแดนน่าจะได้พอถูๆไถๆ เอาไปขัดดอกได้ ส่วนไอ้เด็กนี้ ส่งไปขายอวัยวะก็แล้วกัน ค่าไต ต่าตับก็พอจ่ายดอกอยู่ เสียเวลาชิบ วันนี้”

เขาสบถเบาๆก่อนลุกขึ้นยืน จบคำสั่งของชายหนุ่ม ลูกน้องของเขาก็มาจับเธอกับอาทิตย์เอาไว้ แน่นอนว่าเธอได้ยินสิ่งที่เขาจะทำกับเธอและอาทิตย์ หูเธอดับไปทันที เธอจะทำยังไง เธอยังไม่อยากโดนขายและยังไม่อยากให้มันพาอาทิตย์ไปทำแบบนั้นด้วย จันทร์เจ้ารีบสะบัดหนี วิ่งไปขวางหน้ามาเฟียใจร้ายคนนั้น ก่อนที่เธอจะค่อยๆทรุดตัวคุกเข่าลง

“คุณ ฮึก ฮือออ คุณ ฉะ ฉันขอโทษค่ะ ที่ปากดี”

จันทร์เจ้าพยายามยกมือพนมขึ้นขอโทษเขา แม้เธอจะเจ็บใจจนอยากต่อยหน้าเขาแรงๆ แต่เธอก็รู้ดีว่ามันไม่ใช่ทางแก้ปัญหาของเธอในตอนนี้ สิ่งที่เธอจะทำได้คือ ขอโทษเขา ใจจริงเธอไม่อยากจะร้องไห้ แต่สถานการณ์ตอนนี้ ทำให้เธอกลัวจริงๆ เธอแค่ผู้หญิงกับเด็กตัวเล็กๆ ถ้าเขาจับมัดแล้วเอาไปทำแบบนั้นจริงๆ เธอก็ไม่มีทางหนีไปได้

“ให้ฉันกราบก็ได้ หรือให้ฉันทำอะไรก็ได้ แต่อย่าเอาฉันกับลูกไปทำแบบที่คุณว่าเลยนะคะ”

“นี้ลูกเธอหรอ ไม่เลวนี้ มีลูกทันใช้ ตั้งแต่ 14-15 ไปอยู่ซ่องก็เหมาะแล้ว”

“ถ้าคุณทำแบบนั้นกับเรา คุณจะหมดสิทธิ์ตามพี่ตะวันกลับมานะคะ เขาไม่กลับมาแน่ ถ้าเราสองคนเป็นอะไรไป? ความแค้นที่คุณมีต่อเขาก็คงไม่สะสาง”

เธอใช้ไม้ตายสุดท้ายข่มขู่เขา ในเมื่อเขาต้องการตัวตะวัน ไม่ใช่เธอ เธอต้องซื้อเวลาให้ตัวเองได้มากที่สุด ถ้ารอดไปได้ เธอจะพาอาทิตย์ย้ายไปอยู่ที่อื่นทันที เธอจะหนีจากเรื่องบ้าๆพวกนี้ไป

ร่างบางสั่นระริก เธอกลัวใจเขาเหลือเกิน ว่าเขาจะตัดสินใจยังไง ได้แต่ภาวนาให้เขาปล่อยเธอไปด้วยเถิด

“จริงซินะ ฉันลืมไป ฉันแค่ต้องใช้เธอกับลูกมัน เป็นเหยื่อล่อให้มันกลับมา พอมันกินเบ็ดเมื่อไหร่ เธอกับลูกก็ค่อยหมดความหมาย พอถึงวันนั้น ก็ค่อยว่ากัน”

“แปลว่า คุณจะปล่อยฉันกับลูกไปใช่มั๊ยค่ะ”

เธอจะก้มกราบเขาอย่างดีใจ ดวงตาเปียกชื้นแฉะเริ่มฉายแววตาที่กลับมามีความหวังอีกครั้ง

“ไปเก็บข้าวของที่จำเป็น พวกเธอสองคนต้องไปอยู่บ้านฉัน คิดหนีเมื่อไหร่ คงรู้นะว่าจุดจบจะอยู่ที่ไหน”

จันทร์เจ้ากำลังประมวลผล เธอต้องไปอยู่บ้านเขา เพื่ออะไร เป็นตัวประกันเหยื่อล่อให้ตะวันกลับมา เธอยังไม่อยากให้ตะวันตาย เธอไม่อยากให้ตะวันกลับมา แต่ถ้าตะวันไม่กลับมา ก็ต้องเป็นเธอกับอา ทิตย์ที่เดือดร้อน

“จะเอามั๊ย ข้าวของ ชักช้า น่ารำคาญ”

“เอาค่ะเอา”

เธอรีบเข้าไปเก็บข้าวของ ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นของอาทิตย์ ไม่ว่าจะเป็นชุดนักเรียน อุปกรณ์การเรียน หรือเอกสารสำคัญต่าง ๆ ส่วนของเธอไม่กล้าเก็บมาก เสื้อผ้าเธอเอาไปแค่ 1-2 ชุด ที่เหลือค่อยว่ากัน

