ณ โรงยิมกลาง
สายตาสองคู่สบกันเหมือนต่างฝ่ายต่างมีอะไรจะพูดแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีฝ่ายใดยอมเอ่ยอะไรออกมา เดย์ทำได้เพียงยกยิ้มให้ขนมผิงซึ่งเธอเองก็ทำเพียงยิ้มตอบเขา
“มาช้าจังวะเดย์”
เขื่อนตะโกนเรียกก่อนจะวิ่งเข้ามากอดคอเพื่อน
“แล้วนี่คุยอะไรกันอยู่เหรอ” คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่เอ่ยถามอย่างใสซื่อ
“ขัดจังหวะชะมัด”
อังเปาพึมพำก่อนจะเดินไปลากแขนเขื่อนเข้าไปในคอร์ทดังเดิม ซึ่งเพื่อนสาวอีกสองคนก็เดินตามเข้าไปปล่อยให้เดย์กับขนมผิงอยู่ด้วยกันตามลำพัง
“ไม่คิดเลยว่าจะเจอ”
ร่างสูงเอ่ยยิ้มๆ สามวันแล้วที่เขาไม่ได้ติดต่อกับขนมผิงซึ่งข้อความที่ส่งไปล่าสุดเธอก็ทำเพียงอ่านแต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร
“พอดีผิงออกมาทานขนมกับเพื่อนๆ แล้วพี่โยธาชวนมาพอดี พี่เดย์สบายดีนะคะ”
สบายดีนะคะ ดูห่างเหินไปหรือเปล่า?
ขนมผิงเริ่มตีกับความคิดตัวเอง จู่ๆ เธอก็เริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูกเมื่ออยู่ต่อหน้าเดย์
“สบายดีครับ ผิงล่ะคะ