เธอกับอาทิตย์ขึ้นไปนั่งบนรถตู้อีกคันที่ไม่ใช่คันเดียวกับเขา คันนี้ว่าหรูหราแล้ว แต่คันนั้นหรูหรากว่าเยอะ อาทิตย์กลัวตัวสั่น กอดเธอไว้แน่น ร่างกายปกติเขาก็ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว ยิ่งมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ทำให้เขาเสียขวัญไปใหญ่

“แม่จันทร์ ซันกลัว ฮึกๆ”

อาทิตย์ร้องไห้อย่างเบาๆ เพราะไม่กล้าร้องเสียงดัง เขาเองก็ 6 ขวบแล้ว พอจะเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า เธอเองก็กลัว เพราะมานั่งอยู่ท่ามกลางผู้ชายฉกรรจ์หน้าตาน่ากลัว แถมมีอาวุธครบมือ แต่พยายามกอดปลอบเขา

“ไม่ต้องกลัวครับ แม่จะไม่ให้ใครทำอะไรซันเอง ไม่ร้องนะ”

เด็กชายร้องไห้ก่อนจะหลับไปด้วยความเหนื่อย

“คุณไม่ต้องกลัวหรอก แค่ไอ้ตะวันกลับมา คุณสองคนแม่ลูกก็จะปลอดภัย ปกตินายไม่ทำอะไรผู้หญิงกับเด็กอยู่แล้ว”

อยู่ดีๆ ลูกน้องของเขาก็พูดขึ้นมา เหอะ! จะให้เธอเชื่อได้ยังไง เมื่อกี้ยังจะส่งเธอไปขายซ่องกับส่งอาทิตย์ไปขายอวัยวะอยู่เลย

เมื่อเห็นแววตาของเธอว่าไม่เชื่อเขาเลยพูดย้ำขึ้นมา

“จริงๆนะครับ นายแค่ขู่ไปงั้นแหละ ปกตินายไม่ใช่คนแบบนี้ แต่ตะวันกับเพื่อนอีกคนนึง หักหลังนาย นายเลยต้องทำแบบนี้ ไม่ให้เป็นเยี่ยงอย่าง”

เธอรู้ว่าตะวันคงทำผิดจริง แต่อีตามาเฟียนั่นก็ไม่มีสิทธิ์ใช้ศาลเตี้ยตัดสินคนอื่นแบบนี้ ถ้าตะวันโกงก็จับส่งตำรวจซิ จะมาข่มขู่ใช้วิธีนอกกฏหมายแบบนี้ได้หรือ แต่เธอรู้ดี คนที่เธอกลัวโกรธมากที่สุดคือตะวัน ถ้าเขาเป็นแบบที่ลูกน้องพูดจริงๆ เธอภาวนาขอให้ตะวันหนีไปให้ไกลๆ อย่ากลับมา

“นายครับ จะให้พวกเธอสองคนพักที่ไหน”

เขาหันมาปรายตามองสองแม่ลูก สภาพมอมแมมราวกับลูกหมาที่โดนเก็บมาจากข้างถนน

”ให้นอนห้องพักคนใช้ แล้วก็บอกป้านวล หางานให้ทำด้วย อยู่ที่นี้ ระหว่างทำตัวเป็นเหยื่อก็ให้ช่วยทำตัวมีประโยชน์ด้วย ไม่ใช่แค่เหยื่อโง่ๆ”

“คะ คุณ แต่ฉันมีงานต้องทำ แล้วก็อาทิตย์ต้องไปโรงเรียน ฉะ ขอไปทำงานกับพาลูกไปโรงเรียนได้มั๊ย”

เจย์เดนมองหน้ายัยนกแก้วนอกขุนทอง เมื่อกี้โดนขู่ไปอยู่ซ่องยังร้องไห้ก้มกราบเขา ตอนนี้ปากดีอีกแล้ว เป็นแค่ตัวประกัน ขออะไรเยอะแยะมากมาย

“งานเธอ ไปลาออกซะ แล้วมาเป็นคนใช้บ้านฉัน ส่วนลูกเธอ ก็ให้เรียนแถวนี้ใกล้ๆบ้าน เดี๋ยวพรุ่งนี้คนของฉันจัดการให้”

เธอพยักหน้ารับอย่างเบาๆ ก็จริงเขาก็ไม่ได้ใจร้ายแบบที่คิด แต่เธอก็ยังเกลียดเขาอยู่ดี

“เธออายุเท่าไหร่” เขาอดสงสัยไม่ได้ เพราะหน้าเธอยังเด็กอยู่เลย

“ยะ ยี่สิบเอ็ดค่ะ”

เขาหยักหน้ารับรู้ ปกติการจะเข้ามาในอาณาเขตเขาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาเลยจำเป็นต้องรู้จักทุกคนที่เขาพาเข้ามา

“ลูกเธอล่ะ”

“หกจะเจ็ดขวบแล้วค่ะ”

“อืมมม แรดดี มีลูกตั้งแต่เมนส์มาครั้งแรกเลยหรอ” พูดจบก็หันหลังไป แต่เธอแทบอยากข่วนหน้าเขา ไอ้มาเฟียบ้า จะบอกไว้ที่จริงเธอยังโสดและยังซิงโว้ยยยย แม้แต่นิ้วยังไม่เคยกล้าเอาแหย่เข้าไป มาด่าเธอว่าแรดเนี่ยนะ